Τελικά μετράει η βαριά φανέλα

Γράφει ο Αντώνης Κατσίκης

Στον αθλητισμό και δη στη δημοσιογραφία υπάρχουν δεκάδες κλισέ. Ένα από αυτά είναι εκείνο που μιλάει για «τη βαριά φανέλα» ορισμένων ομάδων. Μια φανέλα που μπορεί μόνη της να κερδίζει ορισμένα παιχνίδια. Αν κάποιος μάλιστα, έχει παρακολουθήσει κάποιο ματς των τελικών των περιφερειών του ΝΒΑ, όχι απλά θα συμφωνήσει με αυτή την άποψη, αλλά πλέον θα πάψει να την αποκαλεί κλισέ και θα μιλάει για μια μεγάλη αλήθεια.

Στο ξεκίνημα της σεζόν, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που πόνταραν πως στο τέλος της διαδρομής, Λος Άντζελες Λέικερς και Μπόστον Σέλτικς θα πάλευαν για ακόμη μια χρονιά για το δακτυλίδι του πρωταθλητή. Οι «Κέλτες» και οι «Λιμνάνθρωποι» προηγούνται με 2-0 των Ορλάντο Μάτζικ και των Φοίνιξ Σανς, δύο ομάδων δηλαδή που ήταν από τα φαβορί για να φτάσουν στον τίτλο, και μόνο αν «αυτοκτονήσουν» δεν θα βρεθούν στον τελικό.

Έχοντας δει κάποιος τα δύο πρώτα ματς κάθε σειράς, τότε θα αντιληφθεί πως η «βαριά φανέλα» παίζει μεγάλο ρόλο τελικά. Οι Σέλτικς των 17 πρωταθλημάτων και οι Λέικερς των 16, αντιμετωπίζουν δύο ομάδες που μαζί δεν έχουν ούτε ένα πρωτάθλημα. «Διαβάζοντας» λοιπόν κατά αυτόν τον τρόπο τα δύο ζευγάρια, τότε το 2-0 στα πρώτα ματς μπορεί να κριθεί απόλυτα φυσιολογικό.

Και θα αναρωτηθεί κάποιος, πως είναι δυνατόν ο Κέντρικ Πέρκινς να κάνει ότι θέλει τον Ντουάιτ Χάουαρντ; Παίζει ρόλο σε αυτό το ότι οι Σέλτικς έχουν δεκαεφτά πρωταθλήματα; Όχι δα. Αλλά επειδή δεν είναι μόνο αγωνιστικό το θέμα, αλλά και ψυχολογικό, Λέικερς και Σέλτικς μπαίνουν στο παρκέ έχοντας το δικό τους αβαντάζ…

Υ.Γ Και το χειρότερο όλων είναι πως ο φίλος μου και πασίγνωστος πλέον μπασκετικός, Κώστας Μιαούλης, μου το είχε πει. Και εγώ δεν τον άκουσα. Λέικερς-Σέλτικς είναι ο τελικός φέτος μου έλεγε ο Miaou Bobcats και αν τον είχα ακούσει θα ήμουν πλούσιος τώρα.

Για απορίες, σχόλια, παρατηρήσεις στο antonis33@hotmail.com