Με την υπογραφή του Κώστα... Γκέλερ

Οσο τον κουρδίζουν φίλοι «φίλοι» και εχθροί τόσο καλό κάνουν και στον ίδιο τον Κατσουράνη και στην ομάδα. Ξίνιζε και βρόμαγε σε πολλούς η χρησιμοποίησή του πίσω από τον Σισέ, πάτησαν play στο μιρλόφωνο και μας ρήμαξαν στους βαθείς στοχασμούς σχετικά με τη θέση που πρέπει να παίζει, ότι δεν γίνεται να γίνει «δεκάρι» στα 30 του, ότι τον πήραμε για αμυντικό χαφ κι αυτός κάνει λεζάντες και ότι και η γιαγιά τους να έπαιζε πίσω από τον μοναδικό προωθημένο, 10 γκολάκια τα είχε άκοπα.

Ετσι, για να ηρεμήσει η «κοινή γνώμη» και οι προπονητές άνευ χαρτοφυλακίου και για να μην αναγκαστεί η γιαγιά στα γεράματα να τρέχει στην Παιανία για μίνι προετοιμασία μαζί με τον Γιούρκα, ο Κατσουράνης έπαιξε στη φυσική θέση του. Κι έβαλε δύο γκολ. Κι έδωσε –ακόμα μία– νίκη. Μήπως σας φταίει κι αυτή του η θέση; Να τον πάμε στόπερ; Δεξί μπακ; Τερματοφύλακα, μπας και ηρεμήσετε;

Εδώ που τα λέμε, περίπτωση να ηρεμήσουμε φέτος με τον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει. Οπως δεν υπάρχει και περίπτωση να πλήξουμε –όχι διότι παίζει κανένα ποδόσφαιρο που κάνει τα κουτάλια να σκύβουν από σεβασμό, αλλά διότι φροντίζει να μας κρατάει στην τσίτα. Οταν, ας πούμε, κατορθώνει να δεχθεί γκολ από μια ομάδα χωρίς επιθετικό όπως ήταν ο ΠΑΟΚ μέχρι την είσοδο του Παπάζογλου, λες πως όλα γίνονται.

Οταν καταφέρνει να κλειστεί στο μισό γήπεδο στα τελευταία λεπτά παρ' όλο που ο αντίπαλος έπαιζε με παίκτη λιγότερο, λες πως το είδες κι αυτό. Και το ακούσαμε κι αυτό επίσης, συγκεκριμένα τις γιούχες στην αλλαγή του Λέτο από την ίδια εξέδρα, η οποία ζητούσε επιτακτικά να μπει ο Αργεντινός, επειδή φυσικά βγήκε ο Νίνης, ένα άλλο αγαπημένο παιδί. Διότι ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα γεμάτη αγαπημένα παιδιά της εξέδρας, αλλά και αγαπημένα αποπαίδια. Αν έβγαινε «αποπαίδι», η εξέδρα θα έλιωνε στο χειροκρότημα.

Τουλάχιστον φτάσαμε στα βάθη του μακρινού και βροχερού Οκτωβρίου για να δούμε επιτέλους κάτι που έμοιαζε δουλεμένο, έμοιαζε αυτοματισμός, έμοιαζε συνδυασμός που διδάχτηκε κι έγινε «πρόβα» αρκετές φορές στην Παιανία κι όχι έκλαμψη κι έμπνευση της στιγμής: το δεύτερο γκολ του Κατσουράνη δεν είναι γκολ μονάχα «μεγάλου παίκτου», αλλά και γκολ μεγάλης ομάδας. Α, για να μην το ξεχάσω: σας ρούμπωσε ο Σισέ εσάς που τον κατηγορείτε ότι έχει στο μυαλό του μόνο την τελική προσπάθεια, έτσι; Αν δεν προλάβατε να το δείτε live, ξαναδείτε κάποια στιγμή ποιος έκανε την ασίστ στο εν λόγω γκολ. Ή μήπως θα ανακαλύψετε ότι το έκανε «κατά τύχη» και «προσπαθούσε να σκοράρει»;