Στο λάκκο και το μπάσκετ…

Γράφει ο Αντώνης Κατσίκης

Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα, η άποψη που επικρατεί στη συνέχεια είναι πως «τα είδαμε όλα». Κάτι ανάλογο συνέβη και στον τέταρτο τελικό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Όπου και αν στεκόσουν, με όποιον και αν συζητούσες μετά το ματς που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αυτό που ακουγόταν ήταν πως αυτό που συνέβη ήταν ό,τι χειρότερο και πλέον τα έχουμε δει όλα. Αμ δε!

Επειδή είμαστε η χώρα με την ασθενέστερη μνήμη, σε λίγες μέρες θα έχει ξεχαστεί και αυτό. Όπως έχουμε ξεχάσει στο παρελθόν και τόσα άλλα. Νιώθω περήφανος που είμαι Έλληνας. Και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξουν ούτε «ερυθρόλευκοι», ούτε «πράσινοι», ούτε «κιτρινόμαυροι», ούτε «ασπρόμαυροι», ούτε «μπλε» ανεγκέφαλοι. Ούτε και κανείς άλλος. Αλλά για ακόμη μια φορά χθες διαπιστώσαμε αυτό που έγραψε και τραγούδησε πολύ εύστοχα ο Διονύσης Σαββόπουλος «Δεν ακούει κανείς στο χειρότερο του Ελληνισμού κομμάτι στην Ελλάδα ζούμε».

Οι επόμενες ημέρες θα είναι οι χειρότερες. Και οι πιο υποκριτικές. Ο ένας θα τα ρίχνει στον άλλον. Και όλοι θα καταδικάζουν αυτά τα απαράδεκτα γεγονότα. Εξάλλου, για τους περισσότερους απ’ αυτούς μια κασέτα είναι που την βάζουν σχεδόν κάθε χρόνο και πάντα ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Απ’ όλους. Δεν περιμένουμε τον πρώτο νεκρό. Ήδη έχουμε πάρα πολλούς. Απλώς χθες ανοίξαμε ακόμη έναν λάκκο. Και βάλαμε μέσα και το μπάσκετ.