Ο πρώτος χορός του «Νουρέγιεφ»

Μια ματιά στα κατορθώματα του «Νουρέγιεφ» του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου! 7/12/1975, η πρώτη παράσταση του Βασίλη Χατζηπαναγή στα γήπεδα της Ελλάδας που έφερε και το διαχωρισμό σε αυτούς που είδαν τον «Βάσια» να παίζει μπάλα και στους άτυχους που δεν είχαν το προνόμιο να τον θαυμάσουν.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Στις 7 Δεκεμβρίου του 1975 ο Ηρακλής υποδέχεται τον Ατρόμητο. Το παιχνίδι, λόγω τιμωρίας του «Γηραιού» σε προηγούμενο παιχνίδι με την ΑΕΚ γίνεται στο ξερό γήπεδο της Βέροιας. Όσοι βρέθηκαν εκεί μιλάνε για ένα ασπρουλιάρη, σγουρομάλλη πιτσιρικά που κάθε φορά που ακούμπαγε την μπάλα άφηνε τον κόσμο άφωνο με τις ενέργειές του, λες και είχε ακούσει τα υποτιμητικά σχόλια όσων βιάστηκαν να τον κρίνουν από την εμφάνισή του. Για την ιστορία, εκείνος ο αγώνας έληξε 1-1, για τον Ηρακλή ισοφάρισε ο Γκέσιος, μετά από ατομική προσπάθεια του Χατζηπαναγή. Ήταν ο πρώτος χορός του αξεπέραστου «Νουρέγιεφ»…



Μερικούς μήνες αργότερα θα δώσει μια από τις μεγαλύτερές του παραστάσεις. Ο αλησμόνητος τελικός κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στις 9 Ιουνίου 1976. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο «Βάσια» οδηγεί τον Ηρακλή απέναντι στην παντοδύναμη ομάδα του Γουλανδρή. 4-4 το τελικό σκορ και 6-5 στα πέναλτι υπέρ του συλλόγου της Θεσσαλονίκης. Ένα ολόκληρο γήπεδο χειροκροτεί τον μάγο με τη γαλανόλευκη φανέλα και χιλιάδες άλλοι «τυχεροί» τον θαυμάζουν για πρώτη φορά σε ασπρόμαυρες οθόνες. Αυτός ήταν ο πρώτος και -τι τραγική ειρωνεία- ο τελευταίος τίτλος του Χατζηπαναγή στην Ελλάδα.



Όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ελλάδα, στο σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης, το ημερολόγιο έγραφε 22 Νοεμβρίου 1975, ξημερώματα Σαββάτου και τον υποδέχθηκαν μια χούφτα άνθρωποι του Ηρακλή. Λιγότερο από δέκα χρόνια μετά, χιλιάδες θα τον αποθεώσουν αγωνιζόμενο με την Μικτή Κόσμου. Φορώντας το νούμερο 13 στην πλάτη θα παίξει δίπλα σε ονόματα-μύθους όπως ο Μπεκενμπάουερ, ο Κίγκαν, ο Κέμπες, ο Κρολ, ο Σίλτον, ο Σάντσες, ο Μάγκατ. Ήταν ίσως η μοναδική φορά στην καριέρα του που βρέθηκε ανάμεσα σε όμοιους και ισάξιούς του. Σκεφτείτε ότι αυτή η κλήση ήρθε για έναν ποδοσφαιριστή που έπαιζε σε μια ομάδα μακριά από τίτλους, δεν έβγαινε Ευρώπη και ο ίδιος δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική Ελλάδας, για να καταλάβετε το ποδοσφαιρικό του μέγεθος. Εάν ούτε αυτό είναι αρκετό, θυμηθείτε ότι ο ταπεινός «Βάσια» ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος παίκτης των τελευταίων 50 ετών, ξεπερνώντας τον Δομάζο του «Γουέμπλεϊ» και των 10 πρωταθλημάτων, καθώς και τον Παπαϊωάννου με τα 234 γκολ στην Α’ Εθνική.



Ο Γιώργος Λιάνης τον αποκάλεσε «Νουρέγιεφ», ενώ για αυτόν ακούστηκαν για πρώτη φορά φράσεις όπως «…δεν τον γέννησε μάνα, αλλά μπάλα» ή το «…είναι ικανός να ντριμπλάρει μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο». Ο τότε συμπαίκτης του στον «Γηραιό», Νίκος Πανταζής με μια φράση είπε όλη την αλήθεια: «Ο Βάσια έκανε με την μπάλα στο γήπεδο, σχεδόν πάντα την αντίθεση κίνηση από αυτή που περίμενε το 99% των αντιπάλων παικτών. Πολλές φορές ούτε εμείς δεν τον καταλαβαίναμε...». Βέβαια, τα λόγια έχουν μεγαλύτερη αξία όταν βγαίνουν από το στόμα αντιπάλων. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης βραβεύοντάς τον πριν ένα χρόνο παραδέχτηκε: «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση γιατί κάποτε με έκανε να σηκωθώ και να χειροκροτήσω το πρώτο γκολ που μας έβαλε σε ένα παιχνίδι που χάσαμε 6-0. Δεν μπόρεσα ποτέ να τον έχω στον Παναθηναϊκό, τον έχω όμως πάντα στην καρδιά μου».



Ο Χατζηπαναγής αγωνίστηκε με τη φανέλα του Ηρακλή σε 281 ματς σκοράροντας 62 γκολ, τα έξι από αυτά με απευθείας εκτέλεση κόρνερ! Αν το νούμερο δεν σας εντυπωσιάζει, προσπαθήστε να θυμηθείτε το τελευταίο που είδατε να μπαίνει με αυτόν τον τρόπο. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1990, ο «μάγος» της μπάλας θα γευτεί τη χαρά της συμμετοχής σε ένα ευρωπαϊκό αγώνα, όταν ο Ηρακλής έρχεται 0-0 με αντίπαλο τη Βαλένθια και στις 9 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου λέει το «αντίο» από τα γήπεδα σε ηλικία 36 ετών. Φόρεσε δύο φορές τη φανέλα της Εθνικής, λόγω των αυστηρών τότε κανόνων και προηγούμενων συμμετοχών του με την Σοβιετική Ένωση.

Οι Έλληνες φίλαθλοι στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 είχαν το προνόμιο –μασώντας πασατέμπο- να απολαύσουν μια ατραξιόν που σήμερα μόνο σε γήπεδα όπως το «Καμπ Νου» ή το «Ολντ Τράφορντ» συναντά κανείς. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο γεννημένος στις 26 Οκτωβρίου 1954 στην Τασκένδη, Χατζηπαναγής, ήταν μάλλον μια πολυτέλεια για εμάς. «Μετανιώνω που δεν έκανα καριέρα στο εξωτερικό. Να έπαιζα σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Να απολάμβανα αυτό το καλό επίπεδο. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα έκανα πολλά διαφορετικά πράγματα», παραδέχθηκε χρόνια αφότου είχε σταματήσει. Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να γυρίσουμε το χρόνο πίσω «Βάσια»…