Με λύπη διαπιστώνω πως υπάρχει ανακούφιση που η ΑΕΚ δέχτηκε μόνο τέσσερα και περιόρισε το εύρος της ήττας στα δύο γκολ διαφορά.
Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία έχει περιέλθει η ομάδα.
Μπορεί να βρει κανείς πολλά ελαφρυντικά, ειδικά με τη φάση του Νασούτι, στην οποία όμως υπάρχει ακέραια δική του ευθύνη για το ότι δεν διώχνει τη μπάλα.
Από εκεί και μετά, δεν δίνεται το χέρι στο Μπιστρόφ και πάνω που χαμογέλασε λίγο το χειλάκι, στράβωσαν όλα και πάλι. Δεν μπορεί όμως να περάσουν απαρατήρητα τα φαινόμενα αποσύνθεσης στο κομμάτι της αμυντικής λειτουργίας και της τακτικής.
Από τερματοφύλακα είναι ολοφάνερο πως η ομάδα πάσχει. Αν εξαιρέσω το ματς με την Χάιντουκ, όταν ο Αραμπατζής έκανε πολλές επεμβάσεις, από εκεί και μετά και ο Έλληνας πορτιέρο μιμείται τον Σάχα. Πρώτο σουτ μέσα, με ακέραια ευθύνη για όποιον δει την φάση από το ριπλέι πίσω από το τέρμα. Στο δεύτερο γκολ, καμία αντίδραση.
Για την τακτική της ΑΕΚ στα στημένα τι να πει κανείς; Δεύτερο απανωτό ματς που δέχεται γκολ από στημένο, δίχως να πηδάει άνθρωπος για κεφαλιά. Άραγε ποιανού ευθύνη είναι αυτό το χάλι; Βέβαια το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι η αντίπαλη ομάδα έφτανε σε όλο το πρώτο μέρος έξω από την περιοχή, δίχως να συναντά καμία αντίσταση στο κέντρο -παρότι η ομάδα έπαιζε με τρία αμυντικά χαφ.
Αλλά και στο 4ο γκολ καμία αντίδραση δεν υπάρχει. Έξι παίκτες της ΑΕΚ μέσα στην περιοχή -δίχως να υπολογίζουμε τον τερματοφύλακα- δύο των αντιπάλων, αλλά το γκολ πάλι το δέχεται. Μιλάμε για μια κατάσταση που όποιος προπονητής και να έρθει, θα χρειαστεί πολύ καιρό για να τη συμμαζέψει.
Η ΑΕΚ ψάχνει άμεσα για προπονητή. Τον Ιανουάριο, οφείλει να ψάξει για τερματοφύλακα της προκοπής, για κεντρικό αμυντικό και για έναν ακόμα αμυντικό χαφ. Ο Ντιόπ -που μπήκε αλλαγή- με την εμφάνιση του άφησε μια ελπίδα, αλλά για να μπορέσει να στέκεται αξιοπρεπώς και να κάνει τη δουλειά που επιθυμούμε όλοι, θα πρέπει να έχει κάποιον δίπλα του να καταπίνει χιλιόμετρα και να είναι «μηχανάκι». Τέτοιος παίκτης αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει στην «Ένωση».