Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Τα παιδιά του πόλο ήταν πάντα εκεί, σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, χωρίς ανάσα κάθε καλοκαίρι

Στα μέσα της δεκαετίας του '70, τα καλοκαίρια μας στην Αθήνα μας «έβγαζαν» αναγκαστικά στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Κάθε απόγευμα, από τις πέντε έως το βράδυ, το πρωτάθλημα του πόλο συγκέντρωνε όλα τα βλέμματα. Ηταν οι εποχές της ανίκητης ομάδας του Εθνικού, με τον Ολυμπιακό να τον κοντράρει μάταια κάθε χρόνο. Αλλά και με τον Παναθηναϊκό, την Πάτρα, το Παλαιό Φάληρο, τη Χίο, το Καλαμάκι, την Κέρκυρα. Κόσμος στις εξέδρες, που θα ζήλευε και το ποδόσφαιρο. Και αστέρια πρώτης γραμμής. Ο Κουβεγιετόπουλος, ο Καρολόγος, ο Κώνστας, ο Ιωσηφίδης. Και μετά, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80, ο Καπράλος, ο Σιταρένιος, ο Σταθάκης, ο Αρώνης, ο Μουδάτσιος. Παράλληλα, η Βουλιαγμένη έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα με τον Κυριάκο Γιαννόπουλο και από το '83 με το παιδί-θαύμα του αθλήματος, τον Γιώργο Μαυρωτά, που τελειώνοντας την καριέρα του, θα είχε πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες! Και στη συνέχεια, ο Καϊάφας, ο Πάτρας, ο Τάσος Παπαναστασίου, ο αείμνηστος Νώντας Σαμαρτζίδης, ο Λούδης, ο Βενετόπουλος, ο Καλακόνας.
Η υδατοσφαiριση ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ευρωπαϊκοί αγώνες. Χωρίς διακοπή και χωρίς ανάσα κάθε καλοκαίρι. Πραγματικοί αθλητές, που κάλυπταν τις ατελείωτες ώρες προπόνησης μετρώντας πλακάκια. Με υποτυπώδεις εγκαταστάσεις, χωρίς βοήθεια από την πολιτεία, που έσπευδε όμως να στείλει τηλεγράφημα και να έχει εκπρόσωπο στο αεροδρόμιο ύστερα από κάθε επιτυχία. Κι μετά πάλι τίποτα. Ο χειμώνας έβρισκε τους αθλητές μόνους και έρημους. Με τα οδοιπορικά «ξεχασμένα» πολλές φορές. Και όμως, θαρρείς πως αυτά τα προβλήματα έβγαζαν μέσα από τους πολίστες κάθε ικμάδα δύναμης και αυταπάρνησης.

Ο Σκοτ Πεν έγραφε στο (θαυμάσιο και γεμάτο συμβολισμούς) βιβλίο του «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» πως χρειάζεται να έχεις γεννηθεί με πολύ πείσμα και να είσαι οπλισμένος με ατελείωτη πίστη στον εαυτό σου για να μην πας από την πεπατημένη, αλλά από εκεί που δεν συνηθίζουν οι πολλοί! Τα παιδιά του πόλο το έχουν αυτό στο αίμα τους. Αθλητές υψηλής στάθμης, θα μπορούσαν οι περισσότεροι να έπαιρναν τον εύκολο δρόμο στα σπορ. Ενα συμβόλαιο σε μικρή ομάδα στο ποδόσφαιρο θα έδινε σε οποιονδήποτε από αυτούς πολύ περισσότερα χρήματα από όσα παίρνει τώρα ο σταρ της ομάδας! Ή, αν είχαν ασχοληθεί με το μπάσκετ στις αρχές της δεκαετίας του '90, τότε που ο θρίαμβος του '87 απογείωσε τα κασέ, πολλοί από αυτούς που πάλεψαν με τα κύματα σαν τον Οδυσσέα θα είχαν βρει την Ιθάκη τους πανεύκολα!
Η τωρινh ομάδα που έκανε το όνειρο τόσων γενεών πραγματικότητα, το μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση, «γεννήθηκε» μέσα από την τρέλα κάποιων ανθρώπων για το άθλημα. Ο Γιάννης Γιαννουρής στη Βουλιαγμένη με την υποδειγματική πολιτική, ο Δημήτρης ο Μαυρωτάς στο Φάληρο, ο αείμνηστος ο Μάκης Γελιδής στον Εθνικό, η Χίος και τα Χανιά, που έβγαλαν τη βάση της τωρινής ομάδας, καθώς και ο Ηλυσιακός.

Στο πoλο, η διάσπαση των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, κυρίως της Γιουγκοσλαβίας, δημιούργησε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο ψηλό... σκαρφάλωμα. Μαζί με την Ουγγαρία, που είναι διαχρονικά η μεγάλη Κυρία του σπορ, η Κροατία, η Σερβία, η Ρωσία, η Ιταλία και η Ισπανία ξεκινούν πάντα ως φαβορί για μετάλλια. Εδώ και λίγα χρόνια ανήκουμε και εμείς σε αυτό το τιμ. Σταθερά στην εξάδα, που μέχρι το '91 ήταν θαύμα, την τελευταία τριετία στην τετράδα και τώρα στο βάθρο! Τίποτε δεν έρχεται τυχαία!

Πριν απΟ ακριβΩΣ δέκα χρόνια στη Δουνκέρκη, αυτά τα παιδιά ως νέοι πήραν το μετάλλιο στο Παγκόσμιο, κάτι που πέρασε στα ψιλά, μιας και ο αθλητικός Τύπος της εποχής είχε πάθει παράκρουση από τις επιτυχίες του Ρεντζιά, του Καράγκουτη, του Παπανικολάου και του Χατζή στο Παγκόσμιο μπάσκετ Εφήβων. Εγραφα τότε στο «SPORTIME» πως το πόλο, σε αντίθεση με το μπάσκετ, θα προστατεύσει με τους μηχανισμούς του αυτά τα παιδιά και όταν έρθει η ώρα του απολογισμού σε επίπεδο ανδρών, οι πολίστες θα είναι σε υψηλότερα αγωνιστικά στάνταρ ως Εθνική ομάδα! Χαίρομαι που κόντρα στο κύμα εκείνων των ημερών, που προέβλεπε πως η φουρνιά του μπάσκετ θα έκανε πράματα και θάματα, πόνταρα στα παιδιά με τα σκουφάκια! Γιατί θέλει πολύ θάρρος να διαλέγεις τελικά αυτό που είναι «ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» και να τον ανοίγεις διάπλατα.

Ενα μεγΑλο «μπράβο» στους αδελφούς Αφρουδάκη, στον Χατζηθεοδώρου, στον Μάζη, στον Βλοντάκη, στον Θεοδωρόπουλο, στον Σχίζα, στον Ντόσκα, στον Βουλγαράκη και τον Σάντρο Καμπάνια, που τους έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να επιτύχουν την υπέρβαση. Και ένα «ευχαριστώ» από καρδιάς από όλους εκείνους τους παλαβούς που μαζευόμασταν Ιούλιο μήνα τη δεκαετία του '70 στο Ζάππειο για να δούμε από κοντά τα παιχνίδια του πιο δύσκολου ομαδικού σπορ στον πλανήτη!