Αν σε πνίγει το δίκιο, μην το πνίγεις κι εσύ...

Εχει τα δίκια του ο Τεν Κάτε, αλλά εν πολλοίς τα προβάλλει με λάθος τρόπο. Τα επιμέρους δίκια του συνοψίζονται στο εξής ένα: ό,τι και να κάνει, στο τέλος «τα ακούει». Αγρίως, μάλιστα. Ε, αυτό προσεγγίζει τα όρια του αδιανόητου.

Είναι πρακτικώς αδύνατον ένας προπονητής να μην παρουσιάζει ψήγμα θετικής δουλειάς, όλες οι ιδέες του για την αξιοποίηση του έμψυχου υλικού να βαφτίζονται -συλλήβδην κι ενίοτε a priori- κακές και η ομάδα του να βρίσκεται στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.

Με συγκάτοικο τον μόνιμο πρωταθλητή, με απόσταση 9 βαθμών από τον τρίτο. Με σκαμπανεβάσματα, ασφαλώς, στην απόδοση (ξέρετε εσείς παγκοσμίως καμιά ομάδα απαλλαγμένη από αυτά;), αλλά με μέσο όρο εμφανίσεων που δεν είναι δα και απογοητευτικός.

Εάν ήταν, άλλωστε (αποκαρδιωτικός ο μέσος όρος), δεν θα βρίσκονταν σήμερα οι «πράσινοι» σε αυτή τη βαθμολογική θέση, εκτός πια κι αν είχαν κοιμηθεί σε πλείστες όσες προηγούμενες αγωνιστικές ο Θεός, η θεά Τύχη και οι 12 Θεοί του Ολύμπου παρέα. Θεωρητικώς πάντα υπάρχει ένα 2% ή 5% πιθανοτήτων να συμβεί κάτι τέτοιο.

Συνέβη; Οχι. Δίκιο έχει ο Ολλανδός: εάν ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τα προηγούμενα ματς του ΠΑΟ, δεν θα ανακαλύψουμε τέτοια μεταφυσική συνομωσία. Μέτρια παιχνίδια και κακά χρονικά διαστήματα θα θυμηθούμε εύκολα. «Παρά φύσιν» νίκες, δύσκολα.

Οσες απορίες ή ενστάσεις κι αν έχεις για επιλογές που κάνει κατά καιρούς ο Τεν Κάτε, όσο κι αν σε ξενίζει ο τρόπος με τον οποίο συχνά χειρίζεται παίκτες, είναι δύσκολο να μη συμφωνήσεις με την παρατήρηση του Καρπετόπουλου: ο προπονητής του ΠΑΟ εν γένει αντιμετωπίζεται λες και παρέλαβε μια ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια σάρωνε τους πάντες σαν τυφώνας, καταβροχθίζοντας τρόπαια με βουλιμία λευκού καρχαρία. Είναι άδικη και στερούμενη λογικής τούτη η αντιμετώπιση.

Ολα αυτά πηγάζουν από μέσα προς τα έξω κι όχι το αντίστροφο. Τα «εν οίκω» είναι που επηρεάζουν τα «εν δήμω». Είτε δεδηλωμένος είτε σιωπηρός, ο διχασμός του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού έχει καθιερώσει αλλόκοτα ήθη: παίκτες και προπονητές αξιολογούνται λιγότερο με φυσιολογικά κριτήρια και περισσότερο με γνώμονα ερωτήματα όπως τα παρακάτω. «Ποιος τους έφερε;».

«Ποιος τους στήριξε;». «Ποιος θα χρεωθεί την ευθύνη αν αποτύχουν;». «Ποιος τα πιστωθεί την επιτυχία αν πάνε καλά;». Υπό αυτές τις συνθήκες απαντάς όχι αναλόγως του τι βλέπεις ή προβλέπεις (διότι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και οι έννοιες «εξέλιξη», «βελτίωση», «επιδείνωση»), αλλά αναλόγως του «στρατοπέδου» στο οποίο βρίσκεσαι. Από τον Βύντρα μέχρι τον Κατσουράνη και τον Τεν Κάτε, έτσι εγκρίνονται ή επικρίνονται όλοι. Κουσούρι ολκής!

Κάπου εδώ, όμως, στερεύουν τα δίκια του Τεν Κάτε. Τι αρχίζει; Το σεμινάριο «πώς να χάνουμε το δίκιο μας». Το χάνει όταν ρίχνει στο τραπέζι το χαρτί της «πράσινης καρδιάς» των δημοσιογράφων. Θα πείτε: «Καλά, χρόνια τώρα συζητάμε για τον Τύπο-οπαδό. Από τον Τεν Κάτε που ήρθε να δουλέψει εδώ για λίγο περιμένουμε σταυροφορία εναντίον του φαινομένου;». Μα, εδώ μιλάμε για την αυτοπροστασία του ίδιου.

Ο κόουτς μπορεί να πει –εν μέρει το έκανε, άλλωστε– πώς και γιατί θεωρεί την κριτική που ασκείται σε βάρος του υπερβολική, ισοπεδωτική, λανθασμένη ή και κακόπιστη. Δεν είναι καλό για τον ίδιο να φαίνεται ότι σπεύδει να κρυφτεί πίσω από το δόγμα «όποιος τα βάζει με μένα πλήττει την ομάδα». Σ' ένα τέτοιου τύπου δόγμα οι «πράσινες καρδιές» -παντός στρατοπέδου- έχουν την ευχέρεια να απαντήσουν με στυλ… υπεράνω: «Μα, ακριβώς επειδή είμαστε ''καταπράσινοι'', είμαστε απαιτητικοί και αυστηροί».

Επίσης: δικαίωμα των δημοσιογράφων είναι να κοινοποιούν τη γνώμη του Ν'Ντόι ή του Φαν Νιστελρόι, του Ροναλντίνιο ή του Εντίνιο, του Μέσι ή του Χέρσι. Αν ο Τεν Κάτε θεωρεί τα σχόλια του Ν'Ντόι ανάξια λόγου ή προϊόν εμπάθειας, γιατί να δείχνει τόσο θυμωμένος, αναστατωμένος κι έτοιμος να καλέσει σε μαρτυρία τα ιερά τέρατα με τα οποία έχει συνεργαστεί; Κανείς δεν αγνοεί την ιστορία και το βιογραφικό του. Κάθε αγχώδης υπενθύμιση είναι περιττή, ίσως δε και επιζήμια.

«Το κάνει γιατί βάλλεται», θα πείτε. Σωστά. Αλλά η ενδεδειγμένη αντίδραση είναι να σηκώσει μια ασπίδα ουσίας που θα αναδεικνύει τα δίκια του. Οχι να οχυρωθεί, πάλι, πίσω από τον τύπο προπονητή ο οποίος «τρελαίνεται» με οτιδήποτε αμφισβητεί το «αλάθητό» του.

Γιατί λέμε «πάλι;». Διότι αυτόν τον τύπο προπονητή είδαμε στα μεθεόρτια του αγώνα ΠΑΟ - Ιντερ. Θυμάστε; Ηταν τότε που ο Γκούμας δήλωσε πως θεωρούσε λανθασμένο τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα προσπάθησε να περιορίσει τον Ιμπραΐμοβιτς. Τότε, εναντίον του Τεν Κάτε δεν υπήρχε κανένα «πυρ ομαδόν», ικανό να προσφέρει εξηγήσεις και ελαφρυντικά.

Είπαμε: ακόμα κι αν το δίκιο σε πνίγει, πρέπει να το προβάλλεις σωστά. Διαφορετικά το πνίγεις εσύ κι αυτό είναι κρίμα.