FC: Δεν σ’ έχω ανάγκη ευτυχώς, ήρθε ο Γκούτι ο Θεός…

Ρωτήστε τα πώς. Ψάξτε τα γιατί. Απάντηση δεν θα πάρετε αλλά στον άντρα η προσπάθεια, είναι σαν το μέγεθος: Μετράει παντού και πάντα (η Άμπι Κλάνσι μπορεί να σας ενημερώσει σχετικά). Όταν η άσβεστη φλόγα νικάει την απόσταση, όταν η αγάπη παίρνει τα όρη, τα άγρια βουνά για να φτάσει στον περί ου ο πόθος, οι εξηγήσεις είναι περιττές. Ας μιλήσουν οι ερωτευμένες ψυχές…

Ιδού η απάντηση του Πικέ στον Ιμπραϊμοβιτς:

Ρόδο του Ισπαχάν, μούσα των πιο υγρών μου φαντασιώσεων, Ζλάταν (μην δυσανασχετείς, κι ο Βγενόπουλος με το μικρό προσφωνεί κοτζάμ Βαρδινογιάννη)

Το γράμμα σου άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές της αναστενάρας μου καρδιάς. Κάθε σου λέξη έσκιζε τα σωθικά μου όπως ο θαλασσόλυκος Αιμίλιος τα μανιωμένα κύματα του Θερμαϊκού ?κεανού (την επόμενη φορά όμως να βάζεις περισσότερα θαυμαστικά, τάκουνα. Δεν θα φάω τα νιάτα μου και την ομορφιά μου προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη σημειολογία των σημείων στίξεως). Ηλιαχτίδα μου!!! Καταλαβαίνω ότι το τάιμινγκ δεν είναι το πλέον κατάλληλο, ιδιαίτερα τώρα, που εξαιτίας των γιδοβοσκών της εθνικής σου έχεις τη δυνατότητα να δεις τον sexy Αλέξη Θεοφιλόπουλο μόνο σε καρτ-ποστάλ, όμως δεν πρέπει να ζεις άλλο στο ψέμα. Ακριβέ μου Ζλάταν, χωρίς τα τριχωτά μπράτσα σου, οι νύχτες μου έμοιαζαν με εκπομπή του Γκόντζου international χωρίς παρέμβαση του Τζέικ. Οι ήχοι των πουλιών σαν βουβές βουβουζέλες, η ζωή μου σαν τάκλιν που δεν βρίσκει μια στάλα σπάλα, να γουστάρουμε.

Έτσι πριν δυο μέρες σκέφτηκα ότι αν συνεχιστεί λίγο ακόμη αυτή η κατάσταση η επιδερμίδα μου θα γίνει χειρότερη κι απ’ του χλεμπονιάρη του Ινιέστα και αποφάσισα να το ρίξω λίγο έξω. Μετά την ήττα απ’ την Ελβετία μάζεψα τις φέτες μου και χώθηκα σε ένα σκοτεινό μπαράκι, ξεχασμένο απ’ το Θεό, στα βάθη του Μπλουμφοντέιν. Ξάφνου κι ενώ όλα θύμιζαν εσένα (από τον ξερακιανό μπάρμαν μέχρι τον κοντοκουρεμένο θαμώνα που τα ‘πινε και τσίριζε «όχι Φάνη, όχι») ξεπρόβαλε μια αγγελική όψη. Προς στιγμήν νόμιζα ότι ήταν ο Γιόσου Σαριέγκι (σλουρπ, σλουρπ). Το τούτο τους (δεν εννοώ το πάνω) έμοιαζε σαν εικοσιδύο πόντους βροχής. Κοιτώντας τον πιο προσεκτικά όμως, διαπίστωσα ότι ο άγνωστος μακελάρης της καρδιάς μου ήταν ο δεκαπεντάμορφος Γκούτι (παίζει για back up του μεγάλου Κουμουρτζί στον θρύλο. Μαρινάκης, εγγύηση). Κόπηκαν τα γόνατα μου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σε ρυθμούς τραμ-τραμ. Εκείνος μου χαμογέλασε με νόημα και το καλοσμιλεμένο στέρνο μου πήρε φωτιά (τρεις ώρες έβαζα Bepanthol μπας και γιάνει το έγκαυμα, που κακόχρονο να ‘χει).

Φως μου, από εκείνο το δευτερόλεπτο και μετά όλα άλλαξαν. Εσύ έγινες μια ανάμνηση παλιά και εκείνος το κλειδί που θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας μου (επειδή παραείναι ψαγμένο για σένα, πες στον Μίκαελ τον Νίλσον να στο εξηγήσει, αγράμματε κανάγια. Κρετίνε). Μην κλάψεις για μένα Ζλάταν. Κράτα τα δάκρυα σου για σένα, γιατί με το Βίγια στην ομάδα σε βλέπω στην καλύτερη να σταδιοδρομείς ως ρεζέρβα του Μάρκες, άμπαλε, ψηλέ και άχαρε. Τελειώσαμε.

Δικός του (του Γκούτι) για πάντα, Ζεράρ

ΥΓ. Ιμπραχίμοβιτς, ε Ιμπραχχχίμοβιτς...

(για την αντιγραφή)ο guest star Στέφανος Χάρης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr