FC: Μουρίνιο vs Μπενίτεθ: Εκκλησία κλέβεις...

Ο Ζοσέ είναι πολυεπίπεδα ενδιαφέρων τύπος. Τόσο σε ότι έχει να κάνει με τις τακτικές που εφαρμόζει στη δουλειά του και τα αποτελέσματα αυτών, όσο και με το «περί τα αγωνιστικά» στιλ των εμφανίσεων και των δηλώσεών του.

Από το 2004 και μετά, οπότε και ξεπέρασε τα όρια της περιορισμένης δημοσιότητας και έγινε «παγκόσμιος» κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ με την Πόρτο (και αφήνοντάς την τήν επομένη για να αναλάβει την Τσέλσι), έχει γίνει το αγαπημένο pet των δημοσιογράφων. Λίγοι είναι οι ποδοσφαιράνθρωποι που μπορούν να τους δώσουν το είδος αυτό του «ψωμιού» που τόσο προκαλεί το αναγνωστικό ενδιαφέρον, οπότε ο Ζοσέ μετά τα 2-3 πρώτα του «ξεμπροστιάσματα» αυτομάτως ανέβηκε στην κορυφή της λίστας σε ζήτηση.

Όχι αδίκως, καθότι ο χαρακτηρισμός «αλαζόνας» που τον ακολουθεί κατά κόρον είναι πολύ λίγος και πολύ απλοϊκός για να περιγράψει τον χαρακτήρα του. Από τη μία διότι το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της αλαζονείας χτίστηκε πάνω στα γερά θεμέλια των τίτλων που κατέκτησε σε διάφορες χώρες κι από την άλλη διότι στην πραγματικότητα ο Ζοσέ είναι –πολύ περισσότερο από αλαζόνας- νάρκισσος και επιδειξιομανής. Κυρίως, όμως, είναι ο κλασικός τύπος που «ψάχνεται». Για ίντριγκα, για καυγά, για να προκαλέσει, για να αντιπαρατεθεί και να βγει από πάνω. Το έκανε με τον Βενγκέρ, το έκανε με τον Φέργκιουσον, το έκανε στην Ιταλία, το έκανε με τους παίκτες του, με τους παίκτες των αντιπάλων, με τους προπονητικούς κώνους, με όλους και με όλα.

Ο Μουρίνιο τα κάνει αυτά διότι είναι driving force. Διότι θέλει μόνιμη «δράση», όπως κάθε τέτοιος χαρακτήρας. Διότι είναι πλέον τόσο εθισμένος σ’ αυτή την κατάσταση που μπορεί και να πέσει σε κατάθλιψη αν μια μέρα λείψει η αναφορά στο όνομά του από τις εφημερίδες. Για να το πετύχει αυτό, θα μετέλθει οποιοδήποτε μέσο: Να βάλει τον Κεντίρα τερματοφύλακα, να ζητήσει μεταγραφή τον Πούτιν, να απαιτήσει να μεγαλώσει το εμβαδό των τερμάτων επειδή οι παίκτες του σκοράρουν «γελοιωδώς εύκολα», οτιδήποτε.

Μέσα σε όλο αυτό το -διασκεδαστικό για να είμαστε τίμιοι- πλέγμα, όμως, προκύπτει μια βαριά ανορθογραφία. Οποιοσδήποτε άντρας επιλέγει τον δημόσιο δρόμο που έχει επιλέξει ο Ζοσέ ξέρει εξαρχής ότι οι «στόχοι» του, οι αντίπαλοί του πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά διαλεγμένοι. Η αξία και η ποιότητά τους είναι αυτή που θα τον κάνει να εισπράξει τη δόξα ή τη χλεύη. Και ο τελευταίος του «στόχος», ο Ράφα Μπενίτεθ, σόρι αλλά είναι πολύ κάτω από τα κυβικά του. Σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες του ξεκατινιάσματος μεταξύ τους (μπορείτε να βρείτε λεπτομέρειες γι’ αυτό στις ειδήσεις του σάιτ), ούτε η αφορμή, ούτε το περιεχόμενο, ούτε οι διάλογοι, ούτε το ποιος βρίσκεται εν δικαιώ και ποιος εν αδίκω στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Σημασία έχει ότι ο Ράφα είναι ένας λαϊκός άνθρωπος, ο οποίος δεν «στρίβει» και πολύ στα αστεία και ο οποίος αντιδρά σαν θιγμένη γκόμενα στις προκλήσεις του Ζοσέ, ρίχνοντας το status της «μονομαχίας» στα Τάρταρα. Κι επειδή το παρελθόν έχει δείξει ότι ο Μουρίνιο είναι για τα δύσκολα, αυτή η μεταξύ τους παρωδία κόντρας καλό είναι να λήξει εδώ και ο Πορτογάλος να ψάξει να βρει ένα παιδάκι της ηλικίας του να παίξει. Ζοσέ (παίρνω το θάρρος διότι ξέρω ότι διαβάζεις καθημερινά τη στήλη), μη ρίξεις –άλλο- το επίπεδο σ’ αυτό εδώ το γήπεδο...

Γιάννης Τσάουσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr