Ο Ολυμπιακός έχει κενά, ο ΠΑΟ γκρίνια, οι άλλοι σχεδόν τίποτα...

O Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ νίκησαν με το ίδιο σκορ τον Εργοτέλη και τον ΠΑΟΚ αντίστοιχα, αλλά με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε λίγη τύχη και πολλή θέληση. Ο Εργοτέλης απείλησε τον Ολυμπιακό με δεύτερο γκολ σε δυο- τρεις περιπτώσεις, δεν τον άφησε να κυκλοφορήσει την μπάλα, έπαιξε τόσο καλά ώστε εύκολα μπορεί να πει κάποιος ότι αδικείται από το τελικό αποτέλεσμα.

Ο ΠΑΟΚ αντίθετα κλείστηκε υπερβολικά στην επανάληψη, δεν είχε τρόπους να βγει στην επίθεση και ουδείς κατάλαβε πώς ο προπονητής του περίμενε να πάρει αποτέλεσμα: η αντικατάσταση του Κουτσιανικούλη από τον Μουν ήταν αληθινή ταφόπλακα στα όνειρα των οπαδών του, που περίμεναν λίγο κουράγιο παραπάνω στο τελευταίο τέταρτο. Ο Ολυμπιακός κέρδισε όταν μετά την έξοδο του Οσκαρ ο Ντουντού χρησιμοποιήθηκε ως δεύτερος κρυφός κυνηγός, ο Παναθηναϊκός κέρδισε με γκολ του Κατσουράνη, που εδώ και καιρό αγωνίζεται σε αυτή την παράξενη θέση.

Οι προπονητές του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, στην ανάγκη τους να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες στη μεσαία γραμμή, έχουν σχεδόν καταργήσει τους επιθετικούς! Τουλάχιστον ο Ζίκο έχει το άλλοθι ότι τέτοιους δεν έχει. Υπό αυτό το πρίσμα η νίκη με τον Εργοτέλη ήταν διδακτική: αν η διοίκηση του Ολυμπιακού πιστεύει ότι μπορεί να βγει το πρωτάθλημα με 15 παίκτες και 3 όλους κι όλους κυνηγούς, αν το χάσει, δεν θα φταίει κανείς άλλος.

Από την άλλη ο Τεν Κάτε έχει τον πονοκέφαλο της αξιοποίησης του ρόστερ με τον δικαιότερο δυνατό τρόπο. Χθες αποδοκιμάστηκε την ώρα της αντικατάστασης του Νίνη από τον Λέτο. Ο μικρός είχε μια ίωση και δεν μπορούσε να βγάλει ενενήντα λεπτά. Ο κόσμος αυτό δεν το ήξερε, αλλά το ότι αποδοκίμασε είναι κακό σημάδι για τον προπονητή: όποιος καιρό τώρα προσπαθεί να πείσει τον κόσμο του ΠΑΟ ότι ο Ολλανδός είναι πρόβλημα τα κατάφερε!

Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ στην όγδοη μόλις αγωνιστική έχουν ξεφύγει πάρα πολύ από τους διώκτες τους: ο Αρης, που είναι τρίτος, βρίσκεται εννιά βαθμούς πίσω. Η απόσταση αυτή οφείλεται πάρα πολύ και στα μειονεκτήματα των υπολοίπων. Χθες ο Αρης και η ΑΕΚ έπαιξαν το μεταξύ τους ματς χωρίς πολλές σκοπιμότητες και με σκοπό να το κερδίσουν, αλλά αυτό που προέκυψε στο γήπεδο ήταν κυρίως αδυναμίες. Πέρα από κενά στην ενδεκάδα (ο Αρης π.χ. έκανε δέκα μεταγραφές το καλοκαίρι, αλλά δεν έχει αριστερό χαφ), αυτό που βγάζει μάτια είναι η απουσία παικτών-ηγετών, ικανών να πάρουν τις ομάδες από το χέρι: τέτοιους φαίνεται φέτος να έχουν μόνο οι δύο «αιώνιοι».

Στην ΑΕΚ ο ποιοτικός Σκόκο εναλλάσσει στιγμές ποδοσφαιρικής ευφυΐας με διαστήματα ανυπαρξίας και επιπόλαιες επιλογές. Στον Αρη ο Αμπρέου είναι ένας αγαθός γίγαντας με ελάχιστη συμβολή στα δρώμενα του ματς όταν βρίσκεται εκτός περιοχής, ο Κόκε έχει ψυχολογικά προβλήματα, οι υπόλοιποι είναι καλοί τεχνίτες χωρίς μεγάλη βαρύτητα.

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη θεαματικότητα των πρωτοπόρων. Εμένα πάντως οι νίκες τους μου αρέσουν. Προτιμώ χίλιες φορές τον Ολυμπιακό που δεινοπαθεί, δυσκολεύεται και τελικά επικρατεί επειδή το πιστεύει και το κυνηγάει με τη δύναμη της θέλησής του, από τον Ολυμπιακό που στα δύσκολα παίρνει ένα πέναλτι και μετά όλη η Ελλάδα ψάχνει να βρει τι είδε ο διαιτητής.

Επίσης προτιμώ τον ΠΑΟ που ψάχνει τη φάση με μεθοδικότητα και κερδίζει απέναντι σε ψυχωμένους αντιπάλους που δεν του χαρίζουν τίποτα, από τον ΠΑΟ που γκρινιάζει στους διαιτητές με το παραμικρό. Αν οι οκτώ πρώτες αγωνιστικές λένε κάτι, είναι ότι ο καλύτερος συνήθως κερδίζει κι ότι όποιος δεν παίζει τιμωρείται. Οποιος το 'χει καταλάβει θα προσπαθήσει να κάνει δύο βασικά πράγματα: πρώτον να βελτιωθεί και δεύτερον να ενισχυθεί. Ο Δεκέμβρης είναι κοντά.