Oι συγκρίσεις με τα μάτια του χθες αδικούν το σήμερα

Σε ένα πρωτάθλημα που οι δύο πρώτοι ξέφυγαν και οι υπόλοιποι ακολουθούν αγκομαχώντας, οι κουβέντες δίνουν και παίρνουν πάλι για το αν σήμερα παρακολουθούμε το χειρότερο από πλευράς επιπέδου πρωτάθλημα στην ιστορία.

Με τη συμπλήρωση των 50 χρόνων της Α' Εθνικής, όλο και λιγότεροι μπαίνουν στον κόπο να πάνε μέχρι το γήπεδο και να πληρώσουν για να δουν έναν αγώνα. Πιάσατε τον εαυτό σας να αναρωτιέται γιατί μπήκε στον κόπο να παρακολουθήσει ένα ματς; Πόσες φορές επίσης είπατε πως αποκλείεται να υποβληθείτε σε αυτή την ταλαιπωρία ξανά; Και φυσικά απλώς θυμηθείτε πόσες φορές αυτή την υπόσχεση την... ξεχάσατε μόλις πλησίαζε ένα ακόμη παιχνίδι. Οποια απάντηση και αν δώσετε, να είστε βέβαιοι πως δεν είστε οι μοναδικοί.

Αυτή η συμπεριφορά της μάζας συναντάται μόνο στα σπορ. Και ειδικότερα στο ποδόσφαιρο. Ο Ντέσμοντ Μόρις, στο βιβλίο-επιτομή για το προφίλ του οπαδού «Η φυλή του ποδοσφαίρου», υποστήριζε πως αποτελεί από μόνο του ένα ανεξήγητο φαινόμενο. Και είχε δίκιο. Κανείς δεν μπορεί να δώσει πειστική εξήγηση για το τι είναι αυτό που μπορεί να τον καθηλώσει σχεδόν δύο ώρες χωρίς εκ των προτέρων να γνωρίζει πως αυτό που θα δει θα αξίζει τον κόπο.

Το θέαμα στην Ελλάδα -για να μην ωραιοποιούμε μόνιμα το παρελθόν- πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ καλό! Δεν το λέω εγώ. Οι ίδιες οι εφημερίδες κάθε εποχής. Στη δεκαετία του '60 υπάρχουν κείμενα με υπογραφές κολοσσών της ελληνικής δημοσιογραφίας, όπως του Γιάννη Βανδώρου στην «ΟΜΑΔΑ», που αποκαλούσαν αυτό που έβλεπαν στα ελληνικά γήπεδα «θλιβερή καρικατούρα του εξωτερικού».

Στη δεκαετία του '70 οι συγκρίσεις γίνονταν με τα ματς του εξωτερικού που έδειχνε η τηλεόραση και κείμενο του 1974 από τον Βαγγέλη Φουντουκίδη στο καλύτερο περιοδικό της εποχής «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ» υποστήριζε πως η τεχνική των δικών μας αστέρων ήταν σαφέστατα κατώτερη αυτής των ξένων! Και μιλάμε για μία εποχή που στη Ελλάδα έπαιζαν ο Δεληκάρης, ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου, ο Κούδας, ο Μαύρος, ο Ελευθεράκης, ο Κρητικόπουλος, ο Αϊδινίου, ο Δαβουρλής!

Στη δεκαετία του '80 ο Σαραβάκος, ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Βλάχος, ο Αποστολάκης είχαν άλλο πρόβλημα να αντιμετωπίσουν. Τη σύγκριση με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος! Αυτούς δηλαδή που την προηγούμενη δεκαετία δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τους ξένους! Φαύλος κύκλος. Τη δεκαετία του '90 είχαμε τα σχόλια για παίκτες όπως ο Τσιάρτας, ο Ζαγοράκης, ο Αλεξανδρής, ο Νικολαΐδης, ο Μαχλάς, ο Νταμπίζας, ο Γιαννακόπουλος, ότι δεν είναι ικανοί για μεγάλα πράγματα.

Στον Παναθηναϊκό, οι Γκουμομπασινάδες και ο Καραγκούνης, από λέξεις του... Σατανά, έγιναν παραδείγματα για αναφορά και πρωταθλητές Ευρώπης.

Τι σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά; Πως, αν και τώρα η μπάλα που βλέπουμε είναι πολύ κακή, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τις συνήθειες. Και ποιος ξέρει αν σε δέκα χρόνια την όποια αναφορά στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ τού σήμερα δεν θα τη συνοδεύει και ένας νοσταλγικός τόνος;

Αλλωστε, συνήθως τις μελοδραματικές εξιστορήσεις για το παρελθόν τις υπαγορεύει το μνημονικό μας, κυρίως γιατί αφορούν μία εποχή που ήμασταν νεότεροι. Σε κάθε εποχή και για κάθε άνθρωπο αυτός είναι απαράβατος κανόνας. Και ας τον έχουμε υπόψη μας όταν προσπαθούμε με λογικοφανή και καθαρά υποκειμενικά κριτήρια να εξηγήσουμε ανθρώπινες συμπεριφορές!

Δύσκολη προσαρμογή για τον ΟΦΗ

Το έγραφα το καλοκαίρι και κάθε αγωνιστική που περνά δυστυχώς το βλέπω να επιβεβαιώνεται. «Αν ο ΟΦΗ δεν συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολη θα είναι η ζωή στην κατηγορία και δεν αντιληφθεί πως δεν πρόκειται να ανέβει μόνο και μόνο επειδή 33 χρόνια αγωνιζόταν στην Α' Εθνική, τότε τον περιμένουν δύσκολες μέρες.

Και πιθανότατα ακόμη μία χρονιά στη Β' κατηγορία», έγραφα τον Ιούλιο και η εικόνα έως τώρα των Κρητικών δείχνει ακριβώς το πόσο δεν έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες.

Μιλώντας χθες στον αέρα του NovaΣΠΟΡ FM με τον προπονητή του Εθνικού, Μιχάλη Γρηγορίου, που «άλωσε» το «Γεντί Κουλέ», τον ρώτησα τι συμβουλή θα έδινε στους Κρητικούς. «Να ξεχάσουν από πού προέρχονται και να δουν πόσο δύσκολα προσαρμόστηκε ο Αρης πριν από λίγα χρόνια.

Ακόμη προλαβαίνουν, αλλά δεν θα είναι εύκολο», ήταν τα λόγια του. Και μια και μιλάμε για τον Εθνικό, να πω ότι δείχνει πολύ ανταγωνιστικός, αν και από πλευράς μπάτζετ δεν ξόδεψε το καλοκαίρι όσα ο Ολυμπιακός Βόλου, η Κέρκυρα και ο Διαγόρας. Και αυτό πιστώνεται πολύ στον προπονητή του.