Ozzy Osbourne: Ήμασταν εκεί

Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι το συναυλιακό καλοκαίρι είχε τελειώσει. Από τη μία οι πολλές συναυλίες που είδαμε φέτος, από την άλλη ο καιρός που μας γύρισε στο φθινόπωρο λίγο απότομα, δεν θέλει και πολύ για να συμβιβαστείς. Ειδικά από μια ηλικία και μετά.

Και έρχεται ένας τύπος που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να έχει αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο εδώ και καιρό, για να μας βάλει στις θέσεις μας, να μας δώσει ένα γερό χαστούκι και να μας ξυπνήσει για τα καλά. Ο Ozzy Osbourne, ήρθε, μας έπιασε από το λαιμό μας πέταξε σε μία γωνία και μας θύμισε ότι στο τέλος αυτό που μετράει είναι το rock n roll. Έστω και αν έχει πατήσει τα 62.

Ο Χώρος

Όσοι ανηφορίζετε προς τη Μαλακάσα από την πρώτη μέρα λειτουργίας του terra Vibe έχετε πλήρη άποψη για τα θετικά και τα αρνητικά του χώρου. Με το πέρασμα του χρόνου και με τις βελτιώσεις που έχουν γίνει τα θετικά είναι περισσότερα. Το βράδυ του Σαββάτου θυμηθήκαμε όμως κάτι από 2004. Και αυτό γιατί η επιλογή της μικρής σκηνής για τον Ozzy ήταν όπως και να το κάνουμε ατυχής. Απόλυτα λογική αν σκεφτούμε την προπώληση αλλά ο Έλληνας θα πάει την τελευταία στιγμή στη συναυλία. Και πήγε. Και η μικρή σκηνή του Terravibe δεν μας έδωσε τον χώρο για να αναπνεύσουμε και σκοντάψαμε, και χύσαμε την μπύρα μας και δεν μπορούσαμε να περάσουμε και γέρναμε και ελαφρώς. Αλλά είπαμε και στην αρχή. Rock N’ Roll!

Και από τη στιγμή που οι Έλληνες Poem ολοκλήρωσαν το set τους βασισμένο στο καταπληκτικό ντεμπούτο τους The Great Secret Show, ήμασταν έτοιμοι να υποδεχτούμε τον Ozzy. Με μεγάλη περιέργεια είναι η αλήθεια, αφού η εμφάνιση του στον ίδιο χώρο το 2005 με τους Black Sabbath, μπορεί να μας είχε στείλει όλους στα ουράνια, αλλά μια απορία για το πώς καταφέρνει και στέκεται ο παλιόγερος την είχαμε.

Οzzy

Ο παλιόγερος λοιπόν όχι μόνο στέκεται, αλλά μας βάζει κάτω όλους. Λίγα λεπτά πριν τις 9, η φωνούλα του ακούγεται πίσω από τη σκηνή και η ερώτηση «Αre you ready to go fuckin’ crazy» βρίσκει άμεση ανταπόκριση. Ο χώρος έχει γεμίσει από κόσμο, μη με ρωτήσετε όμως για ακριβή αριθμό. Η δυνατότητα μου στον υπολογισμό πλήθους είναι στα ίδια επίπεδα με τις δυνατότητες μου στη ζωγραφική. Και δεν έχω πιάσει ποτέ πινέλο στα χέρια μου. Πάνω από 5.000 σίγουρα όμως.

Πάνω ακριβώς από τη σκηνή κάνει την εμφάνιση του το φεγγάρι και συνοδεύει άψογα την έναρξη με το bark at the moon. Και κάπου εκεί λύνονται αμέσως οι όποιες αμφιβολίες είχαμε αρχικά. Ο ήχος είναι άψογος και ο παππούς μπορεί να τραγουδήσει ακόμα. Και μπορεί να τραγουδήσει καλά. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να κάνουμε μία ωραία απόπειρα εντυπωσιασμού λέγοντας ότι ο «Prince of Darkness» δεν καταλαβαίνει τίποτα και ότι βασιλεύει στο σκοτάδι και τα λοιπά και τα λοιπά, αλλά… Για ρωτήστε και τον Dio. Τα ίδια λέγαμε και για αυτόν. Οπότε ας αφήσουμε τις μεταφυσικές θεωρίες και ας μείνουμε στην ουσία.



Ο Ozzy είναι φρέσκος. Είναι ορεξάτος. Τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή και φαίνεται να το διασκεδάζει. Πολλά όνειρα δεκαετιών γίνονται πραγματικότητα αφού τραγούδια από την προσωπική του καριέρα δεν είχαμε ακούσει ξανά ζωντανά στην Ελλάδα. Και Mr Crowley, και Shot in the dark και τα μυαλά ούτε στα κάγκελα, ούτε στο μπλέντερ αλλά σε κάτι που να συνδυάζει και τα δύο. Ένα μπλέντερ με κάγκελα είναι καλή ιδέα;



Και ο παλιόγερος δεν σταματάει. Παίζει και Sabbath. Fairies wear boots, war pigs, into the void και όχι μόνο. Και δώστου με τη μάνικα να καταβρέχει τις πρώτες σειρές. Και κουβάδες με νερό. Πάνω του και στον κόσμο. Και να χοροπηδάει με το κλασσικό του στυλ, σαν παιδάκι δηλαδή. Και τώρα απαντήστε στον εαυτό σας. Στα 62 μας, αν φτάσουμε, θα κάνουμε τα ίδια; Θα μου πείτε εμείς πιθανότατα δεν θα έχουμε ένα τζετ να μας περιμένει, αλλά και πάλι αν εγώ στα 62 μου ρίχνω κουβάδες με νερό στο κεφάλι μου, μάλλον θα είναι λόγω κάποιας ασθένειας που εξαφανίζει τα εγκεφαλικά κύτταρα και σε κάνει να θέλεις να δροσίζεσαι με μεγάλες ποσότητες νερού.



Το Road to Nowhere το αφιερώνει, σε έναν πολύ καλό του φίλο -όπως τον χαρακτήρισε- που έφυγε από τη ζωή. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Ronnie James Dio. Λίγο πριν με δυσκολία είχαμε καταφέρει να μην μπλέξουμε τα χορωδιακά «ΟΟΟΟΟ ΟΟΟΟ» του War pigs με αυτά του heaven and hell.

Όλα καλά λοιπόν. Αλλά στην πορεία θα εξελίσσονταν ακόμη καλύτερα. Και αυτό γιατί λίγο μετά της συμπλήρωσης μίας ώρας στη σκηνή, όλοι αρχίσαμε να συμβιβαζόμαστε με το γεγονός ότι σε λιγάκι όλα θα τελείωναν. Έλα όμως που και εκεί διαψευστήκαμε. Γιατί από ότι φάνηκε βρισκόμασταν μόνο στα μισά. Σειρά είχαν τα σόλο. Πρώτα της κιθάρας από το δικό μας παιδί τον Gus G. που αποθεώθηκε. Δεν είναι και λίγο πράγμα ένας έλληνας να παίζει κιθάρα για τον Ozzy. Και το βράδυ του Σαββάτου φάνηκε ότι το αξίζει και με το παραπάνω. Άψογος εκτελεστικά και με φανερή τη σιγουριά για τη δουλειά του. Ακολούθησε και ένα drum solo και είναι αλήθεια ότι γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω (με την καλή έννοια) αφού σπάνια βλέπουμε πλέον solo στις συναυλίες.

To Iron Man μας ξαναστέλνει πολύ ψηλά και από εκεί και πέρα και μέχρι το τέλος δεν ξανακατεβαίνουμε. Καπνογόνα συνοδεύουν το Crazy train που κλείνει το κανονικό set ενώ η τριάδα Mama I’m Coming Home, I don’t want to change the world και paranoid ρίχνει την αυλαία μετά από δύο ώρες και δέκα λεπτά. Δύο ώρες και δέκα λεπτά! Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο. Όταν ένας τέτοιος μύθος της μουσικής παίζει τόση ώρα όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.



Αυτός ήταν ο Ozzy. Που μας ρώτησε αν θέλουμε να ξανάρθει και του είπαμε «Αν ζεις εννοείται».

Και αυτό ήταν το συναυλιακό καλοκαίρι μας. Ένα από τα καλύτερα που έχουμε ζήσει. Και θέλουμε κι άλλο…

Blood_and_the_city@hotmail.gr

Setlist
1. Intro (Carl Orff - O Fortuna)
2. Bark at the Moon
3. Let Me Hear You Scream
4. Mr. Crowley
5. I Don't Know
6. Fairies Wear Boots (Black Sabbath cover)
7. Suicide Solution
8. War Pigs (Black Sabbath cover)
9. Road to Nowhere
10. Fire in the Sky
11. Into the Void (Black Sabbath cover)
12. Shot in the Dark
13. Guitar Solo
14. Rat Salad (Black Sabbath cover)
15. Drum Solo
16. Iron Man (Black Sabbath cover)
17. Killer of Giants
18. Flying High Again
19. I Don't Want to Change the World
20. Crazy Train
Encore:
21. Mama, I'm Coming Home
22. No More Tears
23. Paranoid (Black Sabbath cover)
24. Outro (I Love You All)