Συγκυρίες που παραπέμπουν σε 2004…

Μια κουβέντα με τον φίλο Βαγγέλη Νερατζιά στην εκπομπή, με ώθησε να γράψω αυτή τη σκέψη και να τη μοιραστώ μαζί σας. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι μπορεί να γίνει άλλο ένα θαύμα, σαν εκείνο και να πάρουμε το Μουντιάλ, αλλά η κατάσταση των τελευταίων ημερών με Κυργιάκο, Γκέκα, αλλά και την συνεχή ανοδική πορεία του Σαμαρά, μου θυμίζει το αντίστοιχο φορμάρισμα των Ελλήνων «λεγεωνάριων» της σεζόν ακριβώς πριν το EURO. Θυμάμαι για παράδειγμα τον Δέλλα από τα μισά της περιόδου και μετά να είναι συχνά βασικός στη Ρόμα. Θυμάμαι τον Καραγκούνη ν’ αρχίζει να παίρνει προς το τέλος της χρονιάς ευκαιρίες στην Ίντερ. Τον Βρύζα να πηγαίνει από την Περούτζια στην Φιορεντίνα για να την βοηθήσει στην Serie B. Tον Γιαννακόπουλο να έχει σταθερά μια καλή χρονιά με τη Μπόλτον και μια αρκετά καλή σεζόν να έχει ο Χαριστέας με τη Βέρντερ Βρέμης.

Βλέποντας τον Κυργιάκο να κάνει δύο καλά σερί παιχνίδια σε ένα σημείο που η Λίβερπουλ ψάχνει απεγνωσμένα λύσεις και να φαίνεται ικανός να πάρει χρόνο συμμετοχής, με τον Γκέκα να βρίσκει ομάδα μετά την ταλαιπωρία του στη Λεβερκούζεν να μπαίνει με το δεξί στις υποχρεώσεις του με τη Χέρτα, τον Σαμαρά να έχει σταθερά καλή απόδοση στην Σέλτικ και τον Παπασταθόπουλο να έχει μπει πλέον σε τροχιά καθιέρωσης στη Τζένοα, οι συνειρμοί που έρχονται στο μυαλό είναι πολλοί. Σημαντικά γρανάζια της μηχανής της Εθνικής που αγωνίζονται στο εξωτερικό, αρχίζουν να παίρνουν χρόνο συμμετοχής. Μακάρι όλοι να είναι έτοιμοι πάνω στην ώρα, όπως και τότε.

Ασφαλώς θα υπάρχουν και οι προληπτικοί. Το 2004 ήταν η μόνη χρονιά στις 13 τελευταίες που ο Παναθηναϊκός πήρε Πρωτάθλημα και η Εθνική πήρε EURO. Πιθανότατα σε «πράσινα» χέρια καταλήγει και φέτος ο τίτλος. Λέτε; Το μόνο ανόμοιο και λυπηρό σε σύγκριση με εκείνη την Εθνική είναι ότι η ΑΕΚ, πολύ δύσκολα θα προσφέρει κάποια βοήθεια σε υλικό στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Μπορεί η κατάσταση στην ομάδα να θυμίζει πολύ εκείνη τη σεζόν, αλλά πάνω από ένας «κιτρινόμαυρος» δύσκολα θα είναι στην αποστολή της Ελλάδας για τη Νότια Αφρική.