Από αρχαιοτάτων χρόνων είναι γνωστό ότι τα λεφτά, ο βήχας, ο έρωτας, η αγένεια, η κακογουστιά και η προσωπολατρεία δεν κρύβονται. Αφήνοντας τα 5 πρώτα σε κάποιους εκ των φυσικών εκπροσώπων τους (λ.χ. τους κ.κ. Τ. Μαντέλη, χρόνιο φυματικό, Γ. Λιάγκα, Π. Ψωμιάδη και Τ. Σισέ αντίστοιχα), στεκόμαστε με περηφάνεια απέναντι στο έκτο και ανακράζουμε: Φραν Γέστε, έλα στο λαό σου!
Μπορεί λόγω Μουντιάλ να μην αναδεικνύεται στο εύρος που της πρέπει, ωστόσο είναι φανερό τις 2-3 τελευταίες μέρες ότι η «πετρελαιοκηλίδα» που μόλυνε το προηγούμενο διάστημα τον «κόλπο» του Ολυμπιακού καθαρίζεται με ταχείς ρυθμούς. Αυτό αντικατοπτρίζεται εν μέρει από την κινητικότητα στα διοικητικά, αλλά βαρύνει ισομερώς και η αντίστοιχη ενεργητικότητα που επιδεικνύεται στα αγωνιστικά. Για να μην τα μπλέκουμε, φυσικά και δεν αναφερόμαστε σε εφημεριδιακά σίριαλ τύπου «Εσμεράλντα», βλέπε Ντεζάγκα, ούτε στην ανανέωση του Βασιλόγιαννη ή τις φήμες για Επστάιν. Τρία πράγματα έχουν σημασία, δύο εκ των οποίων συνδέονται σαν κομμάτια ντόμινο, άλλο ένα που δεν μπορούσε να περιμένει άλλο και ένα τελευταίο -που κρύβει πίσω του ορθή ποδοσφαιρική λογική.
Εν αρχή ην ο Λίνεν. Στοίχημα μεν, κανονικότατος προπονητής δε. Και -λόγω ιδιοσυγκρασίας- σωστή επιλογή για να ξεκινήσει το συμμάζεμα του περσινού χάους, πριν αρχίσει να χτίζεται η ομάδα στη νέα πραγματικότητα. Δεύτερο σημείο, η σκέψη για τράμπα Μαρέσκα-Θαπατέρ. Το να ανταλλάξεις έναν παίκτη ο οποίος έχει μεν ποιότητα αλλά μειονεκτεί σε φυσικές δυνάμεις και ανασταλτικές αρετές, με έναν κανονικό αμυντικό χαφ, που τόσο πολύ χρειάζεσαι είναι ταμάμ. Και ο 25χρονος Ισπανός, με πενταετή θητεία στη θέση ως βασικός στη Σαραγόσα, είναι ακριβώς αυτό.
Η πιο σημαντική εξέλιξη όμως, fingers crossed μέχρι να επιβεβαιωθεί, έχει το κωδικό όνομα «πάλι μας έφτιαξε ο Κούλης». Διότι τα 2εκ. ευρώ που θα βάλει στο «πουγγί» ο Ολυμπιακός από την Σάλκε για τον Παπαδόπουλο, είναι αυτά που του επιτρέπουν να υπερβεί για πρώτη (και μοναδική ίσως) φορά το φετινό «ταβάνι» που έχει ορίσει για προσφερόμενα χρήματα συμβολαίου σε ποδοσφαιριστή. Ευτυχώς. Διότι στο πρόσωπο του Γέστε, ο Ολυμπιακός δεν θα αποκτήσει απλώς έναν «καλό, ελεύθερο παίκτη», αλλά πέρα και πάνω απ’ όλα έναν πραγματικό «ηγέτη» -που ανεπιτυχώς προσπάθησε, μετά την αποχώρηση του Τζόρτζεβιτς, να βρει στο πρόσωπο του Ντουντού. Δύο σε ένα δηλαδή. Και τρία ή τέσσερα μη σας πω.
Διότι πέρα από την αρχηγική στόφα που διαθέτει, 11 χρόνια στην Αθλέτικ Μπιλμπάο χωρίς να είσαι «κωλοπετσωμένος» δεν γίνεται, ο Βάσκος είναι ένας αριστεροπόδαρος αρτίστας με σπεσιαλιτέ τα «στημένα» (χρόνια χωλαίνει εκεί ο ΟΣΦΠ). Είναι ένα δεκάρι παλαιάς και μοντέρνας κοπής ταυτοχρόνως, που παιζει και στο χώρο του αριστερού χαφ χωρίς όμως να είναι τέτοιος, καθότι δεν είναι πολύ γρήγορος ούτε κάνει κάθετες κούρσες με σκοπό τη σέντρα. Ε, κι αν είναι και λίγο οξύθυμος (5 κόκκινες και 21 κίτρινες τις τρεις τελευταίες σεζόν) τι πειράζει; Δεν έρχεται δα και στον παράδεισο του ποδοσφαιρικού καθωσπρεπισμού. Έρχεται όμως λίγο πριν τα 31 του, με 2-3 χρόνια καλής μπάλας μπροστά του, να δώσει οντότητα και «χρώμα» σε μια ομάδα που τόσο τα έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή. In capitan Yeste we trust.
Γιάννης Τσαούσης
Κοπιάστε στο... Fightclub@sday.gr