Κρις-Γκαλάς: Τα άνθη του καλού

Εκεί, στων Γάλλων την ποδιά, σφάζονται παλικάρια. Μήνες τώρα, όχι πρόσφατα. Οι δυο πολύφερνες νύφες, όμως, ολοένα κάνουν τσαλιμάκια. Νάζια και καπρίτσια, για να γοητεύσουν ακόμα πιο πολύ τον υποψήφιο γαμπρό ή γαμπρούς.

Είναι «μεγαλοκοπέλες» πια και οι δύο, ομήλικες στα 33 –και το ξέρουν. Και, μάρτυς τους ο Θεός, τη ζωή τους την έχουν ζήσει και με το παραπάνω. Απωθημένα δεν έχουν και «ανεξόφλητα γραμμάτια από το παρελθόν» δεν κουβαλάνε. Μόνο, να, περνάει ο καιρός μωρέ και είπαν να νοικοκυρευτούν, να στεριώσουν, να βρουν ένα φιλόξενο τελευταίο απάγγιο που θα στεγάσει τα κάλλη τους για 2-3 χρόνια. Μια τελευταία φωτισμένη σκηνή, να πατήσουν πάνω της και να ζητήσουν λίγο ακόμα χειροκρότημα πριν την επαγγελματική λήθη.

Ο Παναθηναϊκός, καταπώς φαίνεται, θέλει να αποκτήσει τον έναν από τους δύο. Και τους κυνηγάει, είναι εδω και καιρό «γαντζωμένος από το φουστάνι τους». Αυτοί τον θέλουν, αλλά καμώνονται πως δεν ανταποκρίνονται στο φλερτ του, προβάλλοντας διαφορετικές δικαιολογίες ο καθένας. Κι όμως, κατά βάθος μοιάζουν. Όχι επειδή είναι κοινός «στόχος» μιας ομάδας. Όχι οι σκοποί τους, μα οι ίδιοι. Με τόσες αναφορές για τα «κοινά τους χαρακτηριστικά» στα ρεπορτάζ, μοιάζουν πια συμπληρωματικοί. Δύο σώματα, μια ψυχή, ένα «Hummer». Σαν το ποίημα του Μποντλέρ, που ακολουθεί. Γιατί μόνο στις λέξεις ενός ποιητή-αισθητικού που θεωρούσε τη φαντασία «βασίλισσα όλων των προικισμάτων», μπορείς να αντικαταστήσεις τον «άνθρωπο» και τη «θάλασσα» με τα ονόματα «Κρις» και «Γκαλάς» και αυτές –όχι μόνο να εξακολουθούν να έχουν ειρμό αλλά- να προσφέρουν ένα ολοκαίνουριο νόημα στην ιστορία που εκτυλίσσεται.

Ο άνθρωπος και η θάλασσα*

Πάντα τη θάλασσα, άνθρωπε λεύτερε, θ' αγαπάς!
Αυτή είν' ο καθρέπτης σου, κοιτάζεις τους βυθούς σου
στο κύλισμα τ' ατελείωτο του κύματος, κι ο νούς σου
κλείνει κι αυτός την πίκρα της αβύσσου, της βαθιάς

Σ' αρέσει να βυθίζεσαι στο πέλαο που σου μοιάζει
να κλείσεις στην αγκάλη σου θες τον ωκεανό,
και της καρδιάς σου η τρικυμιά καμιά φορά ησυχάζει,
τον άγριο του κι αδάμαστο ακούοντας στεναγμό

Είστε κι οι δυό σκοτεινοί κι απόκρυφοι, κανείς,
ώ άνθρωπε, δε μέτρησε την άπατη άβυσσό σου,
κανείς δεν ξέρει, ώ θάλασσα, τον πλούτο τον κρυφό σου,
τόσο με ζήλια κρύβετε τα μυστικά σας εσείς!

Κι όμως, να που αναρίθμητους αιώνες στη ζωή,
ο ένας τον άλλον άφοβα κι ανήλεα πολεμάτε,
τόσο κι οι δυο σας τη σφαγή, το θάνατο αγαπάτε,
ώ πολέμαρχοι αιώνιοι, ώ αμείλικτοι αδερφοί!

*Το ποίημα «Ο άνθρωπος και η θάλασσα» είναι μέρος της ποιητικής συλλογής του Σαρλ Μποντλαίρ «Τα άνθη του κακού», η οποία πρωτοδημοσιεύτηκε το 1857.

Γιάννης Τσάουσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr