Μια ιστορία από τα παλιά…

Πρόσφατο σλόγκαν της διαφήμισης αναφέρει πολύ επιτυχημένα ότι ντέρμπι υπάρχουν πάρα πολλά ανά τον κόσμο! Σέλτικ – Ρέιντζερς, Ρόμα - Λάτσιο, Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ, Τσέλσι – Άρσεναλ, Μπάγερν Μονάχου - Μπάγερν Λεβερκούζεν και άλλα... Ένα είναι όμως το «el classicο». Μπαρτσελόνα εναντίον Ρεάλ Μαδρίτης.

Ενδεικτικό της δημοτικότητας που τυγχάνει το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι ότι θα προβληθεί σε κινηματογραφικές αίθουσες, δίνοντας την ευκαιρία στους φιλάθλους να ζήσουν για πρώτη φορά την αναμέτρηση των γκαλάκτικος με των… γκαλάκτικος! Αφού και οι δύο ομάδες διαθέτουν παίκτες που προέρχονται από άλλο γαλαξία!

Η αντιπαλότητα της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Μπαρτσελόνα φούντωσε από την εποχή του ισπανικού εμφύλιου (1936-39). Υπήρξαν στιγμές που «γέννησαν» το μίσος των Καταλανών για την Καστίλη και φυσικά τη Ρεάλ Μαδρίτης, που εκπροσωπούσε την πρωτεύουσα. Σίγουρα μία από αυτές που έμειναν στην ιστορία ήταν η εκτέλεση του Ζόζεπ Σουνιόλ, πρόεδρου της Μπαρτσελόνα και μέλους του αυτόνομου Καταλανικού κοινοβουλίου, από στρατεύματα του Φράνκο λίγο μετά από την έναρξη του εμφυλίου. Στον επόμενο εντός έδρας αγώνα της «Μπαρτσα», οι οπαδοί του συλλόγου αποδοκίμασαν τον ισπανικό εθνικό ύμνο με αποτέλεσμα η ομάδα να τιμωρηθεί με εξάμηνο αποκλεισμό από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα!

Το τέλος του πολέμου σήμανε παράλληλα την προσπάθεια ανάδειξης της Ρεάλ σε Εθνική Ομάδα της Ισπανίας. Το 1947 ο πρόεδρος της «βασίλισσας» Σαντιάγκο Μπερναμπέου, εγκαινίασε το (μετέπειτα ομώνυμο) εντυπωσιακό γήπεδο της Μαδρίτης. Για να γίνει ιστορική η γιορτή, έπρεπε να υπάρξει ευρεία νίκη της Ρεάλ απέναντι σε κάποιον ισχυρό αντίπαλο. Όπερ και εγένετο, αφού η Μπαρτσελόνα διασύρθηκε με σκορ 11-1 σε ένα μάλλον ύποπτο ματς.

Οι μελετητές της αναμέτρησης θυμούνται την «περίεργη» στάση του διαιτητή, o οποίος λέγεται ότι σφύριζε αμέσως μόλις κάποιος παίκτης των αντιπάλων περνούσε μεσαία γραμμή, ενώ υπήρχε πάντα και η αστυνομία που επενέβη μάλιστα όταν οι Καταλανοί αρνήθηκαν βγουν στο χορτάρι στο δεύτερο ημίχρονο.

O Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ (δημοσιογράφος τότε) απολύθηκε από την εφημερίδα που εργαζόταν (σ.σ. Prensa) και ακολούθως τού αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του γιατί έγραψε ότι: «Το πλήθος και οι αστυνομικοί ήταν έτοιμοι να λιντσάρουν τους παίκτες της Μπαρτσελόνα αν αντιστέκονταν. Έτσι, αναγκάστηκαν απλώς να περπατούν και να περιμένουν να λήξει η παρωδία».

Ένα άλλο περιστατικό που έκανε τις σχέσεις Μπαρτσελόνα και Ρεάλ να είναι ακόμα πιο τεταμένες ήταν αυτό της μεταγραφής του Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Ως γνωστόν, η «Μπάρτσα» ήρθε σε συμφωνία το 1953 για την απόκτηση του γεννημένου στην Αργεντινή ποδοσφαιριστή αλλά η τότε κυβέρνηση δεν επέτρεψε να πληγεί το προφίλ της. Με εντολή του δικτάτορα Φράνκο, η ομοσπονδία πέρασε νόμο με τον οποίο απαγόρευε τις μεταγραφές ξένων παικτών, αφήνοντας ανοιχτό ένα παραθυράκι μόνο για τον Ντι Στέφανο, με την προϋπόθεση να τον μοιραζόταν με τη Ρεάλ.

Οι οπαδοί των «μπλαουγκράνα» φυσικά, δεν θα δεχόντουσαν να δουν τον παίκτη να φορά τη λευκή φανέλα και μετά να επιστρέφει στην Βαρκελώνη. Έτσι, η διοίκηση της ομάδας παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση του, και η ιστορία έγραψε πως ο Ντι Στέφανο κατέληξε στη Μαδρίτη, κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα για τη Ρεάλ έπειτα από 21 ολόκληρα χρόνια και οι ευρωπαϊκοί τίτλοι διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλο.

Οι Καταλανοί θα έπρεπε να περιμένουν μέχρι το 1974, και το δικό τους σύμβολο, τον Γιόχαν Κρόιφ για να πανηγυρίσουν το 5-0 επί του «αιωνίου». Ακόμη και σήμερα, η Μπαρτσελόνα ενσαρκώνει την καταπιεσμένη Καταλωνία και τους περήφανους κατοίκους της. ‘Catalonia is not Spain’ γράφει ένα πανό, το οποίο βρίσκεται κρεμασμένο σε κάθε αγώνα με την «βασίλισσα». Γι΄ αυτό και για τους οπαδούς της, ο σύλλογος της Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ (mes que un club).

Από την άλλη, η Ρεάλ εκπροσωπεί την κεντρική εξουσία της Μαδρίτης και το Στέμμα, αλλά και όσους αντιτίθενται με τη νοοτροπία της Μπαρτσελόνα. Μάλιστα σήμερα, οι οπαδοί των «μερένχες» είναι περισσότεροι συγκριτικά με τους αντιπάλους τους, συγκεντρώνοντας το 32,8% της πλειοψηφίας. Οι «μπλαουγκράνα» συγκεντρώνουν το 25,7% και ακολουθεί πολύ πίσω η Βαλένθια με 5,3%.

Αυτή η αιώνια αντιπαλότητα υπάρχει ακόμα, αφού όλοι θυμούνται τα γεγονότα με τον «προδότη» Φίγκο. Μέχρι και γουρουνοκεφαλή του πέταξαν όταν πήγε ως αντίπαλος στο «Καμπ Νου». Οι ιστορικές αντιθέσεις των ομάδων και ο ιδεολογικός ανταγωνισμός τους, βγαίνει στο χορτάρι σε κάθε αναμέτρηση τους, δείχνοντας ότι πρόκειται για μια ταυρομαχία δίχως τέλος!

Στα καθαρά αγωνιστικά, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει επικρατήσει 68 φορές, έναντι 60 της αντιπάλου της, ενώ 30 φορές τα μεταξύ τους παιχνίδια έχουν έρθει ισόπαλα. Την τελευταία δεκαετία η Ρεάλ έχει 7 νίκες, μία παραπάνω από τους «μπλαουγκράνα», ενώ 6 φορές δεν πανηγύρισε κανείς από τους δύο.

Ασφαλώς σε όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν ευρείες νίκες εκατέρωθεν, με την περσινή επιβλητική εμφάνιση των μετέπειτα πρωταθλητών Ευρώπης στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» να είναι η πιο χαρακτηριστική. 6-2 υπέρ της Μπαρτσελόνα έγραψε ο φωτεινός πίνακας, ένα αποτέλεσμα -αν μη τι άλλο- προσβλητικό για τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Αντίθετα, η τελευταία φορά που παίκτες της «Μπάρτσα» έφυγαν ντροπιασμένοι από το γήπεδο ήταν το 2008. Τότε που αναγκάστηκαν αρχικά να χειροκροτήσουν τους Μαδριλένους για την κατάκτηση του πρωταθλήματος (είθισται στην ισπανική λίγκα) και στη συνέχεια δέχθηκαν τέσσερα γκολ (4-1 το τελικό αποτέλεσμα) συμμετέχοντας στη γιορτή των αντιπάλων τους.

Λίγες ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, οι προπονητές δηλώνουν ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι «…όπως όλα τα άλλα». Άραγε, τους πιστεύει κανείς;



Το αλησμόνητο παιχνίδι για τους «Μπαρτσελονίστας»



Πρώτα χειροκρότημα και μετά… τεσσάρα



«Κόκκινο πανί» ο Φίγκο για τους οπαδούς



Τα καλύτερα γκολ της Ρεάλ Μαδρίτης εναντίον της «Μπάρτσα»



Το standing ovation στον Ροναλντίνιο