Το άπιαστο όνειρο και η ακριβής ατάκα περί αστείου

Στη θεωρία το να τα φέρνεις ίσα βάρκα, ίσα γιαλό, μπορεί να βρει εφαρμογή οπουδήποτε. Δεν μπορεί να βρει στην πράξη εφαρμογή σε μια ποδοσφαιρική ομάδα γιατί υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες. Περνάω σίγουρα την τάδε ομάδα και παίρνω τα λεφτά από την τάδε διοργάνωση, άρα έχω μίνιμουμ τόσα να υπολογίζω, αποδείχτηκε πως δεν υπάρχουν. Δέχομαι ότι η ομάδα επενδυτών που διέσωσε την ΑΕΚ είχε αγαθές και ανιδιοτελείς προθέσεις, όμως η ουσία είναι το αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον κόσμο που ξεσηκώθηκε να μάθει πόσο μείον είναι το ταμείο. Πάντως το παράδειγμα της «Ένωσης» αποτελεί τρανό παράδειγμα προς αποφυγή για οποιονδήποτε θεωρεί ότι μπορεί με ενέσεις στον ημιθανή ασθενή να τον... αναστήσει. Εκεί χρειάζεται δραστική χειρουργική επέμβαση. Και καλώς ή κακώς, έστω και αν ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι να γίνει η ομάδα αυτόνομη οικονομικά, αν δεν βάλεις μπόλικα στην αρχή, δεν γίνεται τίποτα. Ειδικά όταν ψήνεσαι ότι παίζεις για τον τίτλο και οι αντίπαλοι σου βρίσκονται σε πολύ παραπάνω μεγέθη.

Για την ΑΕΚ η μεγαλύτερη ζημιά τελικά μετά από 5.5 χρόνια θεωρώ πως έγινε την πρώτη χρονιά. Γιατί η πορεία σε αυτή τη σεζόν δημιούργησε προσδοκίες πολύ πάνω του αναμενομένου με αποτέλεσμα οι απαιτήσεις να γίνουν μεγάλες. Όσο βελτιώνεται το ρόστερ, όπως και γινόταν με τα χρόνια, θες καλύτερη μπάλα, καλύτερο προπονητή και άρα περισσότερα χρήματα για να καταφέρεις τον πολυπόθητο στόχο. Από ένα σημείο και μετά το τρένο εκτροχιάστηκε και βγήκε από τις ράγες. Ακριβώς επειδή κατάλαβα από την αρχή πως σκοπός δεν ήταν κανένας να βάλει πολλά στην ομάδα, τόσα ώστε να είναι ανταγωνιστική απέναντι στους άλλους δύο, δεν ήμουν αισιόδοξος πως αυτό το πλάνο δεν θα πετύχαινε. Πόνταρα ότι κάποια στιγμή αργότερα στην πορεία του χρόνου θα υπήρχε μια ελπίδα. Κι αυτή εξανεμίστηκε όμως, από τη στιγμή που αυτό το πλάνο με τους νέους και ταλαντούχους πήγε περίπατο και το διαδέχτηκε η ομάδα μιας χρήσης. Αυτή του 2007-08. Για μένα και θα το λέω πάντα, ο πλέον επιτυχημένος με τις όποιες αποτυχημένες επιλογές μπορεί να του προσάψει κανείς, ήταν στο ποδοσφαιρικό τμήμα ο Ίβιτς. Βρήκε νέους παίκτες που έγιναν πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία. Από ορισμένους απ’ αυτούς η ΑΕΚ έβγαλε πολύ καλά χρήματα και από ορισμένους έβγαλε λιγότερα αν και θα μπορούσε να ωφεληθεί περισσότερο. Όταν έφυγε αυτός συνειδητοποίησα πως το αρχικό πλάνο είχε πάει ήδη περίπατο.

Ο Ντέμης έπρεπε να καταλάβει πως όσο πιο παχιά ήταν τα λόγια, τόσο μεγαλύτερος θα ήταν ο πάταγος σε περίπτωση αποτυχίας. Πήγε σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και αυτό σε καμία περίπτωση δεν του βγήκε σε καλό. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι αρεστός σε όλον τον κόσμο και δεν μπορείς ποτέ να πηγαίνεις εναντίον όσων αντιτίθενται μαζί σου. Ακόμα και στη χθεσινή συνέντευξη ο Ντέμης για μεγάλο μέρος του κόσμου έχασε, γιατί ακριβώς δεν ασχολήθηκε με την ουσία. Αν είχε οποιαδήποτε διαφωνία με ορισμένους από το πάνελ των συναδέλφων θα μπορούσε να λύσει αλλού τις διαφορές του. Την αγωνία εκείνου που περίμενε ν’ ακούσει κάτι ουσιαστικό όμως δεν την συμμερίστηκε με αποτέλεσμα η εικόνα να είναι απογοητευτική. Πλην όσων έχουν πάγιες θέσεις απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο Νικολαϊδης ήταν νευρικός και απότομος. Ίσως βέβαια μπαίνοντας επιθετικά να κατάφερε να αποσυντονίσει τους δημοσιογράφους, που μέχρι να βρουν ένα πλάνο το κακό με τους «θερμόαιμους» έγινε. Θεωρώ πως όπως και μια άλλη φορά, μετά την τεσσάρα που είχε εισπράξει η ΑΕΚ από τον ΠΑΟ, πρόσφεραν το τέλειο άλλοθι στον Ντέμη, Εκείνη τη μέρα για να μη μιλήσει για τα χάλια της ομάδας και χθες να μην μπει σε διαδικασία άλλων απαντήσεων. Χθες μπορεί να κέρδιζε κιόλας τη μάχη.

Πέρασε στα ψιλά, αφού ως καλός ντριπλαδόρος και μέσα στην αναμπουμπούλα απέφυγε ν’ απαντήσει. Όμως πρέπει να αποκατασταθεί, αν και θεωρώ πως το έκαναν οι συνάδελφοι, μια λανθασμένη εντύπωση από χθες. Η επίμαχη φράση που χρεώθηκε στην «Εξέδρα» στις 6/1/2009 δεν ήταν δήλωση σε αυτή την εφημερίδα, αλλά απόσπασμα από συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Ντέμης Νικολαϊδης, στον Αντώνη Καρπετόπουλο και τους δύο ρεπόρτερ ΑΕΚ του σταθμού, τον Γιάννη Κυφωνίδη και τον Γιώργο Κουτσογιαννέλη στις 5/1/2009 και την άλλη μέρα δημοσιεύτηκε σε όλες τις εφημερίδες. Για να αποφευχθεί κάθε έννοια παρερμηνείας βάζω όλο το απόσπασμα εκείνης της απάντησης, όπως είναι γραμμένη στο σάιτ του σταθμού από τότε. Ξεκαθαρίζω επίσης, επειδή κατά τη γνώμη μου, μπορεί να τη διαβάσει κανείς και να βγάλει διαφορετικό νόημα, ότι δεν θα μπω στη διαδικασία να γράψω το δικό μου συμπέρασμα, διότι δεν θέλω να επηρεάσω κανέναν. Απλά παραθέτω τη δήλωση.

Για τα χρέη της ΑΕΚ:

«Πέρυσι, στο τέλος της σεζόν, είχαμε κάνει μια συνάντηση οι μέτοχοι και καταλάβαμε ότι το να υποστηρίζεις μια ομάδα σαν την ΑΕΚ, δεν σημαίνει ότι αν επενδύσεις θα πάρεις το ανάλογο αποτέλεσμα. Δεν μπορείς να έχεις πάντα τα ίδια διαρκείας. Θα έπρεπε να έχουμε προπονητικό κέντρο και επιτέλους είναι σε καλό δρόμο. Τον Μάιο αποφασίσαμε ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή για έναν χρόνο ακόμα. Υπάρχει πάντα «τρύπα» γιατί δαπανώνται περισσότερα από τα έσοδα. Τρύπα λέγεται η διαφορά της χρονιάς σε έσοδα και έξοδα. Φέτος είναι στην ΑΕΚ γύρω στα 8 εκατομμύρια, το οποίο είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα καλυφθεί όπως κάθε χρόνο. Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι άδικο να παίρνουμε τα διακανονισμένα χρέη, το άρθρο 44, που πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για έξι χρόνια, να τα βάζουμε όλα μαζί και να λέμε πως η ΑΕΚ χρωστάει 30-35 εκατομμύρια. Είναι αστείο».

Το ξημέρωμα με ρώτησε κάποιος ακροατής για το αν θα επέστρεφε ο Ντέμης. Θυμήθηκα το πρωί ότι ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος τον είχε ρωτήσει σχετικά με το αν θα αναλάμβανε το μάνατζμεντ αν του το ζητούσε ο Κοζώνης (μιλάμε για 35 μέρες πριν) κι εκείνος απάντησε: «Δεν μου αρέσει να μου κάνουν υποθετικές ερωτήσεις. Είναι δύσκολο ν’ απαντήσεις. Αλλά σε αυτό μου είναι πάρα πολύ εύκολο να απαντήσω. Αυτό δεν μπορώ να το φανταστώ καν...»