Ένας θεός που τον βάφτισαν Ντιέγκο

Τα έργα και οι ημέρες του Ντιέγκο Φορλάν, ενός από τους μεγαλύτερους «εκτελεστές» των ευρωπαϊκών γηπέδων. Πώς από την οργισμένη αντίδραση του Σερ Άλεξ στα αποδυτήρια της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν του πέταξε σχεδόν στα μούτρα τα παπούτσια και τα υποτιμητικά σχόλια των αγγλικών ταμπλόιντς, έφτασε στον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ της Γηραιάς Ηπείρου και με δικά του γκολ χάρισε στην Ατλέτικο Μαδρίτης το φετινό Europa League.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη στο «Νόρντμπανκ Αρένα» του Αμβούργου, όχι επειδή η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν καλύτερη της Φούλαμ, αλλά διότι ο Φορλάν πήρε επιτέλους αυτό που του άξιζε τόσα χρόνια. Ένα κομμάτι «ασημικό», ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ πήρε τρεις τίτλους στην Αγγλία, δίχως να έχει πολύ χρόνο συμμετοχής. Στους «ροχιμπλάνκος» όμως τα πάντα ήταν προσωπική υπόθεση. Τα δικά του 32 γκολ έβγαλαν την ομάδα στην Ευρώπη, οι δικές του κανονιές πέταξαν εκτός τελικού τη Λίβερπουλ, τα δικά του τέρματα έφεραν την κούπα.



Ημιτελικά Champions League, 30 Απριλίου 2002. Η Μπάγερ Λεβερκούζεν έχει αποσπάσει 2-2 μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» και στη ρεβάνς της Γερμανίας το εύθραυστο 1-1 σφραγίζει τις προσπάθειες των δύο ομάδων, ελάχιστα λεπτά πριν τη λήξη. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χρειάζεται ένα γκολ για να προκριθεί στον τελικό της Γλασκώβης, γενέτειρας του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και ταυτόχρονα να πάρει την πρώτη της νίκη σε γερμανικό έδαφος μετά από 36 χρόνια. Ο Ντιέγκο Φορλάν επιχειρεί ένα σουτ στο 89’ και βλέπει την μπάλα να κατευθύνεται σχεδόν σαδιστικά προς τα δίχτυα. Ο Πλασέντε διώχνει πάνω στη γραμμή και η μοίρα του Ουρουγουανού επιθετικού αλλάζει για πάντα…

Ίσως η σκέψη για το πόσο διαφορετικά θα είχε εξελιχθεί η καριέρα του, να στριφογύριζε στο μυαλό του Φορλάν και στις 10 Νοεμβρίου 2009, όταν υπέγραφε επέκταση του τρέχοντος συμβολαίου του με την Ατλέτικο Μαδρίτης μέχρι το 2013, που ουσιαστικά σημαίνει ότι θα κλείσει την ποδοσφαιρική του ζωή στους «ροχιμπλάνκος». Εκεί που λατρεύεται σαν Θεός. Ίσως αυτή η φάση να επαναλαμβανόταν μέσα στο κεφάλι του κάθε φορά που πετύχαινε ένα από τα γκολ που του χάρισαν το «Χρυσό Παπούτσι», τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Ισπανία και την Ευρώπη το 2005 και το 2009.

«Είμαι πολύ χαρούμενος που ανανεώθηκε το συμβόλαιο μου. Από την πρώτη στιγμή στη Μαδρίτη ένιωσα ευτυχισμένος και ήλπιζα να μείνω για πολλά χρόνια. Εύχομαι να καταφέρουμε να διεκδικήσουμε τίτλους με την ομάδα», ήταν τα λόγια του μετά τις υπογραφές. Υποσυνείδητα ή όχι, ο χαρισματικός γκολτζής εξέφρασε το παράπονό του. Από τη στιγμή που έφυγε από το Νησί στις 21 Αυγούστου του 2004, δεν είχε πανηγυρίσει κανένα τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο. Το ίδιο διάστημα η Γιουνάιτεντ έχει κατακτήσει εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του «ιερού δισκοπότηρου» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, του Champions League…

Μπορεί η μοίρα να είχε άλλα σχέδια για τα τον Ντιέγκο, να τον ετοίμαζε για ατομικές διακρίσεις και όχι συλλογικές. Άλλωστε από παιδί έδειξε το ταλέντο του στο τένις, με πολλούς να τον θεωρούν «the next big thing» στο άθλημα. Η οικογένειά του όμως, είναι συνδεδεμένη με το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας του, Pablo, έκανε σπουδαία καριέρα σε Σάο Πάολο και Πενιαρόλ και συμμετείχε στο Μουντιάλ του 1974. Ο παππούς του Juan Carlos Corazzo, υπήρξε αστέρας της Ιντεπεντιέντε τη δεκαετία του ’30, ενώ και οι θείοι του, Jose Pastoriza και Ricardo Bochini κατέχουν ξεχωριστή θέση στις καρδιές των φίλων της ομάδας από την Αργεντινή. Με τέτοιο γενεαλογικό δέντρο ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη η πορεία και του Ντιέγκο. Στα 20 του ήταν πλέον είδωλο και η ζωή του θύμιζε κάτι από σταρ του σινεμά.

Βγαλμένος από κατασκοπικό θρίλερ ήταν ο τρόπος που μεταγράφηκε στη Γιουνάιτεντ το 2002. Ο αστικός μύθος θέλει τους «κόκκινους διάβολους» να τον «απαγάγουν» από το αεροδρόμιο Gatwick του Λονδίνου, κάτω από τη μύτη των ανθρώπων της Μίντλεσμπρο που τον περίμεναν να υπογράψει. Ο Στιβ ΜακΛάρεν, αφεντικό της «Μπόρο» είχε βάλει από καιρό στο μάτι τον ξανθομάλλη επιθετικό και η συμφωνία είχε σχεδόν κλείσει, όταν παρενέβη ο αδελφός του Σερ Άλεξ, Μάρτιν. Ο σκάουτερ της Γιουνάιτεντ είχε βρεθεί λίγο πριν στην Αργεντινή για να παρακολουθήσει τον Ντ’Αλεσάντρο σε ένα παιχνίδι Ρίβερ Πλέιτ-Ιντεπεντιέντε, αλλά ο Φορλάν ήταν ο αστέρας εκείνης της βραδιάς. Έτσι, από την αίθουσα αναμονής του Gatwick προτίμησε την απευθείας πτήση για Μάντσεστερ αντί να μεταβεί στο Νιούκαστλ και από εκεί οδικώς για το πιο ταπεινό Μίντλεσμπρο.

Οκτώ μήνες μετά-και αφού είχε ζήσει την αποφράδα νύχτα του ημιτελικού με την Μπάγερ Λεβερκούζεν- έψαχνε ακόμα το πρώτο του γκολ στην Αγγλία, χάνοντας μεγάλο μέρος από τη λάμψη που κουβάλησε μαζί του. Τελικά, τον Σεπτέμβριο του 2002 θα χρειαστεί ένα πέναλτι για να «σπάσει το ρόδι», πετυχαίνοντας το τελευταίο τέρμα στο 90’ κατά τη διάρκεια ενός άνετου 5-2 στο «Όλντ Τράφορντ», απέναντι στη Μακάμπι Χάιφα. Πέρασαν άλλες έξι εβδομάδες μέχρι να σκοράρει σε κανονική ροή παιχνιδιού με αντίπαλο την Άστον Βίλα. Οι απαιτητικοί οπαδοί της Γιουνάιτεντ του κόλλησαν το παρατσούκλι «Diego Birtles», συγκρίνοντας τον με τον Garry Birtles, που από πολλούς θεωρήθηκε ως μια από τις πιο αποτυχημένες μεταγραφές στην ιστορία τις ομάδας. Ο Birtles πήγε στο Μάντσεστερ με μεγάλες προσδοκίες στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αλλά πέτυχε ένα γκολ στους πρώτους 32 αγώνες. Ο Φορλάν σκόραρε μετά από 27 ματς, οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες…

Ο ίδιος θεωρεί ότι αυτή η κριτική ήταν άδικη. «Όταν πήγα στο σύλλογο, υπήρχε ο φαν Νίστερλοϊ, ο Γιορκ, ο Κόουλ, ο Σόλσιερ. Αγωνιζόμουν δέκα λεπτά μπαίνοντας ως αλλαγή σε κάθε παιχνίδι» είχε πει σε συνέντευξή του, με την αλήθεια να μην είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Τη σεζόν 2008-09 βρήκε δίχτυα 32 φορές, ξεπερνώντας και την επίδοση του 2005, χρονιά που ήταν και πάλι ο κορυφαίος σκόρερ της Ευρώπης, πετυχαίνοντας 25. Μάλιστα, ισοφάρισε το ρεκόρ του Prudencio Sanchez, σκοράροντας σε οχτώ συνεχόμενα ματς, ενώ έγινε και ο πρώτος ποδοσφαιριστής που ξεπέρασε τα 30 γκολ σε μια σεζόν στην Primera, μετά το «φαινόμενο», Ρονάλντο το 1997. Η Ισπανία αποδείχθηκε «γη της επαγγελίας» ή κατά το ελληνικότερο «Ιθάκη» του Ντιέγκο Φορλάν. Τόσο με τη φανέλα της Ατλέτικο Μαδρίτης, με την οποία συνεχίζει να βομβαρδίζει τις αντίπαλες εστίες, όσο και με αυτήν της Βιγιαρεάλ που φόρεσε για τρία χρόνια, όταν αποχώρησε από τους «κόκκινους διάβολους».

Η σχέση με τον Φέργιουσον παραμένει καλή, παρά τις άσχημες αναμνήσεις από το Μάντσεστερ. Ο Φορλάν αποκάλυψε πως όταν ξαναβρέθηκε στην Αγγλία για ένα παιχνίδι με την Άρσεναλ , την εποχή που αγωνιζόταν στο «κίτρινο υποβρύχιο» τον επισκέφθηκε στο ξενοδοχείο ο ιδιόρρυθμος Σκωτσέζος προπονητής. Ποιος ξέρει, ίσως ακόμη και ο συχνά ξεροκέφαλος Σερ Άλεξ να διάλεξε αυτόν τον τρόπο για να του δείξει ότι άξιζε καλύτερης αντιμετώπισης και περισσότερης εμπιστοσύνης.
Έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι με τα χρώματα της Γιουνάιτεντ στις 15 Αυγούστου 2004, απέναντι στην Τσέλσι, μπαίνοντας αλλαγή στο 73’. Αυτά τα 17 λεπτά και τα όσα ακολούθησαν στα αποδυτήρια ήταν οι ύστατες παραστάσεις που πήρε μαζί του φεύγοντας από την Αγγλία. Ο ίδιος τις περιγράφει ως εξής: «Ο Φέργκιουσον ήθελε να αγωνίζομαι φορώντας παπούτσια με μακριές τάπες γιατί τα βρετανικά γήπεδα είναι σχεδόν πάντα βρεγμένα, αλλά εγώ νιώθω καλύτερα με χαμηλές. Βλέποντας με να παραπατάω στις προπονήσεις, μου ζήτησε να τα αλλάξω. Συμφώνησα, μα δεν το έκανα… Κόντρα στην Τσέλσι, μπήκα ενώ χάναμε με 1-0. Ήμουν έτοιμος να σκοράρω, όμως γλίστρησα μπροστά από την εστία και τελικά ηττηθήκαμε. Με το σφύριγμα της λήξης, έτρεξα στα αποδυτήρια για να αλλάξω παπούτσια, αλλά ο Σερ Άλεξ με έπιασε. Τα άρπαξε και τα πέταξε με μανία, αυτός ήταν ο τελευταίος μου αγώνας στη Γιουνάιτεντ…»

Παραλαμβάνοντας δύο φορές το «Χρυσό Παπούτσι» ίσως να κοίταξε τις τάπες της ρεπλίκας και να αναλογίστηκε τι θα είχε συμβεί στην καριέρα του, αν δεν είχε παραβεί τις εντολές του Σκωτσέζου. Τη βραδιά του τελικού του Europa League ίσως το σκέφτηκε για μια φορά ακόμα.

Άραγε ο Ουρουγουανός «Οδυσσέας» βρήκε στη Μαδρίτη την Ιθάκη του ή φορώντας τα φανταχτερά του υποδήματα, σαλπάρει για ένα ταξίδι ακόμα;