Τελικός όπως και στο «Ντα Λουζ» (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ένα από τα σημαντικότερα αξιώματα στο ποδόσφαιρο είναι να κρατάς την τύχη στα χέρια σου. Αυτό ισχύει για την Eθνική μας αύριο στην Κοπεγχάγη. Και μετά, την Τετάρτη στο Νέο Φάληρο με τη Γεωργία. Δύο νίκες και πάμε στα μπαράζ. Ούτε πολύπλοκα σενάρια, ούτε αναμονή με το αυτί στο ραδιόφωνο για το τι θα γίνεται στα Τίρανα. Νικάς και περνάς. Από εκεί και ύστερα, αν χάσεις αύριο, χάνεσαι. Με ισοπαλία δεν έχεις πλέον την ευκαιρία να ελέγχεις την τύχη σου εσύ.
Αν κάτι μας δίνει το δικαίωμα να πιστεύουμε πως στο «Πάρκεν» η εθνική μπορεί να νικήσει, είναι ο πρότερος βίος της. Αυτή η παρέα παιδιών έχει (από)δείξει στα δύσκολα πως μπορεί. Την εξιτάρουν. Αλλωστε, σ' αυτόν τον προκριματικό μαραθώνιο τα καλύτερα σε απόδοση τα φύλαξε στα δύσκολα. Με τους Δανούς κάναμε το καλύτερο πρώτο ημίχρονο απ' όλα τα ματς. Με τους Τούρκους, παρά τα 0-0, ήμασταν μέσα κι έξω καλύτεροι. Με την Ουκρανία, στην Αθήνα, αποδώσαμε καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη αναμέτρηση, ανεξαρτήτως του πόσο οδυνηρά τελείωσε το ματς. Και στο Κίεβο, την ώρα που ήμασταν με την πλάτη στον τοίχο, ανέβηκε η απόδοση και με το φάουλ του Τσιάρτα φτάσαμε στο 1-1. Εδώ είναι πια τελικός. Όπως ήταν άλλωστε κάθε ματς στην Πορτογαλία. Χωρίς αύριο. Αυτή η εθνική εξιτάρεται από τον βαθμό δυσκολίας. Και θα το δείξει ξανά.

Σύμφωνοι, υπάρχουν σε σχέση με την Πορτογαλία πολλές ενστάσεις. Η κυριότερη; Οι δεκαπέντε μήνες που κύλησαν από τότε προστέθηκαν σε κάποια κουρασμένα πόδια ή δεν κύλησαν τόσο θετικά για κάποιους από τους ήρωες της Λουζιτανίας. Δεν έγιναν βασικοί στις ομάδες τους, δεν έκαναν σερί και καλά παιχνίδια. Σε τελική ανάλυση, η ομάδα δεν είναι αυτή που ήταν τότε, γιατί πολύ φυσιολογικά για ένα μεγάλο διάστημα πριν από το EURO δούλεψε μαζί, ενώ τώρα έχει μόνο μερικές μέρες.

Όλα αυτά όμως πάνε πάσο όταν μιλά η καρδιά. Αυτή η ομάδα έχει την ικανότητα να φύγει αλώβητη από την Κοπεγχάγη. Όπως και η άλλη, το 1980, στη βραδιά του Νίκου Σαργκάνη. Εκείνη η νίκη απλά έμεινε φάρος αναφοράς χωρίς ουσία, γιατί απλούστατα δεν είχε αντίκρισμα. Τώρα η νίκη θα επιβεβαιώσει πως η πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θέλω να καυτηριάσω τη στάση του κόσμου σχετικά με τα εισιτήρια του αγώνα με τη Γεωργία. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να υπάρχουν ακόμη απούλητα εισιτήρια για το τελευταίο ματς. Όλοι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους μετά τα ματς στην Πορτογαλία, τι περιμένουν; Οπωσδήποτε νίκη στη Δανία για να πάνε στο γήπεδο; Ακόμη κι αν δεν πετύχει τον στόχο της η εθνική αύριο, την Τετάρτη είναι το ματς, στο οποίο κάποιοι από τους ήρωες της Πορτογαλίας θα πουν «αντίο» στην εθνική ομάδα. Δικαιούνται ένα ΓΕΜΑΤΟ γήπεδο. Ένα ΖΕΣΤΟ χειροκρότημα κι ένα «ευχαριστώ» μέσα από την καρδιά για τις ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ στιγμές που μας χάρισαν. Αυτή η ομάδα, αυτά τα παιδιά έκαναν τη ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ έκπληξη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου το καλοκαίρι του 2004 από καταβολής του σπορ πριν από ενάμιση αιώνα. Το «αντίο» τους ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ όλοι να το κάνουμε ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟ, ακόμη κι αν δεν έχουμε προκριθεί. Η αγάπη για την εθνική ομάδα δεν προϋποθέτει επιτυχία, γιατί τότε γίνεται ιδιοτελώς. Οι Δανοί είχαν εξαντλήσει τα εισιτήρια και με τη Γεωργία και για το δικό μας ματς εδώ και καιρό. Δεν τους απασχολεί αν έχουν ελπίδες για πρόκριση. Αγαπούν την εθνική τους κι είναι ΟΠΑΔΟΙ της. Με τις ομάδες είναι πολύ πιο χαλαροί. Στην Ελλάδα διαπιστώνουμε πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο, παρά το θαύμα της Λισσαβόνας και του Πόρτο. Κι είναι ΑΔΙΚΟ!

Ξεφύγαμε όμως. Πρώτα μας απασχολεί η αναμέτρηση του «Πάρκεν». Είμαι αισιόδοξος. Όπως και στην Πορτογαλία. Ξέρω πολύ καλά αυτούς τους παίκτες και τους περισσότερους τους γνώρισα όταν ήταν ακόμη αμούστακα παιδιά. Η καριέρα τους πέρασε από χίλια κύματα. Γνώρισαν την αμφισβήτηση, άκουσαν πολλά. Ήρθαν κοντά χάρη στην ύπαρξη μιας χαρισματικής φιγούρας, του Ρεχάγκελ. Ο Γερμανός, σε πείσμα των όποιων επιφυλάξεων είχαμε όλοι μας όταν πάτησε το πόδι του το 2001 στην Ελλάδα, είχε κέφι για δουλειά. Έκανε αυτή την εθνική Ο-Μ-Α-Δ-Α. Όλοι για έναν κι ένας για όλους. Ένωσε διαφορετικές προσωπικότητες, τους έπεισε να βάλουν το κοινό καλό πάνω από τα υπερφίαλα «εγώ». Κι οδήγησε την Ελλάδα στην κορυφή. Τώρα είναι ένας ακόμη τελικός. Όπως στο «Αλβαλάδε», στο «Ντραγκάο», στο «Ντα Λουζ». Αυτή τη φορά η πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπως θα έλεγε ο Χελάκης, θα είναι η Κοπεγχάγη!