Τώρα θα γίνουν οι ίδιοι αφίσες (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Οι μάγκες το σήκωσαν με την παλικαριά τους και την ψυχή τους. Τους αξίζουν πάρα πολλά συγχαρητήρια, διότι πρώτα απ' όλα έδειξαν τον δρόμο σε όλους μας, όπως πέρυσι η Εθνική του ποδοσφαίρου. Μας έδειξαν ότι με τη συλλογικότητα και με το να βάζεις την ομάδα πάνω απ' όλα μπορείς να πετύχεις πάρα πολλά. Ο τελικός έγινε το Σάββατο με τους Γάλλους. Εκεί που, σε μια κακή βραδιά, οι Έλληνες παίκτες μέσα σε ένα μόνο λεπτό κατάφεραν να βάλουν 14 πόντους έναντι 6 των «τρικολόρ» και να φτάσουν στον τελικό με το εκπληκτικό τρίποντο του Διαμαντίδη. Παιδιά που μεγάλωσαν με τις αφίσες του μεγάλου Γκάλη, του «δράκου», του Φασούλα και των άλλων παικτών που έφτασαν στην κορυφή του Ολύμπου το 1987, τώρα έχουν το δικαίωμα να περιμένουν πολλά περισσότερα από τους εαυτούς τους. Κι αυτό διότι αυτοί κατάφεραν να κάνουν το θαύμα σε πολύ μικρότερη ηλικία από τους προηγούμενους που το πέτυχαν.

Πάνω απ' όλα όμως, κατόρθωσαν να δώσουν το φιλί της ζωής σε ένα άθλημα που έμοιαζε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα να πέφτει σε λήθαργο. Τα κατορθώματα της παλιοπαρέας του 1987 είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ μακρινά για τις νεότερες γενιές. Η επιτυχία των παιδιών θα ξαναδώσει στο μπάσκετ την ώθηση που του έλειπε τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος που θα μπορούσε να έχει το ίδιο το άθλημα στη χώρα μας από καθετί άλλο. Ποιος και πόσοι πίστευαν πως αυτή η Εθνική ομάδα μπορούσε να φτάσει στο τέλος του δρόμου, δεν έχει τόση σημασία. Διότι αν δεν το πίστευαν οι ίδιοι οι παίκτες, δεν θα είχαν φτάσει στην κατάκτηση του τροπαίου.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να θυμηθούμε πως όσοι πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια από αυτή την ομάδα, άφησαν κάτι. Τίποτε, άλλωστε, δεν γίνεται έτσι ξαφνικά. Το καλό, για να γίνει πρέπει να ωριμάσει και να βρει τις ιδανικές συνθήκες για να βγει το αποτέλεσμα. Σε όλους αυτούς που οδήγησαν την Ελλάδα στην πρώτη μεγάλη επιτυχία το 1987, γνωρίζω καλά πως η προχθεσινή μέρα επιφύλαξε μια μεγάλη συγκίνηση. Διότι είδαν ότι πίσω τους άφησαν μια πολύ βαριά κληρονομιά, την οποία οι επόμενες γενιές του μπάσκετ θέλουν να διατηρήσουν. Σχεδόν όλα τα παιδιά της σημερινής Εθνικής ήταν νήπια ή το πολύ πιτσιρίκια του δημοτικού πριν από 18 χρόνια και μεγάλωσαν με τις αφίσες των μεγάλων άσων του 1987 στα δωμάτιά τους. Τα «μωρά» έγιναν ήρωες και θα γίνουν οι ίδιοι αφίσες στα δωμάτια των τωρινών πιτσιρικάδων. Αυτή τη μαγεία προσφέρει και πάλι το ελληνικό μπάσκετ.