FC: Τσου & Λου

Για τη Μπαρτσελόνα δεν χρειαζόταν να δεις και πολλά παιχνίδια της φέτος, για να καταλάβεις το «ποιον της»: είναι η καταπληκτική περσινή ομάδα + έναν επιθετικό πολύ πιο συμβατό με το αγωνιστικό της στυλ σε σχέση με πέρυσι (Βίγια αντί Ζλάταν) + έναν αμυντικό χαφ (Μαστσεράνο) πιο ποιοτικό από τον Μπουσκέτς και πιο «κόφτη» από τον Γιάγια Τουρέ που πήγε στη Σίτι. Άρα το πρόσημο (παρα)είναι θετικό.

Για τη Μίλαν των γερασμένων αμυντικών και μέσων και των μπόλικων επιθετικών, επίσης τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: όταν έχει κέφια ο Ροναλντίνιο, ο Πάτο, ο Ρομπίνιο κι ο Ζλάταν, η ομάδα μπροστά θα κάνει υπέροχα πράγματα. Μένει να δούμε πόσο θα βαστήξουν τα πόδια του Νέστα, του Γκατούζο, του Αμπροζίνι, του Ζέεντορφ, του Πίρλο και των άλλων «μειρακίων», που θα πρέπει να τρέχουν και να μαρκάρουν και να κόβουν και να πασάρουν για να κάνουν οι μπροστινοί τις «λεζάντες» τους.

Για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, επίσης τα κουκιά είναι μετρημένα: όσο βλέπεις τα περήφανα γηρατειά στην 11άδα, τον Όουεν να παίζει μέχρι να ξανατραυματιστεί, την αισιοδοξία όλων που είδαν και πάλι τον Χάργκριβς να περπατάει χωρίς «Π» και τον Φλέτσερ με τον Ο’Σέι στις επάλξεις, καταλαβαίνεις ότι ο γέρος θα πάει ταυτόχρονα και από πέσιμο και από χέσιμο, ώστε να μην αναρωτιόμαστε από τι απ’ τα δυο θα «φύγει».

Η Τσέλσι θα είναι όσο καλή και στιβαρή και δεμένη ήταν πέρυσι, αλλά αυτός ο ένας χρόνος που προστέθηκε στα πόδια των βασικών της, ίσως της στοιχίσει προς το τέλος της χρονιάς - ειδικά στην Ευρώπη, αφού δεν νομίζω να έχει αντίπαλο στο «Νησί». Η Ίντερ θα είναι χειρότερη από πέρυσι, διότι έχει χειρότερο προπονητή από πέρυσι, αλλά δύσκολα θα χάσει το πρωτάθλημα όσο ο σοβαρότερος ανταγωνιστής της είναι η Λάτσιο. Η Λίβερπουλ δυστυχώς είναι σε κώμα και αν δεν ξεκουμπιστούν οι θείοι απ’ την Αμερική θα πέσει σε τελεία και παύλα. Η Μπάγερν είναι θέμα χρόνου να «ξυπνήσει» από τον λήθαργο των πρώτων αγωνιστικών και να αρχίσει το ντεμαράζ, με ή χωρίς Ριμπερί, με ή χωρίς Ρόμπεν.

Ποιος μας έμεινε; Η αγαπητή Ρεάλ Μαδρίτης βεβαίως - βεβαίως. Η ολοκαίνουργια Ρεάλ, του ολοκαίνουργιου Μουρίνιο με το ολοκαίνουργιο ρόστερ. Που αποχαιρέτισε τον Ραούλ και τον Γκούτι, ξαπόστειλε τον Μέτζελντερ και τον Ντρέντε, πήρε ταλαντούχα νιάτα και προσπαθεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Με λιγότερο θέαμα, λιγότερη αναρχία, όπου δεν αντιμετωπίζεται πλέον το γήπεδο σαν φέουδο του Κριστιάνο Ρονάλντο και πασαρέλα για να κάνει μόστρες ο Σέρχιο Ράμος, όπου ο Μαρσέλο σταματάει να κάνει διαγωνισμούς ντρίπλας σαν να είναι στην Κόπα Καμπάνα, όπου τα αμυντικά χαφ πρέπει να δικαιολογούν το μεροκάματο όχι μόνο από τη μέση και μπροστά, αλλά και στο πίσω μισό του γηπέδου. Κυρίως η ομάδα που προσπαθεί να χτίσει ο Ζοσέ, είναι μια ομάδα που ξέρει να αμύνεται - για την ακρίβεια που πρέπει να μάθει να αμύνεται, διότι ακόμα και με τον δάσκαλο Φάμπιο Καπέλο στο έδρανο, οι μαθητές αποδείχτηκαν σκράπες και κουμπούρες.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η Ρεάλ δεν θέλγει. Βάζει γκολ με το σταγονόμετρο μπροστά, οι αυτοματισμοί δεν βγαίνουν, είναι «μπουκωμένη», αναποτελεσματική, «ματώνει» για να κερδίσει το παιχνίδι. Αλλά πίσω, για πρώτη φορά ίσως στην πολυετή παρουσία του στην ομάδα, ο Κασίγιας αισθάνεται όμορφα. Αισθάνεται ασφαλής. Αισθάνεται ότι μπροστά του έχει μια κανονική άμυνα και μπροστά απ’ αυτήν μια κανονική διάταξη κεντρικών χαφ που δεν κατεβαίνουν στο γήπεδο για να χαβαλεδιάσουν και να εγκατασταθούν λίγο έξω από την αντίπαλη περιοχή. Ότι σέβονται τον κόπο και την ΕΣΣΟ του. Και κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό, είναι ο Καρβάλιο. Όπου δίπλα του ο Πέπε θυμίζει κανονικό σέντερ - μπακ και όχι τσοπάνη, ο Σέρχιο Ράμος είναι πιο σοβαρός κι από Ουρσουλίνα, ο Μαρσέλο παίζει όλη την πλευρά καλύτερα κι από τον Άσλεϊ Κόουλ, ο Γκαράι κι ο Αλμπιόλ μόλις γιάνουν θα έχουν έναν αμυντικό δίπλα τους να τους καθοδηγεί.

Κι αν έχει ήδη κατακτήσει η Ρεάλ ή κατακτήσει το μέλλον αυτή την αμυντική προσήλωση που της έλειψε τόσο πολύ και για τόσο πολύ καιρό, είναι δεδομένο ότι θα βγουν κάποια στιγμή και οι συνδυασμοί από τη μέση και μπροστά. Θα ξεσπάσει και θα βάλει πολλά γκολ. Με Τσάμπι Αλόνσο και Οζίλ και Λεόν και Κανάλες και Ντι Μαρία και Κριστιάνο και Μπενζεμά και Ιγκουαΐν και Κακά (όταν με το καλό) να μπορούν να δημιουργούν και να σκοράρουν, με Λασανά και Κεντίρα να κρατάνε τα μπόσικα, η «Βασίλισσα» δείχνει πιο ανθρώπινη από ποτέ. Αλλά και πιο Ρεαλ-ίστρια. Κι αυτό μπορεί να είναι κακό για τις πωλήσεις της μπουτίκ της και τα ντιλ για τις τουρνέ στην Ασία, αλλά μπορεί να είναι ευεργετικό για την ψυχούλα της και την τροπαιοθήκη της στο άμεσο ή μεσομακροπρόθεσμο μέλλον.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr