Η παγίδα του «υπερηχητικού» Ολυμπιακού

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο φετινός Ολυμπιακός δεν μπορεί απλώς, αλλά επιβάλλεται να τρέξει περισσότερο. Όχι από κάποιο... νόμο, αλλά από το ίδιο του το ρόστερ, το οποίο βρίθει παικτών με τεράστια αθλητικά προσόντα που έχουν την ικανότητα να καλπάσουν στο παρκέ και να φτάσουν σε εύκολα καλάθια. Τόσο στις θέσεις των γκαρντ, με Παπαλουκά και Μπέβερλι, όσο και στις θέσεις των φόργουορντ με Ουέιφερ, Τσίλντρες, Βασιλόπουλο και Κλέιζα, αλλά και στη γραμμή των ψηλών με Μπουρούση και τον «ανάλαφρο» παρά το βάρος του Σχορτσανίτη. Πέρα από τον σωματότυπο των παικτών που «φωνάζει» για γρήγορο μπάσκετ, ένα τέτοιο παιχνίδι αρέσει στους πολλούς ΝΒΑερ της ομάδας, που έτσι μπορούν να αξιοποιηθούν καλύτερα προσφέροντας ουσία, αλλά και θέαμα. Και φυσικά, επειδή αιφνιδιασμός χωρίς εύκολο ριμπάουντ δεν νοείται, ο Ολυμπιακός δείχνει να ελέγχει την εναέρια κυκλοφορία, όχι μόνο με τους ψηλούς, αλλά όλα τα μέλη της πεντάδας.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έδειξε από την αρχή της σεζόν να αντικαθιστά το περίφημο «υπομονή» με το «τρέχουμε» βγάζοντας το χαλινάρι που πολλές φορές την περασμένη περίοδο έδειχνε να κρατά την επιθετική ορμή της ομάδας του και τη διάθεση για γρήγορο παιχνίδι. Ο νέος Ολυμπιακός πατά γκάζι και με τις... ευλογίες του προπονητή του, που απλώς καλείται να διδάξει στους παίκτες του τη διαφορά του γρήγορου μπάσκετ από το βιαστικό. Γρήγορα ναι, πρόχειρα όχι δηλαδή...

Ωστόσο, στην κουβέντα περί γρήγορου μπάσκετ από το φετινό Ολυμπιακό υπάρχει μια παγίδα: να θεωρηθεί ήσσονος σημασίας το σετ παιχνίδι (πέντε εναντίον πέντε), στο οποίο κρίνονται τα μεγάλα παιχνίδια. Αυτά που χαρίζουν τίτλους. Αυτοί που λείπουν στον Ολυμπιακό και τους φιλάθλους του.

Απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους η δυνατότητα αιφνιδιασμού είναι σαφώς περιορισμένη. Το αμυντικό ριμπάουντ γίνεται πιο δύσκολη υπόθεση, οι επιστροφές του αντιπάλου είναι καλύτερες και οι προπονητές συνήθως προτιμούν το μειωμένο ρίσκο μιας αργής επίθεσης από τον κίνδυνο των λαθών. Απέναντι σε οργανωμένη άμυνα μεν, αλλά με οργανωμένη και όχι «άτακτη» επίθεση. Στην περίπτωση αυτή οι ανοικτοί χώροι μικραίνουν, οι διάδρομοι προς το καλάθι από λεωφόροι γίνονται σοκάκια και μία ομάδα που ξέρει ΜΟΝΟ να τρέχει «βραχυκυκλώνει».

Παίκτες όπως ο Μπέβερλι και ο Ουέιφερ είναι δεδομένο πως θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα μπασκετικό πολιτισμικό σοκ απέναντι σε αυτές τις συνθήκες, όπως συνέβη και πέρυσι με τον Τζος Τσίλντρες, ο οποίος πάντως δείχνει έστω και καθυστερημένα να προσαρμόζεται στα διαφορετικά από όσα είχε συνηθίσει δεδομένα. Το ευτύχημα για τον Ολυμπιακό είναι πως διαθέτει παίκτες που έχουν αποδεδειγμένα μάθει να αντιμετωπίζουν τέτοιες άμυνες, με πρώτους και καλύτερους τον Παπαλουκά και τον Βούιτσιτς.

Εν ολίγοις, η αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού απέναντι σε καλά οχυρωμένους αντιπάλους, όπως ο Παναθηναϊκός, η Σιένα και η Μπαρτσελόνα, που έχουν αποδειχθεί χαμαιλέοντες στη μετάβαση από το αργό στο γρήγορο παιχνίδι και το αντίστροφο, θα καθορίσει το βαθμό επιτυχίας των Πειραιωτών αυτή τη σεζόν.

Ο αιφνιδιασμός δεν είναι ο μονόδρομος του Ολυμπιακού προς την επιτυχία. Είναι ένα ακόμη όπλο, που θα πρέπει να αξιοποιηθεί με μέτρο και σύνεση, διαφορετικά θα γίνει μπούμερανγκ.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com