Ψίχουλα αισιοδοξίας μες στα σύννεφα

Δεν έχει λογική εξήγηση αυτό που συνέβη το περασμένο Σαββατοκύριακο. Μολονότι το πρωτάθλημα της Α1 ξεκίνησε με φαινόμενα βγαλμένα από τα «πέτρινα χρόνια» (ταβάνια που έσταζαν, ομάδες που παρέταξαν σύνθεση ανάγκης, προπηλακισμοί διαιτητών, βαριά σύννεφα -που πάντως αραιώνουν- στο τηλεοπτικό τοπίο), η εξίσωση ανέδειξε θετικό πρόσημο, μέσα μου τουλάχιστον. Πήγα στη Θεσσαλονίκη και επέστρεψα χαμογελαστός, διάβασα τα ρεπορτάζ από τα υπόλοιπα γήπεδα και εντόπισα ένα ψήγμα αισιοδοξίας.

Ακόμα και τώρα που πλησιάζει στο σύγχρονο ναδίρ του, το πρωτάθλημα μπάσκετ αποτελεί το πιο ποιοτικό αθλητικό θέαμα που μπορεί κάποιος να συναντήσει το Σαββατοκύριακο στα γήπεδά μας. Για κάθε πρόβλημα που μας κάνει να μελαγχολούμε, υπάρχει και μια αναλαμπή στο βάθος του τούνελ.

Στο τέλος της ημέρας, όταν σβήνουν τα φώτα, μένει να μας κλείνει το μάτι ένας ευοίωνος, αν και βασανιστικός, αφορισμός: εφόσον ευημερεί εμπορικά η γελοιότητα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, αποκλείεται να μην επιστρέψει στον αφρό το μπάσκετ μας. Κι ας κάνουν ό,τι μπορούν για να το χαντακώσουν ορισμένοι δικοί του άνθρωποι...

Το απόγευμα του Σαββάτου στο Αλεξάνδρειο έμοιαζε με μια κάψουλα ελπίδας βγαλμένη από κάποιο φωτεινό μέλλον. Ο αγώνας Αρης - Ολυμπιακός παίχτηκε σε γήπεδο γεμάτο με πλήθος και πάθος, χωρίς ακρότητες και χωρίς τον συνήθη σε τέτοιες περιπτώσεις ποταμό χυδαιότητας. Το θέαμα ήταν θαυμάσιο, όπως και ο δείκτης ποιότητας. Το φαβορί νίκησε, αλλά το αουτσάιντερ όρθωσε ανάστημα και απείλησε με ανατροπή.

Στο παρκέ αναδείχθηκε ένα καινούργιο ταλέντο υψηλότατων προδιαγραφών (ο Λίνος Χρυσικόπουλος του Αρη), ενώ στον πάγκο του Ολυμπιακού καθόταν ένα άλλο παινεμένο Ελληνόπουλο, ικανό να αλλάξει τις ισορροπίες στο μέλλον και να γίνει αστέρι στην Εθνική ομάδα (Κ. Παπανικολάου). Δύο κορυφαίοι Ελληνες προπονητές κρατούσαν τα ηνία, ενώ στον αγωνιστικό χώρο συναντήθηκαν κορυφαία στελέχη της «επίσημης αγαπημένης» και πρωτοκλασάτοι ξένοι. Μόνο η διαιτησία υστέρησε κάπως, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο μετά την αναγκαστική αποστράτευση τεσσάρων διεθνών ρέφερι.

Πολύ κόσμο είχε και στο Περιστέρι, όπου η πάλαι ποτέ «τρίτη δύναμη» του Λεκανοπεδίου ανέβηκε ξανά στο παλκοσένικο έπειτα από χρόνια. Στη Ρόδο δεν αποτελεί πια είδηση η πολιτισμένη ατμόσφαιρα ούτε η κοσμοσυρροή. Ο Παναθηναϊκός είναι φυσικά υπεράνω κριτικής, ενώ το Μαρούσι και ο Πανελλήνιος έπαιξαν μπάσκετ που θα μπορούσε να τους κάνει ανταγωνιστικούς ακόμα και στο ισπανικό πρωτάθλημα.

Κάποιες ομάδες που ξεκίνησαν με εκτός έδρας αγώνες, όπως τα Τρίκαλα και ο Πανιώνιος, υπόσχονται ζεστασιά την ερχόμενη εβδομάδα στο σπίτι τους. Τα γήπεδα της Α2 γέμισαν στην πρεμιέρα ασφυκτικά, ενώ ικανοποιητική υπήρξε και η προσέλευση στα γήπεδα της Β' Εθνικής.

Ο πλέον ενθαρρυντικός ανάμεσα στους οιωνούς του Οκτώβρη ήταν η αφύπνιση των φιλάθλων της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο του Αρη και του ΠΑΟΚ (ο οποίος ετοιμάζεται να φιλοξενήσει το ντέρμπι της πόλης σε γεμάτες εξέδρες), αλλά και του λησμονημένου Ηρακλή, ο οποίος δρομολογεί την επιστροφή του στην Α1.

Το έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν και το επαναλαμβάνω: το κοινό του μπάσκετ (συγκριτικά ολιγάριθμο αλλά ποιοτικό, συγγενές με αυτό του 2004) περιμένει έξω από τα γυμναστήρια, πρόθυμο να διαβεί το κατώφλι όταν οσμιστεί δείγματα υγείας και σπίθες προόδου. Είναι στο χέρι μας να το βάλουμε μέσα στα γήπεδα και να το κρατήσουμε εκεί.