Πλέον έχει απαιτήσεις!

Αν η κατάκτηση του EURO 2004 ήταν θαύμα και η πρόκριση στα τελικά του EURO 2008 απάντηση σε όσους χαρακτήρισαν τον άθλο της Πορτογαλίας πυροτέχνημα, η παρουσία της Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 αποτελεί απόδειξη συνέπειας. Οι εποχές των σπάνιων και... σποραδικών εμφανίσεων της Εθνικής στις μεγάλες διοργανώσεις έχουν περάσει (ελπίζουμε) ανεπιστρεπτί και μπορεί η επανάληψη μίας επιτυχίας ανάλογης αυτής προ εξαετίας να φαντάζει απατηλό όνειρο, αλλά η αρμάδα του Ότο Ρεχάγκελ έχει κερδίσει δικαιωματικά μία θέση στην ελίτ του ευρωπαϊκού και όχι μόνον ποδοσφαίρου.

Η πρόκριση στα τελικά ενός Μουντιάλ για δεύτερη μόλις φορά στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας συνιστά από μόνη της επιτυχία, όμως κανένας δεν αρκείται σε αυτό. Οι Έλληνες διεθνείς και ο Γερμανός στρατηγός του δεν πηγαίνουν στη Νότιο Αφρική για... σαφάρι, αλλά για να αποδείξουν την αξία τους στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σκηνή γνωρίζοντας πως μία καλή παρουσία πέραν όλων των άλλων θα διαγράψει από τη μνήμη όλων την εφιαλτική πορεία στα γήπεδα των ΗΠΑ πριν από 16 χρόνια.

Το δυναμικό της ομάδας είναι κατά πολλούς πιο πλήρες από ποτέ, παρότι έχει ανανεωθεί πλέον εκ βάθρων με μόλις πέντε παίκτες από εκείνους που έζησαν το όνειρο του 2004. Όμως η μεγαλύτερη αρετή αυτού του συγκροτήματος παραμένει η συνοχή, το πάθος, η αυταπάρνηση και η αγάπη, των ποδοσφαιριστών μεταξύ τους και όλων μαζί για τη γαλανόλευκη φανέλα. Στοιχεία που οδήγησαν την Εθνική ως εδώ και ελπίζουμε ακόμη παραπέρα.

Ο δρόμος προς τη Νότιο Αφρική

Ήταν Σεπτέμβριος του 2008, όταν η Εθνική ομάδα, απογοητευμένη από την κατώτερη των προσδοκιών παρουσία της στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, άρχιζε την προσπάθεια πρόκρισης στο δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της. Η αμφισβήτηση γρήγορα έδωσε τη θέση της στην αισιοδοξία, καθώς ξεκίνησε με τρεις νίκες κόντρα σε Λουξεμβούργο και Λετονία εκτός, αλλά και σε Μολδαβία εντός έδρας, έχοντας οκτώ γκολ ενεργητικό και μηδέν παθητικό. Το πρώτο «σοκ» ήρθε στις 15 Οκτωβρίου του 2008, όταν η Ελβετία του Ότμαρ Χίτσφελντ πέρασε με 2-1 από το «Καραϊσκάκη» και ξάφνου τα ροδοπέταλα μετατράπηκαν σε αγκάθια στο δρόμο προς τη Νότιο Αφρική. Οι πεντέμισι μήνες που μεσολάβησαν μέχρι τους δύο αγώνες απέναντι στο Ισραήλ αποδείχτηκαν ευεργετικοί για την επούλωση των πληγών, καθώς η Εθνική απέσπασε 1-1 στο Ραμάτ Γκαν και τέσσερις μέρες μετά, την πρωταπριλιά του 2009, η νίκη στο Ηράκλειο με 2-1, ήταν πέρα για πέρα αληθινή.

Ο αγώνας με την Ελβετία το Σεπτέμβριο στη Βασιλεία απέκτησε χαρακτήρα τελικού, όμως ο ρέφερι Φρανκ Ντε Μπλέκερε «ανακάλυψε» αποβολή του Βύντρα στο 42ο λεπτό, οι ισορροπίες άλλαξαν και παρά τη γενναία εμφάνιση των Ελλήνων διεθνών, η ήττα με 2-0 δεν αποφεύχθηκε. Η ισοφάριση σε 1-1 από τη Μολδαβία στο 90ο λεπτό της αναμέτρησης στο Κισινάου τέσσερις ημέρες μετά ολοκλήρωσε ένα εφιαλτικό τετραήμερο, καθώς η απευθείας πτήση για τη Νότιο Αφρική είχε χαθεί, την ώρα που η... αθόρυβη Λετονία απειλούσε να κλέψει τη δεύτερη θέση από την Ελλάδα. Η ανησυχία έγινε φόβος, όταν στις 10 Οκτωβρίου του 2009 οι Λετονοί βρέθηκαν να προηγούνται με 2-1 μετά από 45 λεπτά αγώνα στο ΟΑΚΑ. Όμως τα τέσσερα γκολ του Φάνη Γκέκα οδήγησαν την Εθνική στην ανατροπή με 5-2, ενώ η νίκη με 2-1 επί του Λουξεμβούργου επικύρωσε το εισιτήριο για τα μπαράζ του Νοεμβρίου.



Το άκουσμα του ονόματος «Ουκρανία» στην κλήρωση για τα μπαράζ προκάλεσε απαισιοδοξία στο ευρύ κοινό, αφού η Εθνική προερχόταν από σειρά αποθαρρυντικών εμφανίσεων και η ουδέτερη ποδοσφαιρική Ευρώπη είχε προλάβει να δώσει στον αντίπαλο τον τίτλο του φαβορί. Αυτό όμως ήταν και το μεγαλύτερο κίνητρο για τον Ότο Ρεχάγκελ και τους παίκτες του, που έχοντας μάθει να ζουν με την αμφισβήτηση και το ρόλο του αουτσάιντερ, ήταν αποφασισμένοι να παλέψουν για το όνειρό τους. Το 0-0 στις 14 Νοεμβρίου στο ΟΑΚΑ απέδειξε πως οι Ουκρανοί δεν είναι ανίκητοι και όλα θα κρίνονταν τέσσερις ημέρες μετά, στον επαναληπτικό του τρομοκρατημένου από τη νέα γρίπη Ντόνετσκ. Με εμφάνιση που θύμισε ημέρες EURO 2004 και σκόρερ τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη στο 31’, η Εθνική «πάγωσε» ακόμη περισσότερο την «Ντόνμπας Αρένα» και έκλεισε πανηγυρικά θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.



Το ρόστερ

Τερματοφύλακες: Μιχάλης Σηφάκης (Άρης), Αλέξης Τζόρβας (Παναθηναϊκός), Κώστας Χαλκιάς (ΠΑΟΚ).

Αμυντικοί: Γιούρκας Σεϊταρίδης, Λουκάς Βύντρα, Νίκος Σπυρόπουλος (Παναθηναϊκός), Βαγγέλης Μόρας (Μπολόνια), Σωκράτης Παπασταθόπουλος (Τζένοα), Σωτήρης Κυργιάκος (Λίβερπουλ), Αβραάμ Παπαδόπουλος, Βασίλης Τοροσίδης (Ολυμπιακός), Στέλιος Μαλεζάς (ΠΑΟΚ).

Μέσοι: Κώστας Κατσουράνης, Γιώργος Καραγκούνης, Σωτήρης Νίνης (Παναθηναϊκός), Αλέξανδρος Τζιόλης (Σιένα), Άγγελος Χαριστέας (Νυρεμβέργη), Χρήστος Πατσατζόγλου (Ομόνοια), Σάκης Πρίττας (Άρης).

Επιθετικοί: Δημήτρης Σαλπιγγίδης (Παναθηναϊκός), Παντελής Καπετάνος (Στεάουα Βουκουρεστίου), Φάνης Γκέκας (Άιντραχτ Φρανκφούρτης), Γιώργος Σαμαράς (Σέλτικ),