Θαυμασμός και ένα «γιατί;»

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το δίλημμα ήταν μεγάλο: από τη μια η πρώτη εμφάνιση της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο και από την άλλη ο τρίτος τελικός της ACB Liga ανάμεσα σε Κάχα Λαμποράλ και Μπαρτσελόνα. Η προσδοκία για λίγο ποδοσφαιρικό θέαμα, είδος εν ανεπαρκεία μέχρι στιγμής σε αυτό το Μουντιάλ, έγειρε την πλάστιγγα του... ζάπινγκ προς Νότιο Αφρική.

Μπάλα δεν είδαμε και πάλι, αλλά οι καλοί κύριοι Μαϊκόν και Ελάνο μάς επέτρεψαν να γυρίσουμε γρήγορα κανάλι και να δούμε τη μάχη στη «Φερνάντο Μπουέσα Αρένα» μέχρι το τέλος. Κι αν η εξαιρετική τακτική του Κιμ Γιονγκ Χουν και η άριστη εφαρμογή της από τα «μηχανάκια» του δεν επιβραβεύτηκε με ένα καλό αποτέλεσμα απέναντι στη «σελεσάο», η ομάδα του στρατηγού Ντούσκο Ιβάνοβιτς τα κατάφερε.

Η διαφορά ποιότητας μεταξύ Βραζιλίας και Βορείου Κορέας ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμη και η άψογη οργάνωση των Ασιατών δεν θα μπορούσε να αποκρύψει. Αντίθετα, η Κάχα Λαμποράλ του Ντούσκο Ιβάνοβιτς υστερούσε μεν σε υλικό και ειδικότερα σε βάθος από την Μπαρτσελόνα, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που μια άριστη τακτική να μην μπορούσε να αποκαταστήσει ή και να αλλάξει τις ισορροπίες.

Οι Βάσκοι πέτυχαν ανέλπιστα ό,τι δεν κατάφεραν φέτος ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η Ρεάλ Μαδρίτης, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Σιένα, αλλά και οι ίδιοι. Οι προαναφερθείσες ομάδες είχαν ηττηθεί κατά κράτος, κάποιες περισσότερες από μία φορά, από τους Καταλανούς φέτος και ουδείς περίμενε αυτή την εξέλιξη στους ισπανικούς τελικούς.

Κάτι όμως το «ξεφούσκωμα», η χαλάρωση, ίσως ακόμη και η υπεροψία της Μπαρτσελόνα μετά την κατάκτηση Κυπέλλου και Ευρωλίγκας, κάτι η μαεστρία του Ντούσκο Ιβάνοβιτς και το φορμάρισμα της ομάδας του στην κατάλληλη περίοδο, και το θαύμα έγινε. Ο Μαυροβούνιος τεχνικός αναγνώρισε τα λάθη που έκανε μέσα στη σεζόν και παρουσίασε μία μεταμορφωμένη ομάδα. Διάβασε άψογα το παιχνίδι της «Μπάρτσα» και το καταπολέμησε βάζοντας τα γυαλιά στον άνθρωπο που τον διαδέχτηκε πριν από περίπου δυόμισι χρόνια στον καταλανικό πάγκο.

Ο τίτλος ήρθε πρωτίστως από την άμυνα, που αντιμετώπισε υποδειγματικά το πικ εν ρολ, τις έξτρα πάσες και τις συνεργασίες ψηλών-κοντών της Μπαρτσελόνα «κλείνοντας» προς τη ρακέτα και παίρνοντας το ρίσκο να επιτρέψει τρίποντα στον αντίπαλο, που όμως ήταν ως επί το πλείστον άστοχα. Και ασφαλώς η επίθεση της Κάχα Λαμποράλ λειτούργησε εξίσου αποτελεσματικά και ομαδικά, με τον Τιάγκο Σπλίτερ να μη νιώθει πλέον μόνος, αλλά να έχει βοήθειες από τον αεικίνητο Μαρσελίνιο, τον απαλλαγμένο πλέον από τραυματισμούς Όλεσον, τον ώριμο Τελέτοβιτς, αλλά και κρυφά χαρτιά όπως τον Ελιάχου που έκανε τα ματς της ζωής του στους τελικούς.

Το επίτευγμα μιας ομάδας που μείωσε δραστικά το μπάτζετ της, αλλά παρέμεινε ανταγωνιστική και έφτασε στην επιτυχία, μόνο θαυμασμό μπορεί να προκαλεί στον αντικειμενικό παρατηρητή. Όπως θαυμασμό, αλλά κι ένα μεγάλο «γιατί» για όσα συμβαίνουν στα δικά μας μέρη, προκαλεί και η ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Αλήθεια, πόσα αντικείμενα θα είχαν πέσει στο ΣΕΦ, το ΟΑΚΑ ή σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο διεξαγόταν ανάλογης σημασίας αγώνας, αν στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας οι διαιτητές δεν κατακύρωναν ένα καλάθι υπέρ των γηπεδούχων, όπως συνέβη με την τάπα του Μόρις στον Ελιάχου; Στη «Φερνάντο Μπουέσα Αρένα» πάντως δεν έπεσε το παραμικρό, παρά μόνο κάποια «γαλλικά» από τις εξέδρες. Κι ας έχουν Ισπανοί, Βάσκοι και Καταλανοί πολύ πιο ουσιαστικές διαφορές από εμάς τους Έλληνες, που έχουμε μάθει να βρίσκουμε πιο εύκολα αυτά που μας χωρίζουν από αυτά που μας ενώνουν...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com