...ένας σαν τον Λισάντρο Λόπεζ. Το είπε όμορφα, απλά και κατανοητά ο Κάρλος Φρέιτας. Που να παίζει και στην κορυφή και δεξιά και αριστερά αλλά να μην στοιχίζει όσο ο Λισάντρο Λόπεζ, προς Θεού! Και να παραχωρείται με κάνα πεντακοσάρικο το πολύ ή ακόμα καλύτερα να είναι ελεύθερος. Και το κασέ του να μην υπερβαίνει τα 700 χιλιάρικα. Και να μην έχει πρόβλημα να κάθεται στον πάγκο και να κάνει τα ρεπά του Σισέ. Και να είναι σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία, ώστε να έχει και μεταπωλητική αξία. Αν είναι και κοινοτικός ή έχει κοινοτικό διαβατήριο, ακόμα καλύτερα, αλλά προτιμότερο είναι να έχει ευρωπαϊκές παραστάσεις κι όχι αποκλειστικά αργεντινικές ή βραζιλιάνικες, ώστε να μη χρειαστεί μεγάλο διάστημα προσαρμογής. Φυσικά να μην έχει ιστορικό σοβαρών τραυματισμών (τένοντες, μηνίσκους, χιαστούς και τέτοια). Να είναι καλό παιδί, ούτε καβγατζής ούτε οξύθυμος, να μη μας βγει μπουζουκόβιος, αν μάλιστα είναι αρραβωνιασμένος ή παντρεμένος ώστε να μην τον ξεμυαλίσουν τίποτα τραγουδιάρες και ανθυπο-μοντελο-ρουφήχτρες, θα μετρήσει στα «υπέρ» του. Θα προτιμηθούν επίσης οι υποψήφιοι που έχουν πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ένα μεταπτυχιακό, ένα Μάστερ, ένα Μπάτσελορ (όχι πάρτι, το άλλο), που μιλάνε 2-3 γλώσσες, που έχουν βρε αδελφέ ένα πιστοποιητικό γνώσης ηλεκτρονικών υπολογιστών, ένα κατιτίς.
Πολύ καλά τα λέει ο Φρέιτας και είμαι ολόψυχα μαζί του. Άλλωστε δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα και να βάζεις τον πήχη ψηλά, μπορεί να μην έχεις στον ήλιο μοίρα και μια μέρα να ξυπνήσεις και να μάθεις ότι κέρδισες το Τζόκερ που είχε εξαπλό τζακ - ποτ. Κάπως έτσι κάποτε ο Παναθηναϊκός έφερε τον Βαζέχα ή τον Χένρικσεν, που δεν τους υποδέχτηκε λαοθάλασσα στο Ανατολικό Αεροδρόμιο, δεν εκτόξευσε τα διαρκείας η ανακοίνωση απόκτησής τους, δεν έφτιαξαν ωραία πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, αλλά αποδείχτηκαν λαχεία. Με μια μικρή διαφορά: ότι κανείς δεν τους είπε «έλα στον Παναθηναϊκό, για να είσαι η σκάντζα - βάρδια του Τάδε». Απλά τους είπαν να έρθουν στην ομάδα κι ό,τι προκύψει. Μπορεί να μην έρχονταν αν τους ξεκαθάριζαν ότι θα παίζουν στη χάση και στη φέξη. Διότι το να λες στον άλλο να έρθει για να μην παίζει και πολύ συχνά, είναι το ίδιο άκομψο με το να σου λέει ο υποψήφιος παίκτης «θέλω εγγυημένα 30 συμμετοχές στη βασική 11άδα». Κάτσε ρε μάστορα! Κι αν έχεις τα κιλά του Ραμπεσαντρατανά ή την εκτελεστική δεινότητα του Τόργκελε ή τη γερή κράση του Σανμαρτεάν; Πώς να σου εγγυηθώ εγώ μίνιμουμ συμμετοχές, αν δεν σε δω σε 5-10 προπονήσεις;
Αφήστε και το άλλο: είχε τόσες δουλειές ο Φρέιτας και η διοίκηση του Παναθηναϊκού, που δεν έμεινε και πολύς χρόνος για την απόκτηση του επιθετικού. Να βρεθεί ομάδα που να πληρώσει ένα μέρος του συμβολαίου του Γκάμπριελ και να βάλει ο Παναθηναϊκός τα υπόλοιπα. Το αυτό με τον Γκαλίνοβιτς. Να πληρώσει 200 χιλιάρικα στον Μόρις για να φύγει. Να δώσει τον Ρουκάβινα με το 1/3 των χρημάτων που τον απέκτησε. Να (μη) βρει ομάδα για τον Μάντζιο, τον Μελίσση, τον Κλέιτον, τον Λεοντίου, ακόμα και τον Μουν, του οποίου ο δανεισμός στην πατρίδα του είναι στον αέρα, λόγω της επέμβασης που έκανε πρόσφατα. Να ανανεώσει τον δανεισμό του Μάτος, του οποίου η απόκτηση είχε στοιχίσει κάτι ψιλά, λίγο πάνω από 4 εκατομμύρια. Να παραχωρήσει το 60% των δικαιωμάτων του Ντέιβιντ. Να πάρει επιτέλους κανένα φράγκο από τα χρωστούμενα για τον Ροντρίγκο Σόουζα. Να φέρει δανεικό τον διεθνή Ντάνι Φερνάντεζ χωρίς οψιόν αγοράς΄για δευτερότριτο τερματοφύλακα. Λίγα είναι αυτά;
Αλλά έχετε πίστη. Ο μικρός Λισάντρο Λόπεζ, ο φτηνός, ο νεαρός, ο πολυθεσίτης, ο φιλόδοξος, αυτός που από μικρό παιδί είχε μια αφίσα του Κώστα Μπατσινίλα πάνω απ’ το κρεβάτι του κι ονειρευόταν να παίξει στην Πανάθα, είναι κάπου εκεί γύρω. Πάνω σε ένα δέντρο, εκεί δηλαδή όπου φυτρώνουν κι ευδοκιμούν οι Λισαντρολόπεζ. Ή κρυμμένος σε μια ντουλάπα, γεμάτος σκόνη και ναφθαλίνη. Σε ένα σεντούκι ή μια ντιβανοκασέλα. Θα τον βρούμε, πού θα μας πάει; Αφήστε που μπορεί να βρίσκεται κάτω απ’ τη μύτη μας και να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι. Να λέγεται, ας πούμε, «Βαγγέλης» και το επίθετό του να ξεκινάει από «Μ» και να τελειώνει σε «άντζιος»...
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr