Muse @ Wembley: Live Report

Μάταια περιμέναμε να δούμε τους Muse στην Ελλάδα, στην περιοδεία που πραγματοποιούν εδώ και ένα χρόνο για την προώθηση του Resistance. Μπορεί το αγγλικό τρίο να μας έχει επισκεφθεί ουκ ολίγες φόρες (με τελευταία του στάση στην Αθήνα το 2007 στο Terravibe) όμως κάθε χρόνος που περνάει, τους οδηγεί όλο και πιο ψηλά, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή, να θεωρούνται ένα από τα κορυφαία live συγκροτήματα του κόσμου.

Λόντον μπέιμπι: Θανάσης Ράλλης

Η ανακοίνωση ότι το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας τους θα ολοκληρωνόταν το διήμερο 10-11 Σεπτεμβρίου στο Wembley, στο στάδιο όπου η θριαμβευτική τους εμφάνιση του 2007 αποτυπώθηκε στο HAARP DVD, ήταν κάτι παραπάνω από δελεαστική. Πρώτη απόπειρα για εισιτήρια, αποτυχημένη, αφού η εμφάνιση της 11ης Σεπτεμβρίου έγινε sold out μέσα σε λίγες ώρες. Δεύτερη προσπάθεια αυτή τη φορά για τις 10 Σεπτεμβρίου, απόλυτα επιτυχημένη. Εισιτήρια για Λονδίνο, Check. Ξενοδοχείο για δύο μέρες, Check. Καλή διάθεση, double and triple check. Και δύο αυτοσχέδιες βόμβες για το αεροπλάνο… ή μάλλον όχι. Αυτές είναι από άλλο παραμύθι.

Φτάνουμε στο σταθμό του Wembley Park γύρω στις 18:30 το απόγευμα της Παρασκευής. Η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις βγαίνοντας από το μετρό είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Μία ευθεία, λίγο παραπάνω από ένα χιλιόμετρο και στο τέλος της το Wembley να γεμίζει σιγά σιγά από κόσμο. Σύγκριση με αντίστοιχες συναυλίες τέτοιου μεγέθους στην Ελλάδα; Ούτε ουρές, ούτε διπλοί και τριπλοί έλεγχοι. Φτάνεις μέχρι την είσοδο βάζεις το εισιτήριο στο μηχάνημα και τσουπ βρίσκεσαι μέσα.

Αν θέλαμε να αναλύσουμε τις διαφορές στις συνθήκες που συναντήσαμε θα χρειαζόμασταν ένα ολόκληρο κείμενο. Αυτό που μετράει όμως είναι η μουσική. Και οι 90.000 άνθρωποι που πήγαν στο Wembley, βρέθηκαν εκεί για να δουν από κοντά τους Muse στην κορυφή της δημιουργικότητας και της καριέρας του.

Το «ορεκτικό» που μας προσέφερε για περίπου 45 λεπτά η Lilly Allen ήταν αρκετά συμπαθητικό και από τις αντιδράσεις του κοινού καταλάβαινες ότι είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Αγγλία. Αποκορύφωμα της εμφάνισης της, το γλυκύτατο… «Fuck you, Fuck you very very much».

Λίγο μετά τις 20.30 τα φώτα σβήνουν. Ο ήχος από τις σειρήνες είναι εκκωφαντικός, ενώ την ίδια ώρα είκοσι μαυροφορεμένοι τύποι με κουκούλες, ανεβαίνουν στη σκηνή ανεμίζοντας σημαίες. Η ώρα των Muse έχει φτάσει. Το uprising σηκώνει το στάδιο στο πόδι και από εκείνο το σημείο και μετά δεν υπάρχει γυρισμός. Η επικοινωνία του συγκροτήματος με το κοινό περιορίζεται στο ελάχιστο, μερικά “thank you” είναι τα μόνα λόγια που μας απευθύνουν, αλλά η ενέργεια τους είναι τέτοια που κάνει τους διαλόγους περιττούς.

Για τις επόμενες δύο ώρες και πέντε λεπτά βιώνουμε μία συναυλία όπως πρέπει να είναι το 2010. Καλοί και άγιοι οι U2 με την τεράστια σκηνή τους, αλλά η μουσική που ακούμε στο Wembley εκείνο το βράδυ, είναι ότι πιο σύγχρονο και φρέσκο κυκλοφορεί στην πιάτσα.

Μια κυκλική πλατφόρμα που μεταφέρεται μπροστά από τη σκηνή και ανυψώνεται 20 μέτρα πάνω από το έδαφος φέρνει δύο φορές το συγκρότημα μέσα στο κοινό. Μία φορά κατά τη διάρκεια του «Undisclosed desires» και τη δεύτερη στο Take a bow (με τον Mat Bellamy να απευθύνει μόνος του το «διάγγελμα» στο κοινό και τους άλλους δύο να τον υποστηρίζουν από την κεντρική σκηνή).

Το setlist επικεντρώνεται όπως ήταν φυσικό στο Resistance με μοναδική παραφωνία τον παραγκωνισμό του Showbiz. Η αλήθεια είναι ότι ένα Sunburn ή ένα Muscle Museum θα ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενο.

Highlight της βραδιάς η τριπλέτα, Resistance-Starlight-Time is running out, που παρουσιάστηκαν το ένα μετά το άλλο και έφεραν το κοινό στα όρια της αντοχής του. Και αυτό είναι πάντα καλό. Το κανονικό set κλείνει με το unnatural selection που μέσα στα 6.30 λεπτά του συνοψίζει ολόκληρη την δεκαετή καριέρα του συγκροτήματος.



Αυτό φυσικά δεν ήταν το τέλος. Οι muse βγαίνουν ξανά στη σκηνή και παρακινούν τον κόσμο να σηκώσει ψηλά τους αναπτήρες και τα κινητά του. Το soldiers poem που ακολουθεί βρίσκει το Wembley θεοσκότεινό με χιλιάδες μικρά φωτάκια να δημιουργούν μαγική ατμόσφαιρα που οδηγεί στο εξίσου ονειρικό exogenesis:Part 1.

Εκεί έρχεται το οπτικό highlight της βραδιάς με ένα τεράστιο ιπτάμενο δίσκο (!) να κάνει την εμφάνιση του πίσω από τη σκηνή και να φτάνει σχεδόν μέχρι το κέντρο του γηπέδου. Μέσα από τον ιπτάμενο δίσκο βγαίνει και μία γυναίκα ακροβάτης που λικνίζεται με τη μελωδία. Χρειάζεται να γράψουμε το πόσο εντυπωσιακό ήταν όλο αυτό;



To πρώτο encore κλείνει με το Stockholm Syndrome, αλλά η κορύφωση δεν έχει έρθει ακόμα. Ακολουθούν το Take a bow ( τα γράψαμε παραπάνω) και το plug in baby και ο χορός σταματημό δεν έχει. Βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος. Το man with harmonica του Ένιο Μορικόνε αποτελεί εδώ και ενάμιση χρόνο την αρχή του τέλους κάθε συναυλίας των Muse.

Το Knights of Cydonia είναι το απόλυτο κλείσιμο για την άψογη εμφάνιση των Muse που μπορούν άνετα πλέον να θεωρούνται η καλύτερη live μπάντα του κόσμου. Όποιος έχει αντίρρηση ας τους δει πρώτα και μετά το ξανασυζητάμε…

Blood_and_the_city@hotmail.gr



Setlist

1.Uprising (extended)
2.Supermassive Black Hole
3.New Born + Township Rebellion riff (watch)
4.Neutron Star Collision (Love Is Forever)
5.Glastonbury 2004 intro + Butterflies & Hurricanes
6.Guiding Light
7.Interlude + Hysteria
8.Nishe
9.United States of Eurasia
10.I Belong to You (Mon C?ur S'ouvre a Ta Voix)
11.Feeling Good
12.MK Jam
13.Undisclosed Desires
14.Adagio in G minor + Resistance
15.Starlight
16.House of the Rising Sun riff + Time Is Running Out + Power of Soul riff
17.Unnatural Selection
Encore 1
18.Soldier's Poem
19.Exogenesis: Symphony Part I: Overture
20.Stockholm Syndrome + School riff + Endless Nameless riff
Encore 2
21.Take a Bow
22.Plug In Baby
23.Man with a Harmonica + Knights of Cydonia