Η απώλεια του Ντε Νίγκρις ήρθε να μας θυμίσει τα κενά που υπάρχουν στον τομέα του πόσο εξονυχιστικός θα έπρεπε να είναι ο έλεγχος για την υγεία των αθλητών, αλλά δεν είναι. Ειδικά στις ερασιτεχνικές κατηγορίες αλλά και στο επίπεδο των νεότερων ηλικιών όπου τελευταία έχουμε όλο και περισσότερα κρούσματα παιδιών να «σβήνουν» στα γήπεδα δίχως να έχουν εξεταστεί ποτέ.
Το πώς δίνονται οι ιατρικές γνωματεύσεις και το «πράσινο φως» για να μπορούν κανονικά αθλητές να παίρνουν μέρος στα πρωταθλήματα είναι κάτι που θέλει βαθύ ψάξιμο. Οσο δεν καταλαβαίνει η πολιτεία ότι σε αυτά τα θέματα που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ζωή θα πρέπει να είναι αμείλικτη, τέτοια θλιβερά περιστατικά θα συμβαίνουν. Και θα πρέπει να είναι το ίδιο αυστηρά τα μέτρα είτε πρόκειται για ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, είτε για τις επαγγελματικές κατηγορίες.
Επίσης μια και θίγουμε τέτοια θέματα, θα πρέπει να υπάρξει κινητοποίηση και στο θέμα του ντόπινγκ που κάνει πια την εμφάνισή του σε χώρους άθλησης.
Το ακόμα πιο λυπηρό, αν πραγματικά συμβαίνει, είναι ότι η χρήση τέτοιων ουσιών γίνεται με την ανοχή ή ακόμα και την παρότρυνση του περιβάλλοντος των νεαρών αθλητών, ώστε να έχουν μια ελπίδα να είναι ανταγωνιστικοί σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Αυτά είναι θέματα στα οποία θα πρέπει να εφαρμοστεί ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο και να υπάρχει μηδενική ανοχή. Θα πρέπει να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα.
Πάνω απ’ όλα να γίνει ξεκάθαρο το γιατί, αν υπάρχει και το παραμικρό πρόβλημα, ένας αθλητής μπορεί να παίζει κορόνα - γράμματα τη ζωή εν γνώσει του, αλλά κανείς δεν βάζει φραγμό για να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο.