Τα είδωλα της έδωσαν την χαριστική βολή

Χρόνια ολόκληρα τώρα οι «Ενωσίτες» αναλώθηκαν στο ποιός έκανε μεγαλύτερο καλό, ποιός είναι ο ευεργέτης της ΑΕΚ, ποιός είναι περισσότερο ΑΕΚ από τον άλλον και τα λοιπά. Μέσα απ’ αυτή την προσπάθεια οι «Ενωσίτες» έχασαν το δάσος βλέποντας το δέντρο. Ο Ντέμης Νικολαϊδης και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν τα δύο σημεία αναφοράς όλα αυτά τα χρόνια ως πρόσωπα. Οι φίλαθλοι της ΑΕΚ χωρίστηκαν σε στρατόπεδα. Η υποβόσκουσα κόντρα όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα στους ανθρώπους που στήριζαν αυτά τα δύο πρόσωπα υπήρχε. Άλλωστε όσοι δεν ήθελαν τον έναν, ήθελαν τον άλλο και το αντίστροφο. Τουλάχιστον αρκετοί για να κάνουν τη ζημιά που έγινε. Σταματήσαμε εδώ και χρόνια να ασχολούμαστε με την ομάδα και ασχοληθήκαμε με το ποιός κάνει και ποιός δεν κάνει. Το μεγαλύτερο λάθος της ΟRIGINAL και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι εκείνοι έθρεψε και γιγάντωσε ως σύμβολα αυτούς τους δύο. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις αναγκάστηκε από την πορεία των γεγονότων να στραφεί εναντίον τους. Έτσι εκεί που της χρωστούσαν, έπρεπε να πληρώσει και το βόδι. Το λάθος ήταν ότι τους έκανε τόσο μάγκες σε κάθε περίπτωση που πλέον αυτοί έφτασαν να είναι παραπάνω και από την ΑΕΚ.

Όταν τη στιγμή της εισαγωγής του άρθρου 44 όλοι πανηγύριζαν, φοβόμουν ότι τα πράγματα θα έφταναν ως εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι (καλοσύνη τους βέβαια) που μπήκαν τότε, σε καμία περίπτωση δεν ήταν διατεθειμένοι να βάλουν άμεσα πολλά χρήματα, αλλά απλά ήθελαν να βοηθήσουν την ΑΕΚ να ξεχρεώσει. Όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και περισσότεροι διαπιστώνουν αυτή τη μαύρη αλήθεια. Αν η «Ένωση» είχε ακολουθήσει τον δρόμο προς το Περιφερειακό σήμερα απλά δεν θα χρωστούσε δεκάρα. Θα είχε κερδίσει πολύ περισσότερο κοινό απ’ αυτό που κέρδισε αυτά τα χρόνια που περιφέρεται στην Σούπερ Λίγκα ως ο 3ος πόλος κι αυτός ξεθωριασμένος γιατί θα ήταν η πρώτη και η τελευταία ομάδα, που θα πλήρωνε ατασθαλίες όσων τους επετράπη να τις κάνουν στις πλάτες της από ένα ανύπαρκτο νομοθετικό πλαίσιο τέτοιων περιπτώσεων. Αλλά πιστέψτε με θα είχε γίνει μεγαλύτερη μόδα και θα είχε κερδίσει περισσότερο κοινό απ’ αυτό που κατάφερε μετά βίας και βασάνων με τους ΑΕΚΤΖΗΔΕΣ γονείς να προσπαθούν με χίλια δύο τρικ να συνεχίσουν την παράδοση να υπάρχουν μικρά ΑΕΚόπουλα σήμερα. Αντ’ αυτού είχαμε τη μόδα Νικολαϊδη με τις εφήμερες χαρές, με το πενταετές πλάνο που ο ίδιος εγκατέλειψε με το που μπήκαμε στον 5ο χρόνο και με τις ατάκες «όποιος θέλει τίτλους να γίνει άλλη ομάδα». Θεωρώ πως τώρα όλοι ξέρουν πως τέτοιες ατάκες μας κατάντησαν εδώ σήμερα. Σήμερα πέντε χρόνια και κάτι από τότε που έλεγα όσα έλεγα συναντάω σε post σε σάιτ ή και σε συζητήσεις αρκετούς ν’ αναρωτιούνται πόσο χειρότερα θα ήταν αν είχαμε πέσει Δ’ Εθνική; Χειρότερα σε καμία περίπτωση από άποψη τίτλων, αφού κανένας δεν κατακτήθηκε σε αυτό το διάστημα, σίγουρα όχι χειρότερα από άποψη κόσμου και όχι χειρότερα από οικονομική άποψη, αφού και τώρα το «φέσι» της ΑΕΚ δεν είναι μικρό. Η ΑΕΚ θα ήταν η πρώτη ομάδα που σε όλες τις κατηγορίες θα είχε 40.000 κόσμο το λιγότερο σε κάθε αγώνα της αν είχε διαλέξει το ΟΑΚΑ. Κι αυτό άνετα με καλύτερους όρους απ‘ αυτούς που το πληρώνει τώρα γιατί θα έλεγε αν θέλετε να σας το «ζήσουμε», θα παίξουμε με τόσο νοίκι. Όχι δηλαδή όπως γίνεται όλα αυτά τα χρόνια με ένα σφαγιαστικό για την ΑΕΚ ενοίκιο. Έτσι κι αλλιώς το ΟΑΚΑ μετά το 2004 αν δεν έπαιζαν ΑΕΚ και Παναθηναϊκός ένα φάντασμα θα ήταν. Μα πάνω απ’ όλα θα είχε το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ έναντι των άλλων δύο πως αυτή πλήρωσε τα αμαρτήματα που δεν ήταν δικά της. Αυτό αποτελεί μεγαλύτερη μόδα από το να λες πως η ομάδα σου δεν πάει πρώτιστα για τίτλους που τόσο απροκάλυπτα ευαγγελιζόταν η προηγούμενη διοίκηση.

Εδώ και καιρό ήταν αντιληπτό για όσους δεν έμπαιναν στα τριπάκια υποομάδων στις τάξεις των οπαδών, πως οι άνθρωποι που ανέλαβαν για να την βγάλουν από το τέλμα δεν είχαν τη θέληση ή την πολυτέλεια να σπαταλήσουν λεφτά για να την ΑΕΚ. Έτσι προσπάθησαν να τη βγάλουν ως διοικητές της «Ένωσης» με τα χαρτζιλίκια και να κάνουν ομάδα, την ώρα που οι άλλοι παίζουν το star wars για τα επίπεδα του δικού μας ποδοσφαίρου. Την ίδια στιγμή προκειμένου να πείσουμε παίκτες να έρθουν τους δινόταν τέτοια ελευθερία να πιστεύουν πως η ΑΕΚ είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός που αν κάνουν μερικά καλά παιχνίδια θα πάνε κάπου καλύτερα. Άρχισε η ομάδα να αποψιλώνεται από το ελληνικό στοιχείο. Να έρχονται Ασκάρατε, Άρτσε και διάφοροι άλλοι απίθανοι παίκτες λες και στη Β’ Εθνική δεν υπάρχουν π.χ 10-15 καλύτερα στόπερ απ’ αυτούς τους δύο. Ο Ντέμης έκανε το πρώτο λάθος για να πάρει κούπα (την οποία κατά τα άλλα δεν ήθελε) να φτιάξει ομάδα με προοπτική ενός έτους. Έχασε ένα Πρωτάθλημα που δικαιούταν και ίσως θα μπορούσε να είχε πάρει η ΑΕΚ αν έκανε κι αυτή ένσταση για την περίπτωση Φυτανίδη. Αν αληθεύει πως η «Ένωση» το γνώριζε και δεν έκανε κίνηση να πάρει το ματς κόντρα στον Αστέρα (2-1 ήττα στην Τρίπολη το 2007-08) με ένσταση και δεν ισχύει ότι το πήρε εκ των υστέρων χαμπάρι (μετά το 48ώρο δηλαδή) συνιστά «αυτοκτονία». Στον πόλεμο, αφού αποφασίζεις να πάρεις μέρος σε μια τέτοια Λίγκα, δεν πας με το σταυρό στο χέρι. Είναι άλλο η διαφορετικότητα και άλλο να μην διασφαλίζεις το συμφέρον της ομάδας σου.

Πάμε τώρα στον Μπάγεβιτς. Ο προπονητής της ΑΕΚ μας είπε χθες πως κάποιοι πέντε πρέπει να φύγουν. Δεν εξήγησε το γιατί, αν και το άφησε να εννοηθεί. Από εκεί και μετά αυτό που δυσκολεύεται ν’ αντιληφθεί κάποιος είναι ποιοί είναι αυτοί, αν και ο καθένας έχει μια εικόνα για το ποιοί μπορεί να είναι. Υπάρχουν όμως δυσκολίες να μπεις στο μυαλό του Σερβοέλληνα υπό ποιά έννοια; Όσοι ήρθαν φέτος αποτελούν επιλογές δικές του, άρα δύσκολα να εννοεί αυτούς. Αν υπήρχαν όταν ήρθε, γιατί δεν βγήκε έναν ολόκληρο χρόνο να το πει αυτό ή το καλοκαίρι γιατί έκανε προετοιμασία μαζί τους; Γιατί όταν γύρισαν από την Αυστρία, όπου κι εκεί έγιναν αρκετά και δεν έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο, παρά το πράττει τώρα που τελείωσαν όλα; Όταν έγραψα το κομμάτι «καμπανάκι για τους σταρ και όχι μόνο» το επόμενο πρωί μετά το ματς με την Ανκαραγκουτσού ήξερα ακριβώς τι έγραφα, όχι μόνο για την εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο που ακριβώς τρεις μήνες μετά αυτή βγαίνει, αλλά και για το τι συνέβαινε σε ισορροπίες αποδυτηρίων. Έβαλα και φωτογραφία τότε κάποιου συγκεκριμένου παίκτη. Όποιος θέλει ας ανατρέξει στα κομμάτια της προετοιμασίας μετά από εκείνο το ματς. Το καμπανάκι τότε δεν ήταν μόνο για τον Γαλλοαλγερινό, αλλά χτυπούσε και για άλλους.

Ο Μπάγεβιτς έχασε την ιστορική ευκαιρία λοιπόν να κάνει ένα γενναίο ξεκαθάρισμα, όσων έδειχναν από τότε πως δεν είχαν ιδιαίτερο κέφι. Θα περιοριστώ μόνο στα παράπονα για την σκληρή προετοιμασία που έκαναν αρκετοί τότε στον ίδιο τον προπονητή και σε όλο το τιμ. Ένα τέτοιου είδους παράπονο είχε προηγηθεί προηγούμενες μέρες και το επεισόδιο στην προπόνηση ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με τον Χουανφράν το καλοκαίρι. Ο Μπάγεβιτς είχε εικόνα ότι κάποιοι δεν είχαν όρεξη για πολύ δουλειά. Κι όταν δεν έχεις όρεξη για δουλειά, δεν έχεις όρεξη και για να παίξεις. Το να πει ποιοί είναι όμως δεν αποτελεί δουλειά κανενός δημοσιογράφου να το κάνει, αλλά του ίδιου του προπονητή. Κι ο Μπάγεβιτς μιλώντας τώρα που ο γάμος σχόλασε, δηλαδή ετεροχρονισμένα, απλά εκτίθεται κρεμώντας στα μανταλάκια τους παίκτες με τους οποίους δούλευε όχι μόνο ένα καλοκαίρι, αλλά όσους ήταν τον προηγούμενο χρόνο, ενώ αφού δεν αποκαλύπτει ποιοί είναι, το μυαλό μπορεί να πηγαίνει του καθενός μπορεί να τρέχει ανάμεσα και στους καινούριους. Οι μεγάλοι προπονητές δεν εκθέτουν τους παίκτες όταν η χρονιά τρέχει. Παίρνουν τις αποφάσεις όταν πρέπει και όταν υπάρχει καιρός να διορθωθεί η κατάσταση.

Στον Μπάγεβιτς δεν έκανε και κάτι άλλο καλό. Όλοι μας μέχρι και πριν τον 1 χρόνο που είναι στην ΑΕΚ για 3η φορά, θυμόμασταν τον Σερβοέλληνα να μην μιλάει κάθε μέρα στον Τύπο, να μην είναι τόσο διπλωματικός στις επιλογές του, ώστε να μην φανεί ότι τρώει κάποιον παίκτη που δεν ήταν δική του επιλογή. Είτε τον πάει, είτε όχι κανείς τον συγκεκριμένο προπονητή, θεωρώ πως αυτή η αλλαγή προφίλ τελικά μόνο καλό δεν του έκανε. Μπορεί για τη δουλειά τη δική μου και των συναδέλφων μου να είναι καλό να υπάρχουν τουλάχιστον 4-5 μέρες την εβδομάδα δηλώσεις του προπονητή σε διάφορα μέσα. Αλλά θυμάται κανείς ποτέ έτσι τον Μπάγεβιτς; Η θέληση για επικοινωνία αυτή τη φορά φανέρωνε πέρα από κάθε αμφιβολία ανασφάλεια.

ΥΓ: Αν δεν υπάρχει ακόμα μεγαλομανία στην ΠΑΕ, πηγαίνετε την ΑΕΚ στη Ριζούπολη να έχει κανονική έδρα. Αν θέλετε ΟΑΚΑ μόνο στην Ευρώπη καλώς. Μόνο σε γήπεδο κλουβί μπορείς να προστατευτείς από τις...κακοτοπιές. Τουλάχιστον να υπάρχει για τον αντίπαλο και τον διαιτητή, αφού δεν υπάρχει ομάδα, η αίσθηση της έδρας.