Τα «κόκκινα» σημάδια πανικού και οι πολυμήχανοι «Αργοναύτες»

Από τον Δεκέμβρη του 2004, είχε να πάθει τέτοια λαχτάρα ο Ολυμπιακός. Την είχε υποστεί στο Αιγάλεω, με τη διαφορά ότι το 2-0 το είχε κάνει στο 57’, το «Σίτι» είχε μειώσει λίγο αργότερα και είχε ισοφαρίσει στο 83’. Εδώ η ζημιά είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί το κακό συνέβη στο 83’ και το 90’ ενώ το δεύτερο γκολ των «ερυθρόλευκων» είχε μπει στο 80ο λεπτό. Τα κακά μαντάτα είναι ότι για δεύτερο σερί παιχνίδι, οι «ερυθρόλευκοι» αδυνατούν να διαχειριστούν το προβάδισμα στα τελευταία λεπτά. Θυμηθείτε ότι ο Ηρακλής δεν έκανε μια φάση στο τέλος, ώστε να θεωρηθεί και συμπτωματικό το φαινόμενο, αλλά έκανε δύο μεγάλες πριν χτυπήσει στο 92΄ με τον Βέλλιο. Από το γκολ του Μήτρογλου που δεν μέτρησε και μετά, ο Ολυμπιακός καθηλώθηκε από τις ευκαιρίες του Ηρακλή. Στα Γιάννενα πήρε προβάδισμα δύο τερμάτων, αλλά μετά έμοιαζε να έφυγε από το γήπεδο. Με ή χωρίς απώλειες, με όσες δικαιολογίες μπορεί να βρει κανείς, ο προπονητής, δεν είναι άμοιρος ευθυνών όταν σου συμβαίνει δύο φορές το ίδιο πράγμα και μάλιστα συνεχόμενες.

Στο ματς με τον Ηρακλή ο Ζίκο, ίσως είχε μια δικαιολογία, ότι ο Λεντέσμα που έβαλε στο 68’, του βγήκε τραυματίας στο 84΄. Ωστόσο θα μπορούσε να είχε βάλει κάποιον από την δεξιά πλευρά του σε εκείνο το ματς να βοηθήσει τον Γκαλίτσιο που είχε μείνει αβοήθητος στις άγριες διαθέσεις του Γιαννούλη και του Επστάιν. Ασφαλώς αναφέρομαι στον Πάντο. Στο ματς με τον ΠΑΣ, οι Ντομί και Γ. Παπαδόπουλος μόνο ότι βοήθησαν να κρατηθεί το αποτέλεσμα δεν μπορεί να πει κάποιος. Όπως και στο ματς με τον «γηραιό», ο αντίπαλος κόουτς έριξε επιθετικό στο φινάλε, κίνηση που δεν βρήκε τη δέουσα απάντηση από τον «ερυθρόλευκο» πάγκο. Ο Ολυμπιακός κόντρα στον ΠΑΣ είχε κι άλλα προβλήματα, όπως ήταν τα «στημένα». Ο ΠΑΣ δημιούργησε πολλές φάσεις και από τα φάουλ και τα κόρνερ, αλλά και από σέντρες που βγήκαν από τα πλάγια. Δύο κομβικές παρατηρήσεις που οφείλει να κάνει κάποιος: Θυμάμαι ότι και με τον Εργοτέλη, χάνει μεγάλη ευκαιρία ο Τζούνιορ, πριν γίνει τελικά το 2-1 από τον Ντουντού. Στο Περιστέρι ο Περόνε στις καθυστερήσεις από θέση πλάγια δεξιά απειλεί, αλλά σουτάρει έξω. Σε αυτά τα δύο ματς δεν την πλήρωσε ο Ολυμπιακός, αλλά την πάτησε στα δύο επόμενα, με Ηρακλή και ΠΑΣ. Η δεύτερη παρατήρηση: Ποτέ θυμάστε άλλη φορά να εισπράττουν πέντε κίτρινες στα τελευταία ισάριθμα λεπτά παίκτες του Ολυμπιακού; Αυτό πέρα από κάθε αμφιβολία είναι ένδειξη πανικού και περιορισμένης εμπιστοσύνης στα πόδια τους. Πάνω απ’ όλα όμως δεν είδαμε καμία φρεσκάδα που θα περίμενε κανείς να διαπιστώσει ύστερα από την διακοπή.

Για την ΑΕΚ τα λόγια πλέον είναι περιττά. Για το λάιτ κέντρο, τα έχω γράψει άπειρες φορές από την προετοιμασία. Από εκεί ξεκινάει το κακό για την αμυντική λειτουργία. Τα άκρα της Καβάλας με Μεντί και Λάκη έκαναν πάρτι στο παιχνίδι του «Ανθή Καραγιάννη» και διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα. Ο Καράμπελας δεν πείθει πως είναι αξιόπιστη λύση από τα αριστερά. Περιττό να γράψω πως ο Γιάννου που της έριξε τη «μαχαιριά» αποτελεί έναν από τους ποδοσφαιριστές που θεωρεί εξελίξιμους ο Μπάγεβιτς και τον είχε συμπεριλάβει σε μια σχετική λίστα. Βέβαια τα «εγκλήματα» που έχουν γίνει με τους νεαρούς Έλληνες που δεν έχει πάρει η ΑΕΚ, από τότε που έφυγε ο Ίλια Ίβιτς αποτελούν θέμα για αφιέρωμα πολλών σελίδων. Κατά τα άλλα μια από τα ίδια. Ο Λεονάρντο θέλει να βάλει γκολ και δεν δίνει σε κανέναν τη μπάλα όταν βρίσκεται στον άξονα και έξω από τη μεγάλη περιοχή, ο Σκόκο ανύπαρκτος σε ένα ακόμα παιχνίδι που η ΑΕΚ τον χρειαζόταν, ο Μπλάνκο χωρίς τροφοδότηση και μοναδική όαση για να ελπίζει κάτι κανείς ο Γκέντζογλου, όχι για το γκολ, αλλά για κάποια σπουδαία κοψίματα που έκανε. Ακόμα και στην αντιμετώπιση από τον διαιτητή, η ΑΕΚ έμοιαζε με φτωχό συγγενή. Το τελευταίο δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την παλικαρίσια νίκη της Καβάλας που επιβεβαιώνει ότι ακόμα και με βασικές απώλειες μπορείς να παίζεις μπάλα και να σημειώνεις μεγάλες επιτυχίες. Ο Ιωάννου, που μπήκε αλλαγή, δεν άντεξε ούτε επτάλεπτο και βγήκε αμέσως και έλειπαν Οικονόμου, Ντικρόκ και Ονουάτσι. Για τους λαβωμένους «Αργοναύτες» όμως αυτές οι μεγάλες απουσίες δεν στάθηκαν εμπόδιο για μια μεγάλη νίκη.