Ο Κώστας μπορεί, ο Στέλιος ξέρει και η ομάδα έχει τον Μανωλά της

Η πιο ευχάριστη έκπληξη του χθεσινού αγώνα της ΑΕΚ με την Καβάλα είναι ασφαλώς η παρουσία του Κώστα Μανωλά. Ο νεαρός κεντρικός αμυντικός δεν ήταν καν επτά ετών στις 17 Μαΐου του 1998 όταν ο μεγάλος Στέλιος Μανωλάς με τα δύο παιδιά του στην αγκαλιά και την βροχή να δίνει μελαγχολικό τόνο, έλεγε αντίο στον κόσμο της ΑΕΚ που τόσο τον αγάπησε, αφήνοντας στο 57ο λεπτό την θέση του στον Κωστένογλου σε αγώνα με την Ξάνθη.

Τα έφερε έτσι η μοίρα που ο Κώστας έκανε το ντεμπούτο του κι αυτός σε εντός έδρας αγώνα, με αντίπαλο μία γειτονική της Σκόντα ομάδα, την Καβάλα. Με το «24» στην πλάτη, το «29» φορούσε ο θείος στον τελευταίο του αγώνα, το «4» τίμησε τα περισσότερα χρόνια της «κιτρινόμαυρης» καριέρας του.

Το θέμα από δω και πέρα, όπως είπαν οι περισσότεροι μετά το χθεσινό ματς, είναι η διαχείριση του ποδοσφαιριστή. «Να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα» είπε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, πολύ σωστά. Με θείο και μέντορα τον Στέλιο Μανωλά, όμως, νομίζω ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα πως θα οδηγήσει τον νεανικό ενθουσιασμό του ανιψιού του στον δρόμο της εξέλιξης του ταλέντου του και όχι στον δρόμο της υπεροψίας. Μάλιστα και ο ίδιος είχε κάνει μικρός το ντεμπούτο του και έχει ζήσει στο πετσί του τι σημαίνει να παίζεις σε τέτοια ηλικία σε μεγάλη ομάδα.

Η εμπειρία του Στέλιου είναι εγγύηση για τις βάσεις που έχει πάρει ο μικρός και την εξέλιξη που μπορεί να έχει. Νομίζω ότι πλέον εξαρτάται από το ταλέντο του, που μπορεί να φτάσει. Ο δάσκαλος είναι σπουδαίος, οι παραστάσεις που είχε ο ίδιος ο Κώστας –μέσω του Στέλιου- πολύ σημαντικές ως εφόδια και το μέλλον του ανήκει. Πάνω από όλα όμως είναι αυτόφωτος και τα περισσότερα εξαρτώνται από τον ίδιο. Αρχικά δείχνει ότι μπορεί. Η βοήθεια όλων είναι απαραίτητη. Πάνω από όλα να καταλάβουν ότι το επώνυμο είναι ίδιο, αλλά το όνομα όχι. Είναι ο Κώστας Μανωλάς και πρέπει με αυτό το δεδομένο να κριθεί και όχι με συνεχές μέτρο σύγκρισης τον θείο Στέλιο.