Η καλή μπάλα να είναι στόχος, αλλά όχι και αυτοσκοπός

Ο Νίκος Νιόπλιας είναι μακράν ο καλύτερος γνώστης των τάσεων του σύγχρονου ποδοσφαίρου που υπάρχει στον τόπο μας. Από αυτό το σημείο μέχρι την επιτυχία σε ένα δύσκολο πάγκο, όπως αυτός του Παναθηναϊκού, η απόσταση είναι έτη φωτός. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει το εχέγγυο πως ένας άνθρωπος που ξέρει το κλαμπ, ξέρει ποδόσφαιρο και έχει βιώσει την πίεση κάνοντας πρωταθλητισμό δεν αποκλείεται και να πετύχει.

Ετσι θα έπρεπε να ξεκινήσει η σκέψη στον ΠΑΟ, αλλά η παράνοια που επικρατεί την τελευταία επταετία στον σύλλογο αναγκάζει κάθε προπονητή να ακροβατεί. Σε πάνε τα αποτελέσματα; Είσαι πρώτος. Δεν σε πάνε; Αρχίζει η γκρίνια. Αυτό θα ίσχυε έτσι και αλλιώς σε κάθε περίπτωση όταν μιλάμε για ομάδα με στόχους, αλλά επειδή φέτος κυριαρχεί μία αίσθηση στην Παιανία πως μεγαλύτερη ευκαιρία για τον τίτλο δεν έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια, επικρατεί μια ψύχωση. Ανάλογη με εκείνη που κάποτε καυτηρίασε ο Κάτανετς για την ατμόσφαιρα στου Ρέντη και ο Σωκράτης Κόκκαλης... τον έστειλε πριν βγάλει τη σεζόν.

Ο Νιόπλιας πάντως ξεκινά θετικά. Ο Βαζέχα δίπλα του αποτελεί εγγύηση για παναθηναϊκή ενότητα, αφού πρόκειται για εμβληματική φυσιογνωμία χωρίς φθορές και αντιπάθειες. Επέλεξε επίσης για βοηθό έναν άνθρωπο με καλές παραστάσεις, τον πρώην βοηθό του στη Νέων και την Ελπίδων, τον Μιχάλη Ιορδανίδη. Οποιος τον ξέρει και όποιος έχει κουβεντιάσει μαζί του καταλαβαίνει εύκολα ότι μιλάμε για απόλυτα καταρτισμένο άνθρωπο σχετικά με το σπορ. Φυσικά όλα αυτά που συζητάμε δεν θα έχουν σημασία αν ο ΠΑΟ δεν πάρει τις επόμενες αγωνιστικές αποτελέσματα.

Τέτοια αποτελέσματα που θα τον διατηρήσουν σε απόσταση ανάσας από την κορυφή ή που θα του δίνουν το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί το παραμικρό στραβοπάτημα του Ολυμπιακού. Ο κόσμος γκρίνιαζε για τον Τεν Κάτε πως δεν έπαιζε η ομάδα καλή μπάλα, αλλά, θα το ξαναπώ για χιλιοστή φορά, οι ομάδες πρωταθλητισμού παίζουν με πίεση για αποτελέσματα. Κανείς δεν θα αποθεώσει μία ομάδα που αποδίδει καλά αν έχει χάσει και όταν θέλεις οπωσδήποτε τον τίτλο, το τελευταίο που σε ενδιαφέρει είναι αν θα αποδώσεις καλά. Οταν το ποδόσφαιρο φτάσει να δίνει πόντους με τη λογική του καλλιτεχνικού πατινάζ για την αρτιστική εκτέλεση των ασκήσεων, τότε ναι, θα έχει νόημα.

Μέχρι τότε επειδή ο (κάθε) Νιόπλιας θα κρίνεται από το πόσους πόντους θα έχει στο σακούλι, ουτοπικές κουβέντες περί καλής μπάλας καλό είναι να μπαίνουν στο περιθώριο. Αντιστρέφω αυτό το ρητό που λέει ότι τα αποτελέσματα δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά στόχος. Η καλή μπάλα οφείλει να είναι στόχος, αλλά όχι αυτοσκοπός, αφού πρωτεύει η κατάκτηση του τίτλου. Αν δεν το κάνουν στον ΠΑΟ και δεν δώσουν πίστωση χρόνου στον νέο τεχνικό, θα έχουν περάσει στην Παιανία μία θηλιά γύρω από τον λαιμό του και το μόνο που θα έχουν καταφέρει θα είναι μια τρύπα στο νερό.

