Το κλειδί για το πώς ο Σισέ έγινε αληθινά και όχι αναγκαστικά χρήσιμος

Πόσοι στα αλήθεια ξαφνιάζονται με τον αριθμό των γκολ που έχει πετύχει ο Τζιμπρίλ Σισέ στο πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό; Για έναν ποδοσφαιριστή του δικού του βεληνεκούς τα έντεκα γκολ πέρυσι στην Αγγλία, σε μία ομάδα (Σάντερλαντ) που αμυνόταν και απλά πέταγε την μπάλα μπροστά προς τον Γάλλο, ήταν ένα καλό δείγμα γραφής.

Ο Σισέ άργησε να προσαρμοστεί. Με εξαίρεση το γκολ με τον Εργοτέλη, γενικά στα πρώτα παιχνίδια του ήταν φανερός ο εκνευρισμός του. Που έβγαινε όμως μέσα από την ελάχιστη συμμετοχή του στο ματς, αφού η μπάλα δεν έφτανε σε αυτόν συχνά. Και δεν είχε ο ίδιος την πρωταρχική ευθύνη. Κυρίως έφταιγε ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας που του έστελνε την μπάλα με γιόμες, ενώ το σαφέστατο αβαντάζ του είναι η πάσα στον κενό χώρο.

Στην Οσέρ έβαλε ένα τσουβάλι γκολ από τέτοιες μπαλιές, φεύγοντας στην αντεπίθεση ή εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του και την εκρηκτικότητα στα πρώτα μέτρα. Και δεν είναι τυχαίο πως ο Σισέ σκοράρει ακατάπαυστα από τη στιγμή που ο Νίνης βρίσκεται στην ενδεκάδα μαζί του. Ειδικά το δεύτερο γκολ με τον Πανιώνιο, με την πάσα που έκοβε την άμυνα στα δύο, ήταν μία εικόνα που μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές.

Αντίθετα, τα πρώτα του παιχνίδια, με τις μακρινές πάσες και τον λανθασμένο τρόπο ανάπτυξης τον απορρύθμισαν, με αποτέλεσμα να έρθει η αποβολή με την Ατλέτικο και να… δέσει το γλυκό. Πάντως ο Τεν Κάτε όση ευθύνη είχε για τον λάθος τρόπο που αγωνιζόταν η ομάδα, «ακυρώνοντας» ουσιαστικά τον Σισέ από το παιχνίδι τις πρώτες εβδομάδες, άλλα τόσα μπράβο παίρνει για το πώς χειρίστηκε την υπόθεση αφήνοντας τον Γάλλο στον πάγκο.

Ηθελε κάποιον με ειδικό βάρος ονόματος για να το κάνει και ο Ολλανδός το είχε, αποφορτίζοντας τόσο τον Γάλλο όσο και την ομάδα. Οταν όλοι κατάλαβαν πως η ομάδα μπορεί να νικήσει και χωρίς τον Σισέ, αυτό λειτούργησε καταλυτικά. Σε όλα τα επίπεδα. Ο Σισέ έπαψε να λειτουργεί υπό πίεση με απόρροια να γίνει αληθινά αναγκαίος και χρήσιμος και όχι υποχρεωτικά βασικός λόγω τιμής και φήμης.

Ο Σισέ είναι μία επένδυση του Παναθηναϊκού που αποδεικνύει πως ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Βέβαια ο αντίλογος είναι πως πληρώθηκε και ο Ροντρίγκο Σόουζα ακριβά, αλλά το ένα γκολ σε 19 ματς στη Βουλγαρία έπρεπε να απασχολήσει κάποιους πριν εκταμιεύσουν τα χρήματα πέρυσι. Ο Σισέ δεν πρόκειται να κριθεί από την παρουσία του στα μέρη μας αν είναι καλός παίκτης.

Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Εκείνο που πρέπει να φανεί στο γήπεδο ήταν αν θα μετατρέψει την ικανότητά του σε τέτοιο αριθμό γκολ που να οδηγήσει τον ΠΑΟ στον τίτλο. Και μετά τον Βαζέχα της δεκαετίας του '90 ο Παναθηναϊκός δεν είχε άλλο σέντερ φορ που να βάζει γκολ τόσο συχνά και με τέτοια συνέπεια. Αυτό πλήρωσε και αυτό εισπράττει. Γιατί τελικά οι εξισώσεις σε ένα παιχνίδι όπως το ποδόσφαιρο είναι απλές!

Τριάντα χρόνια στο… Ελλάντα

Συμπληρώθηκαν χθες τριάντα χρόνια από τη μέρα που μπήκε στη ζωή μας στο ελληνικό ποδόσφαιρο η φοβερή φυσιογνωμία που λέγεται Γιάτσεκ Γκμοχ και του χρωστάμε ένα ευχαριστώ. Ηταν 10 Νοεμβρίου 1979, όταν έλεγε το «ναι» στην πρόταση του ΠΑΣ Γιάννινα, αφού είχε παρακολουθήσει το ματς με τον Εθνικό στο Στάδιο Καραϊσκάκη και η επιλογή του αποδείχτηκε απόφαση ζωής.

Εχοντας οδηγήσει την Πολωνία στην πέμπτη θέση του Μουντιάλ του 1978, προπονητής της χώρας του όταν πήρε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1972 και δίπλα στον Κάζιμιρ Γκόρσκι το 1974 με την ομάδα-όνειρο της Πολωνίας που μάγεψε με την τρίτη θέση στο γερμανικό Μουντιάλ, ο Γιάτσεκ δούλευε στο Οσλο όταν προτίμησε να έρθει στη χώρα μας. Το κλειδί αποδείχτηκε κάποιος Γιαννιώτης φίλαθλος που δούλευε στο γραφείο τού τότε υπουργού Εθνικής Αμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος επιστρατεύτηκε για να εξασφαλιστεί σε ανώτατα κλιμάκια άμεσα η βίζα, αφού ο αείμνηστος πολιτικός ήθελε για ευνόητους λόγους να βοηθήσει την ομάδα της πόλης του.

Χωρίς να το ξέρει εκείνη τη στιγμή βοηθούσε συνολικά ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Γκμοχ πήρε τίτλους με τον Παναθηναϊκό, τον πήγε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ανέδειξε τη Λάρισα πρώτα δεύτερη και μετά πρωταθλήτρια –απίστευτα επιτεύγματα για ομάδα της περιφέρειας– δούλεψε σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό (ο δεύτερος μετά τον αξέχαστο Χέλμουτ Σενέκοβιτς που πέρασε από τον πάγκο και των τριών του τέως ΠΟΚ) άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στον Αρη, τον Απόλλωνα, τον Ιωνικό και τον Αθηναϊκό και έκανε πολλούς φίλους στη χώρα μας.

Πήρε τίτλους και με τον ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο, αλλά μεγάλος του καημός παραμένει ότι δεν κλήθηκε να βοηθήσει την Εθνική μας ομάδα. Μιλώντας μαζί του χθες στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6, ήταν φανερό πως η νοσταλγία για όσα έχει ζήσει μαζί μας είναι μεγάλη. «Η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου και θεωρώ πως πήρα πολλά, όπως πρόσφερα πολλά. Αλλά δεν πίστευα, όταν ήρθα, πως θα έμενα παραπάνω από τέσσερα με πέντε χρόνια», παραδέχτηκε.

Το 1985 είχε βγάλει και ένα βιβλίο με τίτλο «Εξι χρόνια στο Ελλάντα» και έγινε μπεστ σέλερ, όμως η καλύτερη στιγμή του παραμένει ο τίτλος με τη Λάρισα. Τριάντα χρόνια ύστερα από την πρώτη μέρα που έφτασε να δουλέψει στα μέρη μας, θέλω να πω για τον Γιάτσεκ ότι υπήρξε αληθινός δάσκαλος για όλους μας. Οχι μόνο για τους παίκτες αλλά και για τους δημοσιογράφους και τους οπαδούς. Ενας χαμογελαστός άνθρωπος που ακόμη και τα σπαστά ελληνικά του είναι σήμα κατατεθέν! Ισως το κάνει για… εκδίκηση που η «Αθλητική Ηχώ» έγραψε λάθος το όνομά του τη μέρα που συμφώνησε με τον ΠΑΣ!