Το αβάσταχτο βάρος της ταμπέλας του φαβορί (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ο Ότο Ρεχάγκελ είναι τυχερός άνθρωπος. Το ίδιο και οι διεθνείς μας. Αντίθετα με τον Ερικσον και τους Αγγλους παίκτες -αυτά που τους έγραψαν οι εφημερίδες θα αποτελούσαν λόγο κήρυξης εμφύλιου πολέμου στην Ελλάδα! Ή αυτά που γράφουν οι Γερμανοί, όταν η εθνική τούς απογοητεύει. Ο Τύπος παγκοσμίως με την εκάστοτε εθνική ομάδα έχει μία ιδιότυπη σχέση. Αγάπης και μίσους. Στην Ελλάδα για πολλά χρόνια ήταν μάλλον σχέση αδιαφορίας. Ώσπου ήρθε το περσινό τρελό σόου της Πορτογαλίας. Και ξαφνικά ο κόσμος γέμισε με οπαδούς της Εθνικής. Καλό από μόνο του το γεγονός, αλλά με δύο όψεις. Όπως το νόμισμα. Η άλλη πλευρά μάς θυμίζει πως το να μην κάνουμε κριτική σε κάτι δεν δείχνει αγάπη. Αντίθετα οδηγεί μαθηματικά σε αποξένωση.

Ο ελληνικός αθλητικός Τύπος λοιπόν είδε πέρυσι ξαφνικά να εκτοξεύονται οι πωλήσεις του με την επική παρουσία στην Πορτογαλία. Αποφάσισε λοιπόν να αυτοπροταθεί ως θεματοφύλακας! Και από εκεί και έπειτα προσπάθησε να υπερασπιστεί την επιτυχία. Μέχρις ενός βαθμού, και αυτό θεμιτό. Χειρότερο πράγμα όμως από το να μη γίνει κριτική δεν υπάρχει. Και αυτό δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο Ρεχάγκελ αρνήθηκε πεισματικά όλη αυτή την τετραετία να αφουγκραστεί τον ελληνικό Τύπο, ο οποίος ουσιαστικά απηχεί την κοινή γνώμη. Δεν είναι λάθος. Έζησε όλο αυτό το διάστημα με την πίστη στις δικές του επιλογές. Και αυτό είναι πολύ θετικό. Όμως κανείς ποτέ δεν υπήρξε αλάνθαστος στην παγκόσμια ιστορία. Και ο Ότο τα λάθη του κάποιες φορές τα διόρθωσε (κλήση Καψή και Κατσουράνη παλαιότερα, τώρα Λυμπερόπουλου και Ανατολάκη), κάποιες όχι. Για παράδειγμα, ο Ζήκος το 2004, τότε που στηρίχτηκε πάνω του το οικοδόμημα των χαφ στη Μονακό, δικαιούταν μία πρόσκληση. Ο Στολτίδης με όλη την πορεία του την τελευταία τριετία και κυρίως την ικανότητά του να σκοράρει, ήταν και είναι απαραίτητος.

Ο ελληνικός Τύπος λοιπόν αποφάσισε να κάνει μεν κριτική, αλλά ταυτόχρονα αποθέωνε τους παίκτες. Λογικό και αυτό. Στην Αγγλία ο Ερικσον και οι διεθνείς του δεν κέρδισαν κάποιο τουρνουά για να έχουν ασυλία. Η διαφορά είναι πως εκεί δεν είχαν ασυλία ποτέ ούτε εκείνοι που το 1966 πήραν το Παγκόσμιο Κύπελλο! Οταν το 1968, μόλις δύο χρόνια μετά τον μοναδικό τους θρίαμβο σε Παγκόσμιο Κύπελλο, οι Αγγλοι έχασαν 1-0 από τη Γιουγκοσλαβία στη Φλωρεντία για τα τελικά του Euro, ο Αλαν Μάλερι είχε γίνει ο πρώτος παίκτης στην 96άχρονη ιστορία τους που έβλεπε κόκκινη κάρτα! Οι απεσταλμένοι έπεσαν πάνω στην ομάδα και την κατασπάραξαν, με εκφράσεις και λέξεις που στην Ελλάδα είναι μηνύσιμες! To ίδιο και με τον προπονητή Σερ Αλφ Ράμσεϊ.

Οι Ιταλοί μετά τον θρίαμβο του 1982 στην Ισπανία έκαναν 14 μήνες να ξανακερδίσουν παιχνίδι! Αποκλείστηκαν πανηγυρικά από το επόμενο Ευρωπαϊκό της Γαλλίας το 1984 φέρνοντας μάλιστα ισοπαλία στη Λεμεσό με την Κύπρο! Το περίφημο «σας περιμένουμε με τις ντομάτες στα χέρια» της «Gazzetta dello sport» έμεινε στην ιστορία!

Στην Ελλάδα δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Και αυτό είναι θετικό. Όμως δεν είναι εποικοδομητικό να μην ακουμπά κανείς τις πληγές μήπως και ανοίξουν. Η Δανία μάς περιμένει σε ένα μήνα με άγριες διαθέσεις. Αισθάνονται οι παίκτες του Όλσεν πως ήταν οι αδικημένοι του ομίλου, αφού είναι πραγματικότητα το γεγονός ότι έπαιξαν την καλύτερη μπάλα από όλους. Ο Αντώνης Νικοπολίδης, μιλώντας χθες το πρωί στον SuperΣΠΟΡ FM 94,6, είπε σκληρές αλήθειες. Με κυριότερη αυτή που αποτελεί την αρχή της ίδιας της ζωής. Κάποιοι παίκτες δεν έχουν πια την ίδια δίψα για διάκριση όπως αρχικά. Η Εθνική ομάδα βασίστηκε σε αυτή την παρέα που είχε σκοπό και όραμα. Πήγε στα τελικά του Euro και έφυγε με το Κύπελλο, όταν επιτυχία θα αποτελούσε και μία μόνο νίκη, αυτή της πρεμιέρας! Κάθε νίκη έπειτα από τους προημιτελικούς έφερνε ξέφρενο πανηγύρι, αλλά ανέβαζε και τον πήχη. Τόσο που όταν άρχισαν οι προκριματικοί του Μουντιάλ, ξεχάσαμε την αληθινή μας θέση. Δεν ήμασταν πια η ομάδα αουτσάιντερ του ομίλου, αλλά το φαβορί. Πριν από εμάς, στο παρελθόν, η θηλιά αυτή έπνιξε πολλές ομάδες. Τους Δανούς το 1992, τους Τούρκους το 2002, τους Βέλγους το 1986, τους Πολωνούς το 1974, τους Πορτογάλους το 1966, τους Βούλγαρους το 1994. Απλώς σε εμάς -που μετείχαμε και σε έναν πολύ δύσκολο προκριματικό όμιλο- οι προσδοκίες λόγω της κατάκτησης του τίτλου έγιναν ξαφνικά θεόρατες! Το πιο σκληρό πρωτοσέλιδο χθες είχε ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ». Θεωρώ όμως πως έπιασε το κοινό αίσθημα περισσότερο από όλους. Για πρώτη φορά μετά τη μαγική νύχτα της 4ης Ιουλίου του 2004 ο κόσμος που έβλεπε ή που άκουγε το ματς εκνευρίστηκε! Δεν στενοχωρήθηκε απλώς, όπως με την Αλβανία και την Ουκρανία. Ούτε έψαξε να βρει δικαιολογίες, όπως με τη Βραζιλία και την Ιαπωνία. Εδώ πλέον είχε να κάνει με τις απαιτήσεις που έχει ο κόσμος, να κερδίζει δηλαδή αυτή η ομάδα άνετα και παντού! Αυτό δεν γίνεται. Ποτέ δεν ήμασταν η Εθνική ομάδα που νικούσε εύκολα, όταν έχει την ταμπέλα του φαβορί! Το αουτσάιντερ μάς ταίριαζε περισσότερο στην ψυχολογία. Στην Κοπεγχάγη, τον άλλο μήνα, τουλάχιστον πάμε ως τέτοιο. Αν μέσα σε όλα ο Ρεχάγκελ αποφασίσει να ενδιαφερθεί για το τι του έγραψαν οι εφημερίδες αυτές τις μέρες και σκύψει με ενδιαφέρον πάνω στην εποικοδομητική κριτική, υπάρχει ακόμα ελπίδα! Για τους διεθνείς, αντίθετα, δεν έχω αμφιβολία. Αυτό το ματς θα είναι για εκείνους και την υστεροφημία τους το ίδιο σημαντικό με την πρεμιέρα της Πορτογαλίας. Και σε τέτοιες συνθήκες είναι μπαρουτοκαπνισμένοι και αντέχουν!