Καλύτερος κόουτς εναντίον καλύτερου μάνατζερ

H αλήθεια είναι πως οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στην «μπλε» και την «κόκκινη» πλευρά του Λίβερπουλ βγάζει ξεκάθαρο νικητή. Μόνο σε ένα πράγμα η στατιστική δικαίωνε την Εβερτον στον περασμένο αιώνα και αυτό ήταν η συνολική συγκομιδή πόντων, μια και έχει παίξει τις περισσότερες σεζόν από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη μεγάλη κατηγορία.

Ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπέντζαμιν Ντισραέλι έλεγε πρώτος κάτι που διέδωσε περισσότερο ο Μαρκ Τουέιν σχετικά με την κατηγοριοποίηση των ψεμάτων. Υπάρχουν, έλεγε, τριών ειδών, τα απλά ψέματα, τα αναθεματισμένα ψέματα και η στατιστική. Στην περίπτωση, λοιπόν, της αγωνιστικής διαχρονικής παρουσίας και των επιτευγμάτων, μόνο η στατιστική μπορεί να ανακαλύψει κάτι στο οποίο η Εβερτον υπερτερεί της Λίβερπουλ.

Από το 1987 μέχρι σήμερα η μόνη φορά που τα «ζαχαρωτά» τερμάτισαν πάνω από τους «κόκκινους» ήταν το 2005. Και η χαρά τους κόπηκε στη μέση όταν η Λίβερπουλ πήγε και κατέκτησε με μυθιστορηματικό τρόπο το Τσάμπιονς Λιγκ, αρπάζοντάς τους την μπουκιά από το στόμα.

Τι να πανηγυρίσεις; Οτι βγήκες τέταρτος όταν ο μισητός αντίπαλος βγάζει εκατομμύρια κόσμο στους δρόμους παρελαύνοντας με το πιο ποθητό τρόπαιο στην Ευρώπη; Για να ολοκληρωθεί η μιζέρια, η Εβερτον αποκλείστηκε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και του ΟΥΕΦΑ στη συνέχεια, μένοντας εκτός Ευρώπης από τον Σεπτέμβριο, την ώρα που η Λίβερπουλ, αν και έπαιξε από την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου προκριματικά, κατάφερε να φτάσει στους ομίλους.

Υπάρχει, λοιπόν, κάτι που να δίνει ελαφρύ προβάδισμα στην Εβερτον στην κόντρα αυτή; Το «Ανφιλντ» δεν έχει αντίπαλο, όχι στην αναμέτρηση με το «Γκούντισον Παρκ» αλλά με οποιοδήποτε γήπεδο, με εξαίρεση το «Σέλτικ Παρκ», σε όλη τη Βρετανία από άποψη ατμόσφαιρας. Οι ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ αποδείχτηκαν μίζεροι και χωρίς λεφτά, αλλά και ο Μπιλ Κενράιτ της Εβερτον δεν έχει τα τρελά λεφτά, όπως ο Αμπράμοβιτς ή οι Αραβες της Μάντσεστερ Σίτι. Τι μας μένει; Ο Ράφα Μπενίτεθ και ο Ντέιβιντ Μόγες.

Μοιάζει και εδώ non starter, αλλά είναι έτσι; Τολμώ να πω όχι. Ο Ισπανός έχει πάρει ένα Τσάμπιονς Λιγκ, έχει φτάσει σε έναν ακόμα τελικό, πήρε ένα Κύπελλο Αγγλίας το 2006 με δραματική ανατροπή κόντρα στη Γουέστ Χαμ, έφτασε μια ανάσα πέρυσι από το να πάρει η Λίβερπουλ το πρωτάθλημα ύστερα από 19 χρόνια, αλλά… Αυτό το τεράστιο «αλλά» παίζει ρόλο στο να τον πεις καλύτερο ενός μάνατζερ που έφτασε μέχρι την τέταρτη θέση στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του; Ναι, είναι η πικρή για τους φίλους της Λίβερπουλ απάντηση.

Ο Μόγες δουλεύει με ένα μπάτζετ πολλαπλά κατώτερο του Μπενίτεθ, έχοντας καταφέρει να σταθεροποιήσει ένα μέτριο αγωνιστικά κλαμπ σε υψηλό επίπεδο. Στον τελικό της Πόλης το 2005 ο Μπενίτεθ πήρε το Κύπελλο με μία πολύ χαμηλού επιπέδου ομάδα, από την οποία μόνο τρεις στους 14 που έπαιξαν ήταν δικές του επιλογές. Από τότε έφυγαν και ήρθαν περίπου 80 παίκτες, τα έξοδα για μεταγραφές είναι περισσότερα από αυτά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Αρσεναλ και υστερούν μόνο σε σχέση με τα ατελείωτα ρούβλια του Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι, αλλά ουσιαστικά η πρόοδος είναι μηδαμινή.

Αν ο Μόγες είχε τα χρήματα που διατέθηκαν από τον Ράφα στα χέρια του, να είστε βέβαιοι πως θα είχε κάνει θαύματα! Φυσικά, ο Ράφα δεν είναι χειρότερος από τον Σκωτσέζο. Ως κόουτς υπερτερεί, ειδικά όταν χρειάζεται να κάνει τακτική ανατροπή μέσα στον αγώνα. Ο Μόγες είναι, όμως, καλύτερος μάνατζερ. Ξέρει να χειριστεί καλύτερα τις όποιες πηγές του και να εξαντλήσει κάθε περιθώριο βελτίωσης στο ρόστερ του.

Αυτό που παραδοσιακά οι Σκωτσέζοι γνώριζαν καλύτερα από τους Αγγλους. Είναι τυχαίο πως ο Φέργκιουσον είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή κερδίζοντας τίτλους; Ο Μπιλ Σάνκλι, ο Ματ Μπάσμπι και ο Τζοκ Στιν, που όλοι τους άλλαξαν τη ροή των συλλόγων στους οποίους δούλεψαν, ο Κένι Νταλγκλίς, ο Γουίλι Γουόντελ και ο Τζορτζ Γκρέιαμ, προέρχονταν όλοι από τα Χάιλαντς. Και η φύση τούς έμαθε να είναι πιο σκληροί και πιο απαιτητικοί. Ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες.