Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μόνο στην Ελλάδα καμαρώνουμε όταν ένας παίκτης έχει πολλές συμμετοχές στην Ελπίδων ή τη Νέων

Η εικόνα των Ελπίδων προχθές στη Νέα Σμύρνη άφηνε κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο ποτέ δεν στέρεψε από καλούς ποδοσφαιριστές. Όμως ολόκληρες φουρνιές πήγαν χαμένες, μόλις διάβηκαν το κατώφλι από τις Ελπίδες ή τους Νέους. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη πρόκριση της Eθνικής ομάδας το 1980 στα τελικά του EURO έγινε όταν βάση της ενδεκάδας ήταν παιδιά που ξεκίνησαν μαζί από τους Νέους και τις Ελπίδες λίγα χρόνια πριν. Ο Μαύρος, ο Φοιρός, ο Λιβαθηνός, ο Αρδίζογλου, ο Κυράστας είχαν πάρει μέρος στα τελικά της Σουηδίας το 1974 και στη συνέχεια αποτέλεσαν τον κορμό της Εθνικής Ανδρών για χρόνια.

Η ομάδα που πήγε στην Πορτογαλία πριν από ενάμιση χρόνο κι έφυγε με το Κύπελλο Ευρώπης, είχε γαλουχηθεί κατά το ήμισυ μαζί στις Ελπίδες στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90 (Ζαγοράκης, Βρύζας, Νικοπολίδης, Τσιάρτας, Νικολαΐδης, Νταμπίζας, Γεωργιάδης). Κάποιοι άλλοι ήταν στη Νέων του 1995, που πήρε την τρίτη θέση στην Ευρώπη, και μετά στο Βουκουρέστι το 1998 ήταν φιναλίστ στο Ελπίδων. Ο Καραγκούνης, ο Λάκης, ο Δέλλας, ο Γιαννακόπουλος, ο Μπασινάς, ο Γκούμας μεγάλωσαν ποδοσφαιρικά μαζί και στην ομάδα προστέθηκαν κι άλλοι που με την Ελπίδων του 2002 προκρίθηκαν στην τελική φάση της Ελβετίας, όπως ο Χαριστέας και ο Σεϊταρίδης. Καθόλου τυχαίο λοιπόν το γεγονός πως όποτε δεν χάσαμε τα ταλέντα μας από τις μικρές ηλικίες, κάναμε και την υπέρβαση στους Ανδρες. Είναι κανόνας. Και η μόνη εξαίρεσή του ήταν η Eθνική του 1994, που πήγε στα τελικά του Μουντιάλ για μοναδική φορά στην ιστορία μας, αν και από την εκπληκτική Ελπίδων που είχαμε το 1988 και έφτασε στον τελικό του Πανευρωπαϊκού, μόνο ο Νίκος Νιόπλιας έκανε πραγματικά μεγάλη καριέρα.

Το πρώτο λοιπόν που μας καίει είναι να μην σπαταλήσουμε κάποια ταλέντα της Ελπίδων, η οποία ολοκλήρωσε τον κύκλο της προχτές στη Νέα Σμύρνη. Κάποιοι μπορεί ακόμη να έχουν δικαίωμα συμμετοχής, αλλά είναι αξίωμα πως όσο περισσότερο μένει κάποιο αστέρι στις μικρές εθνικές ομάδες, χάνει τη λάμψη του. Μόνο στην Ελλάδα καμαρώνουμε όταν ένας παίκτης έχει πολλές συμμετοχές στην Ελπίδων ή τη Νέων. Οι Ολλανδοί (πρυτάνεις στο να δίνουν αμέσως ευκαιρία στα νέα παιδιά) έχουν μία εκπληκτική ατάκα. Λένε «δείξε μου έναν που έχει πάρα πολλές συμμετοχές στην Εθνική Ελπίδων, για να σου δείξω ένα χαμένο ταλέντο». Σοφή κουβέντα. Σε άλλες χώρες το ταλέντο το βάζουν σε φούρνο μικροκυμάτων για να είναι γρήγορα ζεστό να παίξει στην εθνική. Στην Ελλάδα αφήνουν τους ταλαντούχους να «ψήνονται» τόσο πολύ, μέχρι να... καούν!
Όμως πως θα παίξει στην Eθνική ομάδα ο Χριστοδουλόπουλος, για παράδειγμα, που είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ φορ, αν δεν αγωνίζεται στον ΠΑΟΚ; Και ο Λεοντίου με το αριστερό πόδι που κάνει μαγικά και είναι ο ΜΟΝΟΣ της νέας φουρνιάς με το δυσεύρετο προσόν της κάθετης πάσας, αν δεν μονιμοποιηθεί στον ΠΑΟ, πώς θα γίνει αύριο η φυσική διάδοχη κατάσταση του Τσιάρτα στην Εθνική; Και το ίδιο ισχύει για τον Τζιόλη και τον Μάντζιο, καθώς και τον Σηφάκη, τον Δάρλα, τον Αραμπατζή, τον Λαγό. Όλοι τους σπουδαίοι κι εξελίξιμοι, που αν τους βοηθήσουμε, θα γίνουν οι καλύτεροι συνεχιστές του ονείρου, που λέγεται Εθνική ομάδα!

Και μην μου πει κανείς τα φαιδρά για βαριές φανέλες στις μεγάλες ομάδες κι άλλα τέτοια. Ο Ραούλ και ο Κασίγιας, που έπαιξαν στη Ρεάλ αμούστακα παιδιά, πώς και δεν «πλακώθηκαν» από το βάρος της φανέλας; Ο Όουεν που έγινε βασικός σε Λίβερπουλ και εθνική Αγγλίας στα 17; Ο Ρούνεϊ που πριν γίνει 19 είναι σταρ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Ο Μέσι, ο οποίος αγωνίζεται στην Μπαρτσελόνα και στην εθνική Αργεντινής στα 18 του; Ο Ρομπίνιο; Οι δεκάδες Ολλανδοί που ντεμπουτάρουν πριν τελειώσουν το σχολείο στις ομάδες και στην εθνική; Ο Ποντόλσκι στην εθνική Γερμανίας; Όλοι αυτοί παίζουν σε μικρότερες ομάδες από τους δικούς μας;

Απλά έξω το ταλέντο γίνεται άνδρας, όχι μόλις το δείξει η ταυτότητά του, αλλά το επιβεβαιώσει η αγωνιστική του εικόνα! Ετσι και σ' εμάς, η επόμενη μέρα πρέπει να περιλαμβάνει και μερικά παιδιά από την Ελπίδων. Το αύριο έχει την εκνευριστικά επίμονη διαδικασία (και) στο ποδόσφαιρο να μην μπορεί να περιμένει.