Απαγορεύεται να καπνίζεις, να μασάς τσίχλα και να φτύνεις!

Κάθε φορά που επισκέπτεσαι ένα μέρος για πρώτη φορά είσαι υποχρεωμένος να στηριχθείς στις πληροφορίες που σου δίνουν οι άλλοι. Το περίφημο ράδιο-αρβύλα ζει και βασιλεύει. Ακούς, μαθαίνεις –λέμε τώρα- αγχώνεσαι, ιδρώνεις, μόνο και μόνο για να διαπιστώσεις φτάνοντας στον προορισμό σου πως όλα ήταν υπερβολές. Αμ δε… Εδώ απαγορεύεται να καπνίζεις να μασάς τσίχλα και να... φτύνεις!

Αποστολή στη Σιγκαπούρη, Νικόλας Ακτύπης

«Με πωλούσαν παραμύθια, θα τα βρω μπαστούνια δήθεν. Παραλίγο να πιστέψω τον κουμπάρο τον ξεφτίλα…»

Η Σιγκαπούρη λοιπόν, θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων, τους πρώτους τέτοιους στην ιστορία. Το διάστημα 14-26 Αυγούστου, περισσότεροι από 3.500 αθλητές, ανάμεσά τους και 29 Έλληνες, θα περάσουν στην ανθρωπότητα τα μηνύματα της Εκπαίδευσης, του Πολιτισμού και του Ολυμπισμού. Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί, ας δούμε λίγα πράγματα για αυτή τη γωνιά της Ασίας, που –όχι άδικα- έχει χαρακτηριστεί το όγδοο θαύμα του κόσμου.

Συνθέσεις και αντιθέσεις

Δύσκολα συναντά κανείς πιο πολλές αλλόκοτες αντιθέσεις, από αυτές που βρίσκει στη Σιγκαπούρη. Φέτος συμπληρώνονται τα 45 χρόνια από την ανεξαρτησία της και ήδη έχει καταφέρει να είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Για την ακρίβεια τέταρτη σε όρους Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος και 20ή αν μιλάμε για Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Για το 2010 οι ρυθμοί ανάπτυξης φτάνουν το 18%, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης έχει βυθιστεί στην κρίση. Για τους ανθρώπους εδώ το Δ.Ν.Τ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, αποτελούν άγνωστες λέξεις.

Πρόκειται για ένα κράτος, η έκταση του οποίου είναι μικρότερη από την πόλη του Αμβούργου! Κι όμως εδώ κατοικούν 5.000.000 άνθρωποι. Είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του πλανήτη μετά το Πριγκιπάτο του Μονακό. Κι φυσικά ο μόνος τρόπος ανάπτυξης είναι προς τον ουρανό. Οι ουρανοξύστες θυμίζουν Μανχάταν, ξεχνάς ότι είσαι στην Ασία και η θέα τους σου κόβει την ανάσα, αλλά αλλού είναι τα σπουδαία.

Είπαμε χώρα των αντιθέσεων η Σιγκαπούρη, αλλά το παράκανε. Περίπου ο μισός πληθυσμός ασπάζεται τον Βουδισμό, τη θρησκεία δηλαδή που σέβεται ως ιερή κάθε μορφή ζωής. Κι όμως, η ανθρώπινη ζωή έχει μικρότερη αξία, τουλάχιστον σε ότι αφορά ορισμένα αδικήματα. Η ανθρωποκτονία ά βαθμού καθώς και το γενικότερο πάρε δώσε με ναρκωτικά τιμωρείται με τη θανατική ποινή. Και όταν λέμε τιμωρείται, το εννοούμε. Εδώ τίποτα δεν μένει στα χαρτιά. Άλλωστε η χώρα έχει το μεγαλύτερο αριθμό εκτελέσεων αναλογικά με τον πληθυσμό της, ξεπερνώντας ακόμη και το «φιλόξενο» Τέξας.

Κι εντάξει, θα μου πεις, εγώ φίλε δεν πρόκειται ούτε να «φάω» κανέναν, ούτε να ασχοληθώ με κανενός τύπου «ντρόγκα», άρα…
Αμ δε! Υπάρχουν μια σειρά από συνήθειες που ενώ για άλλους είναι απλές, για τη Σιγκαπούρη είναι ένα θέμα. Πραγματικά ανεξήγητο είναι το μίσος του νομοθέτη για τις… τσίχλες! Απαγορεύεται να μασάς! Ούτε καν μαστίχα Χίου για θεραπευτικούς λόγους, για να παινέσουμε και τον τόπο μας. Εννοείται πως δεν πωλούνται πουθενά, ενώ απαγορεύεται να μπεις στη χώρα αν κουβαλάς στις αποσκευές σου την επικίνδυνη αυτή ουσία. Η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης φαίνεται πως είναι η Big Babol…

Συνεχίζοντας τα «κουλά», οφείλουμε να σας ενημερώσουμε πως δεν επιτρέπεται να φτύνεις κάτω. Όχι, όχι μην κάνετε τους πονηρούς, ούτε πάνω επιτρέπεται. Τώρα, αν πνίγεσαι, επειδή κάτι σου έκατσε στο λαιμό, μπορείς να βήξεις διακριτικά και να ρίξεις τη «χλέμπα» σε μαντηλάκι. Διακριτικά έτσι, γιατί κυκλοφορούν και ρουφιάνοι!

Και φτάνουμε στο θέμα που εμένα με καίει περισσότερο από κάθε άλλο και που φαίνεται πως κάποια στιγμή θα το βρούμε μπροστά μας και στο Ελλάντα. Τους καπνιστές τους κοιτάζουν λες και είναι τουλάχιστον λεπροί. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις κάποιον να περπατάει στο δρόμο και να έχει αναμμένη την τσιγαριά. Οι θεριακλήδες κάνουν μαγκιές μόνο σε κατ’ οίκον συνευρέσεις ή σε ειδικά διαμορφωμένους ανοιχτούς χώρους. Προσωπικά, έστριψα το πρώτο μου τσιγάρο μετά από 10 ώρες και αφού λόγω της άτιμης υγρασίας που «φοριέται» εδώ, το ειδικό αυτοκόλλητο νικοτίνης είχε ξεκολλήσει κάνα δεκάλεπτο αφού το έβαλα…

Δύο ακόμη στοιχεία για αυτή τη μοναδική περιπτωσάρα που ακούει στο όνομα Σιγκαπούρη. Πρώτον, μην φανταστείτε ότι μιλάμε για στρατιωτικού τύπου καθεστώς. Δημοκρατία είναι. Απλά τυχαίνει και η παράταξη που κυβερνά ΔΕΝ έχει χάσει ΠΟΤΕ εκλογές! Δεύτερον, υπάρχει ακόμη ένας νόμος, που από ότι λένε οι ντόπιοι, έχει ψιλοχαλαρώσει τώρα τελευταία, που απαγορεύει το… άσκοπο περπάτημα, δηλαδή το σουλάτσο! Όταν είσαι στο δρόμο και χρησιμοποιείς τα πεζοδρόμια του κράτους, πρέπει να έχεις κάποιο λόγο. Τι πάει να πει «μια βόλτα ήθελα να κάνω κύριε πόλισμαν».

Ο κόσμος εδώ δείχνει ευτυχισμένος πάντως και ζει μες στη χλιδή. Άλλωστε πώς να παραπονεθείς για περιορισμό ατομικών ελευθεριών όταν ζεις σε μια περιοχή που όχι πολύ παλιότερα χρησίμευε ως τόπος εξορίας και καταναγκαστικών έργων των Κινέζων;

Πολλά είπαμε για σήμερα. Διοργανώνω ήδη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου κίνημα. Μαζευτήκαμε λίγοι και καλοί και έχουμε ήδη καπνίσει ένα καπνό Samson, μασάμε σαν κατσίκες όλη την ώρα τσίχλες και περπατώντας αργά και νωχελικά, φτάνουμε στο μπαλκόνι και ρίχνουμε που και που καμιά ροχαλίτσα. Τουλάχιστον μέχρι να μας πάρουν χαμπάρι και να φάμε ισόβια