Ο Νιόπλιας έχει καταπληκτικές ιδέες και του αρέσει το καλό ποδόσφαιρο. Είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα παίξει ο Παναθηναϊκός όπως θα ήθελαν οι οπαδοί του, αλλά πρωταρχικό μέλημα θα είναι να κερδίσει τα πρώτα ματς. Αν του πάει καλά από την αρχή, θα αποδειχτεί ότι άξιζαν και ο κόπος και το ρίσκο να απομακρυνθεί, έστω και με καθυστέρηση πέντε-έξι μηνών, ο Τεν Κάτε. Γιατί με τον Ολλανδό ο Παναθηναϊκός πήγαινε ολοταχώς προς το παγόβουνο, αλλά η επικοινωνιακή ορχήστρα του, όπως εκείνη του «Τιτανικού», προτιμούσε να συνεχίζει χωρίς σταματημό προκειμένου να μη δημιουργηθεί πανικός!

Τα καλύτερά μας χρόνια

Ηταν ο τελικός των Μεσογειακών Αγώνων στο Σπλιτ το 1979. Η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ υπό την καθοδήγηση του Ρίτσαρντ Ντουξάιρ διέλυσε την (ενιαία ακόμα και πανίσχυρη) Γιουγκοσλαβία με 85-74 κατακτώντας το χρυσό. Σε μία ομάδα με πολύ ταλέντο (στην οποία ξεχώριζε ο Παναγιώτης Γιαννάκης) εκείνη τη βραδιά έκανε απίστευτα πράγματα ο «Νουρέγεφ» Κώστας Πετρόπουλος, ο οποίος σαν τους καλλιτέχνες που ακουμπούν την τελειότητα, αλλά ζουν με τις συγκρίσεις λόγω των τραυματισμών δεν μας προσέφερε ξανά τέτοιες συγκινήσεις.

Αυτή η επιτυχία έφερε αυτοπεποίθηση, αλλά χρειάστηκαν μερικά χρόνια ακόμα και κάποια χαστούκια, όπως η ήττα από τους Βρετανούς το 1984, για να φτάσουμε στην κορυφή. Η έλευση του Νίκου Γκάλη, η παρουσία των Φασούλα, Χριστοδούλου, η κατασκευή του ΣΕΦ, η χαρισματική φυσιογνωμία του Γιάννη Ιωαννίδη, που πριν από την επιστροφή του στον Αρη έβαλε γερές βάσεις και στην Εθνική με την καταπληκτική πορεία στο Τσάλεντζ Ράουντ της Πόλης το 1981, η παρουσία ενός οραματιστή στο πρόσωπο του Γιώργου Βασιλακόπουλου και φυσικά η είσοδος του μπάσκετ στα σπίτια με την τηλεόραση από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 σηματοδότησαν την εκτόξευση προς την καταξίωση.

Ολα αυτά τα ξαναδιαβάζει κανείς και τα θυμάται, ή τα μαθαίνει αν είναι νεότερος, στο εξαιρετικό λεύκωμα «Τριάντα χρόνια εθνική ομάδα, τα καλύτερά μας χρόνια», το οποίο επιμελήθηκαν ο Παναγιώτης Χορόζογλου με τον δικό μας Σπύρο Καβαλιεράτο. Εχει τη σφραγίδα του εγκυρότατου site που ασχολείται αποκλειστικά με το άθλημα, του Superbasket.gr, και είναι ένα θαυμάσιο δώρο εν όψει των γιορτών για όποιον ξέρετε ότι του αρέσει το μπάσκετ, αλλά κυρίως ένα αληθινό κόσμημα για τη βιβλιοθήκη κάθε ανθρώπου που αισθάνεται αληθινά φίλαθλος και όχι μόνο οπαδός.