FC: Ο Κατσουράνης, ο Φουστέρ και οι κωλοτούμπες

Ο Κατσουράνης, που κανονικά πρέπει να παίζει με το νούμερο «666» στη φανέλα του, αφού είναι ο Σατανάς ο ίδιος, που «περπατάει αντί να τρέχει», που «μιλάει πολύ και παίζει λίγο», που «δημιουργεί προβλήματα στον Παναθηναϊκό και την Εθνική», που «κανονίζει την 11άδα», που «σκόραρε μόνο επί Τεν Κάτε», στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο έτρεξε κι έκανε τάκλιν. Μάρκαρε και προσπάθησε να περάσει μπαλιές. Επιβραβεύτηκε με ένα γκολ και δικαίωσε τον προπονητή του. Κλείδωσε τη νίκη και ανάγκασε διάφορους «αυστηρούς αλλά δίκαιους κριτές» που τον έκραζαν, να λένε καλά λόγια γι’ αυτόν, με τον κίνδυνο να δαγκώσουν τη γλώσσα τους και να πάθουν δηλητηρίαση. Κι αν κάνει ένα εξίσου μεστό παιχνίδι και την Τετάρτη, οι κωλοτούμπες θα γίνουν όλο και πιο χαριτωμένες, όλο και πιο εντυπωσιακές.

Ο Φουστέρ, μετά από μερικά παιχνίδια όπου είχε μόνο δοκάρια αλλά όχι γκολ, όπου έψαχνε να βρει τα πατήματά του, να συνεννοηθεί με τους συμπαίκτες του, να μπει στο πετσί του ρόλου του στην 11άδα, να αντιμετωπίσει τους ψιθύρους ή τις γκρίνιες του τύπου «γιατί παίζει αυτός και όχι ο Ιμπαγάσα;», «πότε θα κάτσει στον πάγκο να παίξει ο Νέμεθ;» και «έχει βύσμα ανάλογο μ’ αυτό του Όσκαρ πρόπερσι», σκόραρε κόντρα στον Αστέρα της Τρίπολης. Και ξαφνικά, όλα είναι καλά με τον Ισπανό, τον «παιχταρά που έφερε ο Ερνέστο από τη Βιγιαρεάλ», που «θα δείτε, θα κάνει παπάδες πίσω από τον Πάντελιτς και μπροστά από τον Ντουντού και τον Ιμπαγάσα», που «έχει γαλουχηθεί στην Primera και ξέρει όσο λίγοι τα βασικά της μπάλας». Αν την επόμενη αγωνιστική πετύχει ακόμα ένα γκολ, οι κωλοτούμπες που θα γίνουν δεν θα έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από τις τέλειες «χορογραφίες» του Ιωάννη Μελισσανίδη.

Παλιά στον Παναθηναϊκό εύκολος στόχος ήταν ο Βύντρα, ο Γκούμας, ο Καραγκούνης, ο Σαριέγκι, ο Γκαλίνοβιτς. Τώρα είμαστε στον αστερισμό του Κατσουράνη, αύριο - μεθαύριο θα περάσουμε στην εποχή του Μπουμσόνγκ, του Σπυρόπουλου, μην απορήσετε αν με 2-3 κακά παιχνίδια στοχοποιηθεί ο Ζιλμπέρτο, «που θέλει να ανανεώσει κιόλας το παλτό». Στον Ολυμπιακό άλλοτε ήταν ο Ανατολάκης, ο Ραούλ Μπράβο, ο Γκαλίτσιος, ο Ντιόγκο, ο Μήτρογλου ή ο Όσκαρ. Και τώρα, αν αποτινάξει από πάνω του ο Φουστέρ την ετικέτα του δακτυλοδεικτούμενου, κάποιος άλλος θα πάρει στις πλάτες του το «σταυρό του μαρτυρίου»: κανένας Χολέμπας, Ουρτάδο ή Νέμεθ - κάποιον θα βρούμε. Είναι εύκολο να σε «ξεσκίσουν» οι οπαδοί, δύσκολο να καταφέρεις να τους κάνεις να σηκώσουν τα χέρια τους για να σε χειροκροτήσουν κι όχι να σε μουντζώσουν. Διότι μπορεί ο καθρέφτης όλων των ποδοσφαιριστών να είναι το γήπεδο, αλλά υπάρχει κι ο παραμορφωτικός καθρέφτης διαφόρων «καλοθελητών», «καθοδηγητών» και «σοφών», που ως κλασσικοί αναμάρτητοι και τιμητές των πάντων, σηκώνουν τον πρώτο λίθο και τον φέρνουν στο κεφάλι του παίκτη της (δυσ)αρεσκείας τους. Κάποιοι παίκτες έχουν τη δύναμη να κλείνουν τ’ αυτιά τους και να συνεχίζουν να κάνουν αυτό που μπορούν, με τα πάνω τους και τα κάτω τους, όπως όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι επαγγελματίες. Άλλοι λυγάνε και καταρρέουν, σπάνε τα νεύρα τους και ζητάνε να φύγουν για να γλιτώσουν.

Αλλά στο τέλος της ημέρας, ο «υπέροχος κόσμος της ομάδας» έχει πάντα δίκιο και αλάνθαστο κριτήριο. Σε αντίθεση μ’ αυτούς που τους πιπίλισαν τα αυτιά και τα μυαλά...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr