Έχει δρόμο ο Πεπ ώσπου να γίνει κάποτε (αν μπορέσει) Μουρίνιο

Οι θιασώτες του καλού ποδοσφαίρου σίγουρα απογοητεύτηκαν από τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα. Πολλοί είναι εκείνοι που πίστευαν ότι η Ίντερ θα είχε την ίδια τύχη με την Άρσεναλ, αλλά πριν προχωρήσουν σε ένα τέτοιο συνειρμό δεν μπόρεσαν να κάνουν την πιο απλή σκέψη.

Ότι ο Μουρίνιο ποτέ δεν θα πήγαινε στη Βαρκελώνη να παίξει σαν τον Βενγκέρ, ότι θα έδινε κυρίως βάση στο πώς να εξουδετερώσει αυτές τις μικρές πάσες της Μπαρτσελόνα και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα έβγαινε να χτυπήσει την Μπαρτσελόνα σαν τρελός στα ίσα. Αν αυτό θεωρείται αντιποδόσφαιρο ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα.

Για όσους βλέπουν το ποδόσφαιρο ψυχρά είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση. Όσοι συμπατριώτες μου, έχουν ενστάσεις για το πώς έπαιξε η Ίντερ το βράδυ της Τετάρτης, ας είναι οι πρώτοι που θα ζητήσουν να γυρίσουμε πίσω στο Ευρωπαϊκό του 2004. Βέβαια τότε όσοι μας κατηγορούσαν για αντιποδόσφαιρο ήταν κομπλεξικοί, ζηλιάρηδες και ότι άλλο φαντάζεστε.

Αυτό που μου κάνει περισσότερη εντύπωση είναι το πώς κάποιοι λησμονούν ότι του 1-0 στο Καμπ Νου, προηγήθηκε άλλο ένα παιχνίδι. ‘Ένα ματς που η Ίντερ έβαλε τρία γκολ και δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό παίζοντας μόνο αντιποδόσφαιρο.

Όποιος βιαστεί να πει για το οφσάιντ του Μιλίτο στο 3ο γκολ επίσης να θυμηθεί ότι περίπου στο 12’-13’ εκείνου του ματς κόπηκε ο Αργεντινός φορ με οφσάιντ που δεν θα υποδείκνυε ούτε Καταλανός. Όπως επίσης ο Μπεκερένσα, κόβει τον Ετό σε αντεπίθεση από τα δεξιά, ενώ έχει κλέψει καθαρά τη μπάλα δίνοντας επιθετικό φάουλ. Κι οι δύο φάσεις όταν ακόμα ήταν 0-0 το ματσάκι…

Αυτό που θα πρέπει να θυμάται ο καθένας ανά πάσα στιγμή, είναι ότι πέρα από τους παίκτες, βοηθάνε στο παιχνίδι για να βγει η στρατηγική και οι προπονητές. Δεν είμαι της λογικής ότι ο Γκουαρντιόλα είναι τυχερός επειδή έχει αυτούς τους παίκτες στη διάθεση του, οπότε όποιος και αν ήταν θα έπαιζαν την ίδια μπάλα. Όμως φάνηκε σε αυτό το ματς ότι οι παρεμβάσεις του στην πορεία των ματς δεν ήταν τόσο καίριες και από πολλούς μάλιστα ήταν και άστοχες σε πλείστες περιπτώσεις των δύο παιχνιδιών με την Ίντερ. Το ίδιο ντεφορμέ ή αλαζόνας αν θέλετε φάνηκε και ο Σερ Άλεξ μέσα στο Μόναχο.

Όταν αντί να βγάλει τον Ρούνεϊ, διάλεξε να βγάλει τον Κάρικ, μετά το κέντρο του πήγε για…τσάι και η Μπάγερν γύρισε το ματς. Όπως μου έλεγε και συνάδελφος πρόσφατα (πολύ γνωστός φίλος της Γιουνάιτεντ) «παρακαλούσα να βγάλει τον Ρούνεϊ ο παππούς αφού κερδίζαμε 1-0 γιατί είχε πρόβλημα στο γόνατο. Τελικά και δεν τον έβγαλε και χτύπησε στον αστράγαλο και χάσαμε και το ματς». Η Γιουνάιτεντ εξαιτίας εκείνου του ματς ίσως να χάσει και τα πάντα φέτος.

Ο Μουρίνιο έκανε παρεμβάσεις σε όλα του τα ματς. Κι αυτό ίσως που τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους είναι ότι οι παρεμβάσεις που κάνει ή δεν κάνει στα ματς τις περισσότερες φορές τον δικαιώνουν. Εκεί είναι που ξεχωρίζει λίγο περισσότερο από τους άλλους προπονητές, διότι συνήθως τα αποτελέσματα είναι υπέρ του. Για να κερδίσεις μια πρόκριση, δεν αρκεί να έχεις την ομάδα στον αυτόματο. Για οποιαδήποτε τακτική παρέμβαση μέσα στο παιχνίδι ή για κάποια αλλαγή, πρέπει να υπάρχει μια εξήγηση.

Όπως και για τις αλλαγές που δεν γίνονται όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Για τις τακτικές παρεμβάσεις που έκανε και δεν έκανε ο Πεπ Γκουαρντιόλα στα δύο παιχνίδια με την Ίντερ, αλλά και για το χρόνο που τις πραγματοποίησε ενστάσεις υπάρχουν πολλές. Για παράδειγμα τον Αμπιντάλ, ενώ η αριστερή του πλευρά είχε γίνει χωνί στο πρώτο ματς, ο Γκουαρντιόλα τον θυμήθηκε μετά το 3-1. Τις άλλες δύο αλλαγές ο Πεπ τις άφησε…κάβα για επόμενο ματς.

ΥΓ: Επειδή μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, ο Μπούσκετς πρέπει να έχει βγάλει… δραματική σχολή έτσι όπως διακρίνεται στη φωτογραφία της Marca