Σαν την σίγουρη γκόμενα…

Τόσα χρόνια ήμασταν άνετοι κι ωραίοι. Παίρναμε κάθε χρόνο το πρωτάθλημα και κάναμε και την πλακίτσα σε όλους τους άλλους. Αλλά γκρινιάζαμε κιόλας. Μετά τα πρώτα τα μαζεμένα, μας φαίνονταν…λίγο το πρωτάθλημα.

Έλα μωρέ, κάθε χρόνο το παίρνουμε, λέγαμε. Ποιο πρωτάθλημα τώρα; Έτσι δεν είναι; Αυτά δεν λέγαμε; Και λέγαμε μετά, καπάκι: Στην Ευρώπη τι κάνουμε; Εδώ στην Ελλάδα το έχουμε σίγουρο.

Εμ έλα που όταν κάτι το έχεις πολύ σίγουρο, αν δεν είσαι ξύπνιος και σοβαρός μπορεί κάποια στιγμή να το απαξιώσεις. Κι όταν το απαξιώσεις εσύ κι αυτό μπορεί να σε αφήσει. Έτσι κι εμείς, το είχαμε σίγουρο το πρωτάθλημα και τώρα βλέπουμε την…γλύκα, που το παίρνει ο βάζελος. Τώρα, που είναι οκτώ πόντους μπροστά, όσους ήταν πίσω τα περισσότερα από τα 13 προηγούμενα χρόνια…

Γιατί όταν κατακτάς κάτι πρέπει να το εκτιμάς. Κι όχι να το απαξιώνεις. Είναι σαν την γυναίκα. Έχεις την ωραία σου την κυρία η, το γκομενάκι σου το ωραίο, πες το όπως θες ρε παιδί μου και την έχεις αράξει. Την έχεις σίγουρη κι εφησυχάζεις. Και λες, έλα μωρέ, η έτσι είναι δικιά μου. Την «έχω» ρε παιδί μου.

Ναι αδελφέ, αλλά άμα την γράψεις, μπορεί να σε γράψει. Και να την χάσεις. Προσωρινά η, μόνιμα. Να σου την κλέψει άλλος. Να σε φάει η σιγουράντζα…

Όπως εμείς, που το είχαμε σίγουρο το πρωτάθλημα. Και τώρα, μέχρι να το καταλάβουμε, το πρωτάθλημα πετάει. Αυτό το…έλα μωρέ, ποιο πρωτάθλημα, αυτό που το παίρνουμε κάθε χρόνο;

Και τώρα το ζητούμενο είναι, αν μπορεί να το ξαναπάρεις πίσω το γκομενάκι…