Το φινάλε του πρωταθλήματος μάς προδιέθετε για μια τέτοια κατάληξη στα πλέι οφ. Έστω και αν κανένας δεν τολμούσε να κάνει προγνωστικό, γνώριζε βαθιά μέσα του πως, τουλάχιστον στο τέλος τους, άξιζε και πιθανότατα θα είχαν πρώτο στο φινάλε, τον ΠΑΟΚ. Όχι γιατί αυτός παίζει κανένα σούπερ ποδόσφαιρο, αλλά επειδή αγωνίζεται με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Γνωρίζει τι επιδιώκει μέσα στο γήπεδο και ξέρει πώς θα το πάρει. Ξέρουμε ότι ο Σάντος αφοσιώνεται στο να μην δέχονται γκολ οι ομάδες του. Μηδέν παθητικό μετά από τέσσερα ματς επιπέδου ντέρμπι δεν είναι μικρό πράγμα. Απεναντίας, είναι μέγιστο επίτευγμα, γι’ αυτό άλλωστε και ο ΠΑΟΚ καθάρισε τα πλέι οφ από την 4η αγωνιστική τους. Οπότε, η 2η θέση είναι το βραβείο του, αν και με έναν πιο τολμηρό κόουτς ακόμα και το πρωτάθλημα φέτος, κατά τη γνώμη μου, δεν θα ήταν ένας τόσο εξωπραγματικός στόχος. Άσχετα με το αν ο ΠΑΟΚ βαθμολογικά ήταν δεύτερος, όταν άρχιζαν τα πλέι οφ, για τους υγιώς και λογικά σκεπτόμενους φιλάθλους ήταν το φαβορί. Το ότι επιβεβαίωσε αυτόν τον τίτλο, αποδεικνύει πως σταδιακά ξεπερνάει τα ταμπού που τον κρατούσαν πίσω για πολλά χρόνια.
Τώρα απομένει να μάθουμε πώς θα καταταγούν οι άλλοι τρεις των πλέι οφ. Ο Άρης πάλεψε σ’ αυτά τα τέσσερα παιχνίδια, περισσότερο απ’ όσο ίσως περίμεναν πολλοί και έχει μια φιλοδοξία να βάλει έναν από τους ΑΕΚ ή Ολυμπιακό από κάτω. Οι τελευταίοι πληρώνουν την έλλειψη συγκεκριμένης ταυτότητας και προσανατολισμών αγωνιστικά. Με την «Ένωση» να έχει πολλά ακόμα προβλήματα σε διοικητικό επίπεδο. Πολλοί παίκτες φευγάτοι, ακόμα και οι μικροί σε ηλικία κάνουν κόνξες για ν’ ανανεώσουν τη συνεργασία τους. Και οι δύο ομάδες είχαν ένα κοινό σημείο αναφοράς που ήταν αρνητικό. Αναφέρομαι στη μηδενική βοήθεια που είχαν από τον πάγκο τους. Κανένας προπονητής δεν μπόρεσε να γλιτώσει τον Ολυμπιακό και πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο βέβαια από τη στιγμή που η ομάδα χτίστηκε για να περάσει στους ομίλους. Βέβαια, στην πορεία ούτε ο Ζίκο ούτε ο Μπάντοβιτς άλλαξαν κάτι. Ο τελευταίος πάντως προσπάθησε, αλλά δεν έπεισε πως μπορεί να κυβερνήσει τόσο μεγάλο καράβι.
Για τον Μπάγεβιτς αυτός ήταν ουσιαστικά ο δεύτερος χρόνος. Καμία βελτίωση δεν υπήρξε, το θέαμα πιο φτωχό και από πέρσι, ένας καλός δεύτερος γύρος και τίποτα παραπάνω. Ουσιαστικά, ο Μπάγεβιτς ήταν εκείνος που είχε όλο το περιθώριο να προετοιμάσει καλύτερα απ’ όλους τα πλέι οφ, αφού ως ένα σημείο, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ ήταν μέσα στο παιχνίδι του τίτλου. Δεν είδαμε απολύτως τίποτα από τον Σερβοέλληνα. Όσο και αν οι διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις με τα διοικητικά, αλλά και με τα θέματα αγωνιστικής πειθαρχίας, του δίνουν κάποια άλλοθι, η «Ένωση» μέσα στο γήπεδο εξαρτάται αποκλειστικά από τα όχι και τόσο τακτικά κέφια των σταρ της. Η ΑΕΚ στα πλέι οφ παρουσιάστηκε χωρίς νεύρο και τσαγανό για σχεδόν τρεις αγώνες. Για 18 λεπτά με τον Άρη, ορισμένοι θυμήθηκαν πως έπρεπε να παίξουν και μπάλα και στο «Βικελίδης» ο Λεονάρντο δείχνει να γλιτώνει την ΑΕΚ από το να κάνει προετοιμασία από τον Ιούνιο.
Ο ΠΑΟΚ έχει λόγο να αισιοδοξεί γιατί κάθε χρόνο ανεβαίνει τα σκαλοπάτια. Η κατηφόρα για τον Ολυμπιακό είχε αρχίσει εδώ και καιρό, άσχετα αν φέτος ήρθε η απώλεια του τίτλου. Οι «ερυθρόλευκοι» εδώ και καιρό δεν είναι αυτοί που ήταν κάποτε και η έλλειψη του Τζόρτζεβιτς από κάθε άποψη έγινε φέτος προφανής. Οι εμβληματικές μορφές, λόγω ηλικίας, πέρασαν στην εφεδρεία, ο Γκαλέτι δεν ήταν φέτος παρών και έτσι μοιραία η κατρακύλα ήταν απότομη. Όσο για την ΑΕΚ η πτώση είναι συνεχής γιατί η απόπειρα να θεμελιωθεί σε γερές βάσεις απέτυχε παταγωδώς. Η παρουσία ενός προπονητή μόνο και μόνο για να υπάρχει σαν σημείο αναφοράς για την ομάδα και να προστατεύει κόσμο απέτυχε επίσης. Μην ξεχνάτε κάτι. Η ΑΕΚ το 2004 μπορεί να τερμάτισε 4η, αλλά διεθνείς είχε πολλούς στο ΕURO. Τώρα ζωηρά αμφιβάλλω για το αν θα πάει ακόμα και ο Μάκος στο Μουντιάλ.
Για το φινάλε θέλω να θυμίσω, σε όσους πλέον δεν δίνουν σημασία για το πώς θα τερματίσουν, Ολυμπιακός, ΑΕΚ και Άρης, το εξής: Ο τελευταίος θα ξεκινήσει προετοιμασία τον Ιούνιο νωρίς. Οπότε, όποιος τερματίσει τελευταίος, ας πει αντίο και στην επόμενη σεζόν…