FC: Εμείς τολμάμε και βγάζουμε συμπεράσματα για την Εθνική

Τελικά θα μας πει κάποιος υπεύθυνα, με το χέρι στην καρδιά, χωρίς «σούξου - μούξου» και κοκοκό, για να ξέρουμε κι εμείς: τα φιλικά προετοιμασίας της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου προσφέρονται για να βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα, ή δεν βγαίνουν συμπεράσματα από τέτοια φιλικά; Ή μήπως έχει να κάνει με το τελικό σκορ; Δηλαδή αν έχουμε κερδίσει, να λέμε με πάσα βεβαιότητα πως «είμαστε σε σωστό δρόμο», «η ομάδα φανέρωσε μέρος των αρετών της» και «έδειξε τα δόντια της ενόψει των δύσκολων υποχρεώσεων». Κι αν έχουμε χάσει τότε «ο προπονητής δοκίμασε πρόσωπα και σχήματα που δεν θα δούμε σε επίσημα παιχνίδια», «ήταν ευκαιρία για ξεμούδιασμα» και «μπερδέψαμε τους κατασκόπους των αντιπάλων που άλλα ήρθαν να δουν και έφυγαν γεμάτοι απορίες»;

Εμείς αυτή τη στιγμή, αντρίκεια και παντελονάτα, θα πάρουμε ένα ρίσκο: θα πούμε ότι τα δυο τελευταία φιλικά της Εθνικής μας, με Β. Κορέα και Παραγουάη προσφέρθηκαν για να βγάλουμε συμπεράσματα - παρόλο που δεν κερδίσαμε κανένα απ’ τα δυο - και ως εκ τούτου, θα σας πούμε τι είδαμε:

1) Όση μπάλα ξέρει ο Σαμαράς, δεν την ξέρει ο κόσμος όλος. Με τα στραβά του και τις υπερβολές του, το παραπανίσιο κράτημα της μπάλας και την αναζήτηση του εξεζητημένου, ο Γιώργης ο Σαμαράς είναι ενδεχομένως ο μόνος από τους 20 της αποστολής (βγάζουμε έξω τους 3 τερματζήδες), που μπορεί με ένα τσιμπηματάκι της μπάλας, μια «ποικιλία» και μια κούρσα να σε κάνει να ξαναγαπήσεις τη μπάλα της Εθνικής μας.

2) Ελληνική άμυνα χωρίς τρεις κεντρικούς, είναι λογαριασμός της ΔΕΗ χωρίς ανταποδοτικό τέλος για την ΕΡΤ. Κοινώς, δεν υπάρχει. Οπότε ξεχνάμε τις «καινοτομίες» με τα δυο στόπερ και τους τέσσερις συνολικά στην άμυνα και πάμε να ανταμώσουμε τους Νοτιοκορεάτες με τη γνωστή αμυντική πεντάδα, τα δυο στόπερ και το λίμπερο.

3) Τιμούμε τον Γιούρκα για την προσφορά του, τους κοιλιακούς του και τα αυτοκίνητά του. Αλλά οι λιγοστές φετινές του συμμετοχές από τη μια, σε συνδυασμό με τη χρονιά του Βύντρα, μας δείχνει ξεκάθαρα ότι ο Λουκάς έχει προβάδισμα για το δεξί άκρο - εκτός αν είναι ένας εκ των τριών στόπερ, οπότε πάμε πάσο. Όπως επίσης τιμούμε και σεβόμαστε την ποδοσφαιρική αξία του Νίκου Σπυρόπουλου από αριστερά, αλλά αν ο Τοροσίδης δεν έχει πονάκια, αυτός είναι η καλύτερη περίπτωση για το αριστερό άκρο. Εδώ έχει μάθει να σεντράρει και με το αριστερό, τι να λέμε τώρα...

4) Ο Τζιόλης που «θαυμάσαμε» πριν μερικούς μήνες, όταν δεν είχε άλλη ομάδα εκτός από την Εθνική, με τον Τζιόλη που είδαμε στα φιλικά αυτά, είναι δυο διαφορετικοί Τζιόληδες. Ο σημερινός Τζιόλης, μπορεί να μην είναι φυσικά «εξάρι», δηλαδή «κόφτης», δηλαδή «αντι-Μπασινάς», όπως δεν ήταν ποτέ στη ζωή του, αλλά είναι ένα κανονικό και fit «οκτάρι», που μαρκάρει, πασάρει, πηδάει για όλες τις κεφαλιές και δεν ντρέπεται να σουτάρει είτε με το δεξί, είτε με τ’ αριστερό.

5) Ο Σωτήρης Νίνης δεν έπινε μικρός το γάλα του, οπότε δεν ψήλωσε αρκετά ώστε να πληροί τις προϋποθέσεις σωματοδομής του Ότο. Αλλά τα χαρίσματά του, μπορούν να τον κάνουν τον Τσ(ι)άρτα του 2010: να δίνει στην ομάδα ποιοτικά 20λεπτα ή μισάωρα, όταν υπάρχει ανάγκη μιας έμπνευσης, μιας κάθετης μπαλιάς ή μιας απρόβλεπτης ενέργειας.

6) Αγαπάμε τον Καπετάνο. Και τον Παντελή, και τον αδελφό του Κώστα, και τον «αδελφό» του Μάρκου Σεφερλή, τον Γιάννη Καπετάνο. Και όλους τους Καπετάνους και τους καπεταναίους του κόσμου τούτου. Αλλά όσο υπάρχει Άγγελος Χαριστέας, όλοι οι άλλοι μπορούν απλά να στέκονται στην άκρη και να παίρνουν μαθήματα αυταπάρνησης, μαχητικότητας και αυτοθυσίας.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr