Απόφαση ενός αληθινά μεγάλου προέδρου

Οταν έμαθα το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, λίγο πριν από την έκδοση της σχετικής ανακοίνωσης, ότι ο Ολυμπιακός δεν θα καταθέσει τελικά ένσταση για το ματς με τον Πανσερραϊκό και γνωρίζοντας ότι η ΕΠΟ δεν έχει δικαίωμα να κινηθεί αυτεπάγγελτα, ύστερα από πάρα πολύ καιρό ένιωσα μια τεράστια χαρά για είδηση που αφορά το ελληνικό πρωτάθλημα.

Νομίζω ότι η κατάθεση μιας ακόμα ένστασης από την πλευρά του Ολυμπιακού θα κουρέλιαζε κάθε ελπίδα προόδου. Ο,τι είναι νόμιμο μπορεί να είναι και ηθικό, αλλά ό,τι είναι ηθικό δεν σημαίνει ότι είναι και δίκαιο. Στην Ιστορία στο όνομα της ηθικής έχουν γίνει τεράστια εγκλήματα…

Πολλοί χλεύασαν το κομμάτι της ανακοίνωσης του Ολυμπιακού στο οποίο κατονομάζεται ό,τι έγινε στο γήπεδο των Σερρών ως «στιγμιαίο λάθος». Κι όμως, είναι η απόλυτη αλήθεια. Παρακολουθήστε ξανά τη στιγμή της αλλαγής του Παπάζογλου με τον Καλί και θα δείτε πως το πράγμα έχει ακριβώς έτσι. Ο Ογιος θέλει να βάλει τον Καλί και να βγάλει τον Τάντιτς, όταν ξαφνικά χτυπάει ο Παπάζογλου και σοβαρά.

Ο Ογιος «θολώνει» από την γκαντεμιά του παίκτη του και βάζει τον Καλί για να μη μείνει η ομάδα με δέκα παίκτες κι αμέσως σηκώνει τον Κωνσταντινίδη για να αντικαταστήσει τον Τάντιτς. Προφανώς ο προπονητής δεν θέλει η ομάδα του να μείνει με δέκα παίκτες, αλλά η απόφασή του να αντικαταστήσει τον χτυπημένο παίκτη του με αυτόν που έχει μπροστά του είναι κατανοητή. Κυρίως από έναν άνθρωπο που αγαπά τους ποδοσφαιριστές, όπως είναι ο Σωκράτης Κόκκαλης.

Λογική

Υστερα από τόσα χρόνια παρουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τη λογική του Σωκράτη Κόκκαλη ούτε τη νοοτροπία του. Ο Κόκκαλης νιώθει πρωταγωνιστής και θέλει να ασχολείται με όλα, αλλά το ποδόσφαιρο αληθινά το γουστάρει κι αυτό αποδεικνύεται από τους πολλούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές που ο Ολυμπιακός απέκτησε επί των ημερών του.

Ο Κόκκαλης σίγουρα δεν θέλει νίκες στα χαρτιά και όταν κάποτε έπειτα από εκείνο το επεισοδιακό ματς με τον Πανιώνιο το είχε πει, μιλούσε ειλικρινά. Από την άλλη, δεν θέλει επ' ουδενί να νιώθει και ότι προσπαθούν να τον πιάσουν κορόιδο. Στην ιστορία του Βάλνερ, όπως κάποτε είχε πει σε ένα φίλο του, ένιωσε ότι «κάποιοι θέλουν να του κάνουν μαγκιές».

Πίστευε επίσης πως τότε εκείνη η πρώτη απόφαση του αθλητικού δικαστή, για επανάληψη του αγώνα, ήταν μια απόφαση εν πολλοίς υπαγορευμένη από νομικούς κύκλους του ΠΑΟ με πρόσβαση στους αθλητικούς δικαστές της Σούπερ Λίγκας. Το κυνήγι εκείνης της υπόθεσης έγινε διότι κάποιοι (και τους ξέρω καλά) τον «φιτιλιάσανε», λέγοντάς του ότι ο Τζίγκερ πάει να του πάρει το πρωτάθλημα με δικαστικές αποφάσεις που γνώριζε πριν βγουν!

Η ιστορία του Βάλνερ ήταν ένα ντέρμπι, παρασκηνιακό κατά κάποιον τρόπο, που ο Κόκκαλης δεν ήθελε να χάσει. Πιο πολύ και από δικαστική απόφαση ήταν μια επίδειξη δύναμης. Η ιστορία των Σερρών είναι εντελώς διαφορετική. Η δήλωση π.χ. του Πέτρου Θεοδωρίδη, ότι ο Ολυμπιακός αν κάνει ένσταση μπορεί να κερδίσει, μέτρησε καθοριστικά.

Συμπεριφορά

Ο φετινός Κόκκαλης έχει μια παραγοντική συμπεριφορά που εκτιμώ αφάνταστα. Δέχτηκε να γίνουν αλλαγές στην ΕΠΟ συναινώντας στο να πάνε στην άκρη διάφοροι που έκαναν παραγοντικές καριέρες ως τοποτηρητές του στην Ομοσπονδία. Είδε να γίνονται αλλαγές στη διαιτησία –αλλαγές που περιόρισαν αρκετά την εξουσία του Ολυμπιακού στον συγκεκριμένο χώρο.

Κρατάει συναινετική στάση στη Λίγκα και ξέρει ότι επειδή έμεινε εκτός κοινής διαχείρισης, δεν μπορεί να απαιτεί ιδιαίτερες μεταχειρίσεις. Απομάκρυνε ανθρώπους με παρωχημένες απόψεις που μόνο εντάσεις δημιουργούσαν. Ακουσε τα παράπονα του κόσμου του Ολυμπιακού στο ζήτημα του Κετσπάγια και τον απομάκρυνε χωρίς αλαζονικές ξεροκεφαλιές. Θύμωσε για τη δημόσια συζήτηση των χρεών του Ολυμπιακού: κι αυτό το βρίσκω ανθρώπινο.

Οπως ανθρώπινο ήταν και ότι πήγε στην ΕΠΟ να μιλήσει με τον πρόεδρό της για τη διαιτησία: ότι το 'κανε στο φως της μέρας για μένα τον τιμάει. Οταν δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, εμφανίζεσαι αυτοπροσώπως και όταν δεν ελεγχείς καταστάσεις, μπορείς και να παραπονιέσαι: πάντα το πίστευα. Τα παράπονα στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα σημάδι πως κάτι άλλαξε. Πιστεύω προς το καλύτερο.

Παραίτηση

Το πιο σπουδαίο είναι ότι αυτή η σταδιακή παραίτηση από ένα ηγεμονικό status quo, το οποίο είχε επιβάλει τα προηγούμενα χρόνια, έρχεται σε μια χρονιά κατά την οποία τα χρήματα που ο ίδιος είχε προς διάθεση για την ενίσχυση της ομάδας ήταν λιγότερα.

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης την περίφημη στρατηγική της προστασίας της ομάδας την ανέπτυξε κάποτε, όταν σταμάτησε να βάζει πολλά. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, όταν φρέναρε τις σπατάλες και τα λούσα, έδειξε αντιθέτως συναινετικός σε σημείο μάλιστα που να χαρίζει προκρίσεις. Γιατί; Προφανώς διότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, που πουλάει το μισό Καραϊσκάκη και βάζει στην ΠΑΕ νέους παίκτες, ενδιαφέρεται και για την υστεροφημία του.

Αξίζει

Το ποδόσφαιρό μας είναι γεμάτο από άσχημα προηγούμενα. Κάθε διαιτητική εύνοια οπαδικά συγχωρείται με αναφορές σε μια προηγούμενη αδικία ή σε μια εύνοια του αντιπάλου, κάθε συζήτηση διαλύεται όταν αρχίσουν οι ιστορίες για το παρελθόν.

Ο Κόκκαλης δημιούργησε ένα ωραίο προηγούμενο, ένα σημείο αναφοράς που δύσκολα θα ξεχαστεί από όλους. Φυσικά υπάρχει κι ένα κομμάτι οπαδών του Ολυμπιακού που από την απόφαση αυτή νιώθει προδομένο: μιλάω για εκείνους που χαίρονται με τη νίκη, όποιο κι αν είναι το κόστος της, που γουστάρουν να χτικιάζουν τον όποιο αντίπαλο με επιδείξεις επιθετικότητας και αλαζονίας.

Αυτό το κομμάτι των οπαδών ο Κόκκαλης το παραχάιδεψε. Ευτυχώς, αυτή τη φορά σκέφτηκε κι ένα άλλο κομμάτι πολύ μεγαλύτερο: τους οπαδούς του Ολυμπιακού που δεν θέλουν άλλες αβάντες, που δεν γουστάρουν νίκες στα χαρτιά, που δεν χάρηκαν το πρωτάθλημα του Βάλνερ, που θέλουν να βλέπουν γκολ κι όχι σφυρίγματα διαιτητών, που αγαπούν τον Ολυμπιακό επειδή υπάρχει κι όχι επειδή κερδίζει.

Ο Κόκκαλης ξέρει ότι οι πρώτοι τον αποθεώνουν. Ομως μόνο οι δεύτεροι θα του χαρίσουν την υστεροφημία που ως πρόεδρος αξίζει….

Τρίζουν

Mετά τις πολλές εκπλήξεις στον θεσμό του Κυπέλλου τρίζουν πολύ κάποιοι πάγκοι. Για μερικούς προπονητές θα 'ναι εξαιρετικά δύσκολο να τη βγάλουν καθαρή στη συνέχεια.

Τρίζουν οι εξής:

Α) Ο πάγκος του Μαζίνιο. Κανείς στον Αρη δεν του καταλογίζει ευθύνες για το ματς με τον Ασπρόπυργο, μολονότι η πρόκριση με γκολ στο 90' με αντίπαλο μία ομάδα Γ' Εθνικής δεν είναι ό,τι ονειρεύεται ο σύλλογος. Ο Βραζιλιάνος είχε τα προβλήματά του και πριν από το Κύπελλο: το πιο μεγάλο είναι η ανεξήγητη πτώση της απόδοσης της ομάδας στο β' ημίχρονο σχεδόν σε κάθε ματς. Ποιος θα πάει στη θέση του; Κάποιος Λατίνος με καλό βιογραφικό ή κάποιος που έχει δουλέψει με επιτυχία σε ομάδες της Νοτίου Ευρώπης. Εγω ψηφίζω Ογιος, αλλά…

Β) Ο πάγκος του Ολεγκ Προτάσοφ. Είναι κύριος και του το αναγνωρίζουν. Αλλά πέντε ήττες στη σειρά και μια σειρά από ακατανόητες εμμονές μπορεί να του στοιχίσουν τη θέση. Ο Αντώνης Ρέμος ορκιζόταν το καλοκαίρι ότι δεν θα ξαναλλάξει προπονητή. Καμιά φορά πρέπει να κάνεις και πράγματα που δεν θες. Και υπάρχει και έτοιμη η λύση του Σάββα Κοφίδη που δύσκολα θα 'χε χειρότερα αποτελέσματα.

Γ) Ο πάγκος του Μαρίνου Ουζουνίδη. Ο Πηλαδάκης δεν έχει ποτέ απολύσει προπονητή, αλλά οι γκρίνιες στην πόλη της Λάρισας για τις επιλογές του κόουτς μεγαλώνουν. Η μη χρησιμοποίηση του Στέλιου Γιαννακόπουλου, έστω ως αλλαγή, στο ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου αποτελεί ακατανόητη απόφαση. Τον κόουτς τον σώζουν δύο πράγματα: η έλλειψη εναλλακτικής λύσης και η εξαιρετική του συμπεριφορά.

Δ) Ο πάγκος του Αλμπέρ Καρτιέ. Εντάξει, στον Πανθρακικό οι απαιτήσεις δεν είναι τρομερές, αλλά η ομάδα θα 'πρεπε να δείξει κάποια σημάδια βελτίωσης. Αντί βελτίωσης η ομάδα μοιάζει πεδίο δοκιμών. Ο Καρτιέ έχει και ανθρώπους που τον εκτιμούν και που χρεώνουν τα όποια προβλήματα στον «Ντούμι», αλλά αν ο Πανθρακικός δεν νικήσει την Καβάλα, θα 'χει προβλήματα.

Ε) Ο πάγκος του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Διοίκηση δεν υπάρχει και κανείς δεν του ζητεί ευθύνες για τίποτα. Αλλά αν στην Κρήτη η ΑΕΚ χάσει από τον Εργοτέλη, στο ΟΑΚΑ θα εμφανιστούν χιλιάδες «Κέρμιτ» που κάποιοι είχαν απλώς κρυμμένους στις αποθήκες τόσο καιρό.

Στ) Ο πάγκος του Ζίκο. Θα γράψω προσεχώς…

Ακατανόητα…

Ποιος τις γράφει αυτές τις ανακοινώσεις της ΕΠΟ; Ποιος χρησιμοποιεί μια τόσο ακατανόητη γλώσσα για απλά πράγματα; Και είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που μιλάει μια χαρά ελληνικά, όπως ο Σοφοκλής Πιλάβιος, να έχει πει τη φράση «το αν αυτή η γραμμή (των ευθυνών) πρέπει να μετακινηθεί και πόσο, είναι κάτι που δεν αρνούμαστε να συζητήσουμε»; Του δίνουν τίποτα;

Επειδή πολλοί μπερδεύτηκαν, η ΕΠΟ θέλει να πει δυο απλά πράγματα. Α) Οτι πρέπει να γίνει τροποποίηση του καταστατικού, ώστε να μπορεί όργανο της Ομοσπονδίας να παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα, όταν προκύπτουν τέτοιες κανονιστικές παρατυπίες και Β) ότι θα ζητήσει από τη Σούπερ Λίγκα να μπει όριο στη χρήση των ξένων παικτών για τα ματς του Κυπέλλου και στις ομάδες της μεγάλης κατηγορίας…