Αυτό είναι το ποδόσφαιρο...

Τελικός με τα όλα του, ήταν ο αυτός του Γιουρόπα Λιγκ ανάμεσα στην Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Φούλαμ. Οι Ροχιμπλάνκος ήταν αυτοί που πανηγύρισαν στο τέλος και έφτασαν στην κατάκτηση του τίτλου με το 2-1 κόντρα στους Κότατζερς. Πάντως, παρά την απουσία του μεγάλου ονόματος, η αναμέτρηση στην “Νορτμπανκ Αρίνα” του Αμβούργου ήταν “χορταστική” και τα είχε όλα, γκολ, πάθος, δύναμη, σασπένς και πρωταγωνιστές.

Η άποψη ότι “το πηρε μόνος του ο Φορλάν”, με βρίσκει αντίθετο. Απλά, ο Ουρουγουανός έκανε τη διαφορά, απέδειξε για πολλοστή φορά την κλάση του, που αμφισβητήθηκε -λανθασμένα- μόνο στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο 30χρονος επιθετικός είναι το κλασικό φορ περιοχής που έχει την αίσθηση του χώρου, ξέρει να βρίσκεται στη σωστή θέση και να τελειώνει τις φάσεις. Ακόμη και στο δεύτερο γκολ που η μπάλα βρίσκει στο πόδι του Χάγκελαντ, το “τσίμπημα” που κάνει είναι ιδανικό και ενδεικτικό της αξίας του. Για να φτάσει όμως εκεί η φάση δούλεψαν άλλοι.

Στο πρώτο γκολ των Μαδριλένων έχουμε “κλοπή” του ποδοσφαίρου και δεν αναφέρομαι στο ενδεχόμενο να είναι οφσάιντ ο Φορλάν. Η τηλεοπτική κάλυψη αδικεί την προσπάθεια της Ατλέτικο. Η φάση ξεκινά με τον Αντόνιο Ρέγες να πραγματοποιεί μια εκπληκτική κούρσα από τα δεξιά, να τροφοδοτεί τον Σιμάο, αυτός τον Αγκουέρο και η συνέχεια είναι γνωστή... Ωστόσο, σε όλα τα ριπλέι οι Γερμανοί (διοργανωτές του τελικού) μας δείχνουν μόνο το τελείωμα.

Στο 2-1 μιλάει η κλάση του Σέρχιο Αγκουέρο, ο οποίος πραγματοποιεί ένα εκπληκτικό σπριντ στο 115ο λεπτό(!)και από μία φάση που μοιάζει τελειωμένη, δίνει έτοιμο γκολ στον Φορλάν. Ο τρόπος που έρχεται σε επαφή με τη μπάλα ο Αργεντινός, σε συνδυασμό με τα 21 του χρόνια αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Επίσης, αξιοπρόσεκτη ήταν και η παρουσία του Ρέγες, που θύμισε τον εαυτό του στην Άρσεναλ... Ανήκει και αυτός στην κατηγορία των παικτών που η Ρεάλ Μαδρίτης αποδείχθηκε κάκιστη επιλογή, πάντως μπορεί να σώσει την καριέρα του, αφού δεν έχει κλείσει ακόμη τα 27 του χρόνια. Από κοντά σε απόδοση ο “δικός” μας Ασουνσάο, το “μηχανάκι” Περέα και η σταθερή αξία που ακούει στο όνομα Τόμας Ουιφαλουσι.

Φυσικά πολλά μπράβο αξίζουν και στην άλλη πλευρά, αυτή της Φούλαμ που ξεπέρασε τον εαυτό της αρκετές φορές μέσα στη χρονιά. Με τον απαξιωμένο Ρόι Χόντγκσον στον πάγκο της και χωρίς μεγάλους σταρ στο ρόστερ έφτασε μέχρι την “πηγή”, σε μία ονειρική πορεία για τον λονδρέζικο σύλλογο. Οι “τελειωμένοι” από τους μεγάλους Μέρφι και Νταφ, ο Ντέιβις, ο Γκέρα και ο αδικημένος Μπόμπι Ζαμόρα ήταν οι μπροστάρηδες. Η αυταπάρνηση το πείσμα και το πάθος των Άγγλων αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

Ουσιαστικά ο τελικός κρίθηκε στις λεπτομέρειες, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. Η ποιότητα των Ισπανών νίκησε το πάθος των Άγγλων σε μια όμορφη βραδιά, γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο και όχι οι γραφικότητες που γίνονται εντός των συνόρων. Και κλείνουμε με την ευχή και τον καημό μας, να δούμε τα επόμενα χρόνια μια ελληνική ομάδα σε τελικό Γιουρόπα Λιγκ. Άλλωστε, εμείς ξέρουμε καλά από το 2004, ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο...