Για άλλους είναι απλώς ένα όνειρο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οι διεθνείς μας δεν έχουν πάει σε Μουντιάλ και είναι οι πρωταθλητές Ευρώπης. Αυτό δεν θα τους το στερήσει κανείς και οι αναμνήσεις θα τους συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή

Μια απλή ματιά στα ματς που θα γίνουν το Σάββατο αρκεί για να καταλάβει κανείς τον χαμό που γίνεται στην ευρωπαϊκή ζώνη στον δρόμο για το Μουντιάλ. Μέσα σε τέσσερις μέρες, αν βάλουμε και τα παιχνίδια της Τετάρτης στη συζήτηση, ένα όνειρο θα γίνει πραγματικότητα ή θα κρατηθεί τουλάχιστον ζωντανό για κάποιους. Για άλλους αυτή η εμπειρία να αγωνιστούν στη σημαντικότερη εθνική διοργάνωση του πλανήτη θα πετάξει. Πιθανόν, κάποιοι θα έχουν και άλλη ευκαιρία σε τέσσερα χρόνια, αλλά οι πιο πολλοί μάλλον δεν θα προλάβουν.

Σε αντίθεση με το Τσάμπιονς Λιγκ που η ευκαιρία έρχεται κάθε δώδεκα μήνες, το Μουντιάλ όπως και το Ευρωπαϊκό διεξάγεται ανά μεγάλα διαστήματα. Και έτσι περιορίζονται οι ευκαιρίες. Πρώτα από όλα δείτε τους δικούς μας. Δεν έχουν πάει σε Μουντιάλ και είναι οι πρωταθλητές Ευρώπης. Αυτό δεν θα τους το στερήσει κανείς και οι αναμνήσεις θα τους συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή. Είμαι βέβαιος πως αν σε όλους εκείνους που πάνε σερί σε μεγάλες διοργανώσεις τους πρόσφερε κάποιος την επιλογή να πάρουν ένα μετάλλιο νικητή στα χέρια σε ένα τουρνουά, αλλά να μην ξαναπάνε ποτέ και πουθενά, θα το έκαναν χωρίς κουβέντα! Ο Μπέκαμ, ο Ραούλ, ο Ντελ Πιέρο, ο Φαν Νιστελρόι, ο Νέντβεντ θα ήταν τρισευτυχισμένοι αν διέθεταν στη συλλογή τους το μετάλλιο που έχουν ο Ζαγοράκης, ο Δέλλας, ο Καραγκούνης, ο Βρύζας, ο Νικοπολίδης, ο Καψής, ο Χαριστέας και ας μην πήγαιναν ποτέ σε άλλη διοργάνωση. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα σημεία ποδοσφαιρικής διαφωνίας, ακόμα και ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές, το αν έχει σημασία να πηγαίνεις τελικά σε μεγάλα τουρνουά σερί ή να πας σε ένα και καλό! Το 2002 ρώτησαν τον Πέτερ Σμάιχελ σε εκπομπή του BBC, στην οποία δούλευε πια ως τηλεσχολιαστής, αν ζηλεύει το ρεκόρ του Μεξικανού Καρμπαχάλ, ο οποίος είχε πάρει μέρος σε πέντε Παγκόσμια Κύπελλα (από το 1950 έως και το 1966). Ο Δανός γίγαντας κοίταξε απορημένος και απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους: «Εγώ έχω ένα χρυσό μετάλλιο να θυμάμαι πως κάτι έκανα. Εκείνος τι έχει από τις πέντε παρουσίες;». Κυνικό; Ίσως, αλλά πέρα για πέρα αποστομωτικό!

Οι διεθνείς μας πετάνε σήμερα για Κοπεγχάγη. Αύριο θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε πιο πολύ για το τι μπορεί να γίνει το Σάββατο. Αλλωστε αυτή η ομάδα έχει μάθει να ζει στην πίεση και ίσως να λειτουργεί καλύτερα τελικά κάτω από τέτοιες συνθήκες. Εκείνο που θέλω να υπογραμμίσω σε αυτό το κομμάτι είναι το τι τελικά αποτιμάται ως επιτυχία και τι ως αποτυχία. Το να πηγαίνεις σε δέκα διοργανώσεις όπως η Αγγλία και από το 1966 μέχρι σήμερα η τέταρτη θέση του Μουντιάλ του 1990 να είναι η καλύτερή σου, αποτελεί επιτυχία; Η Ολλανδία, μετά το 1988, τι στα αλήθεια έχει πετύχει;
Η καταξίωση -είναι αλήθεια- έρχεται μέσα από τις συμμετοχές. Όμως η ευρωπαϊκή ζώνη είναι η πιο δύσκολη στον πλανήτη, γιατί από τις 51 χώρες που μετέχουν, τις δυνατότητες να πάνε σε ένα μεγάλο ραντεβού έχουν τουλάχιστον οι 30. Πουθενά αλλού στον πλανήτη δεν υπάρχει τόσος συναγωνισμός. Ετσι, λοιπόν, η δουλειά της Εθνικής μας ομάδας πριν ακόμη πάρει το Κύπελλο στην Πορτογαλία ήταν δύσκολη. Ηταν ο πιο περίπλοκος όμιλος αυτός που κληρωθήκαμε. Μετά τη σούπερ έκπληξη του 2004 έγινε η αποστολή μας ακόμη πιο επώδυνη. Όλοι ήθελαν να μας νικήσουν. Φυσιολογικό. Και όμως είμαστε ακόμη μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης.

Την ίδια ώρα με εμάς, κινδυνεύουν να μείνουν εκτός ομάδες όπως η Γαλλία (που με απόντες τους Τρεζεγκέ και Ανρί πάει στην Ελβετία), η Ρωσία που έχει αγώνα σαν μπαράζ στη Σλοβακία και η Ρουμανία που περιμένει ένα θαύμα για να ξεπεράσει τους Τσέχους.

Επίσης, αποκλείστηκαν οι Βέλγοι των συνεχόμενων Μουντιάλ από το 1982 και ακόμη παλεύουν με τη μετριότητά τους οι Ούγγροι που τελευταία φορά πήγαν σε μεγάλη διοργάνωση το 1986. Ακόμα μην ξεχνάμε πως οι Δανοί, που στον όμιλο μας έχουν ελάχιστες και τυπικές ελπίδες, είναι μία ομάδα με σταθερή παρουσία σε υψηλό επίπεδο. Το να αποκλειστούμε δεν θα είναι καταστροφή. Καταστροφικό θα είναι να πέσουν επάνω σε αυτούς τους παίκτες και στον Ρεχάγκελ οι κάθε λογής αμπελοφιλόσοφοι του τόπου. Μετριότητες που ενθουσιάζονται να γκρεμίζουν τους πετυχημένους. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Και αυτή η ομάδα, η οποία στην Πορτογαλία ξεπέρασε κάθε λογική, γνωρίζει πως αυτό που έγινε στην Ιβηρική χερσόνησο ήταν κάτι που κανείς δεν μπορεί να της το στερήσει και όπως είπε και ο Σμάιχελ, όλοι τους έχουν ένα μετάλλιο που για κάποιους Όουεν, Μοριέντες και Μπουφόν αποτελεί ακόμα ένα ανεκπλήρωτο όνειρο!