Δύο ομάδες που αδικούν τους εαυτούς τους…

Βολική έκφραση το «τηρουμένων των αναλογιών». Το λες και καθαγιάζεται κάθε σου υπερβολή. Να, ας πούμε ότι παρακολουθείς στην τηλεόραση το πρώτο μέρος του αγγλικού «κοκκινόχρωμου» ντέρμπι Λίβερπουλ - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στην ανάπαυλα αποφασίζεις να τιμήσεις την εγχώρια «κίτρινη» αναμέτρηση. Αρης – ΑΕΚ.

Βλέπεις τον καταιγιστικό Αρη των πρώτων λεπτών, προτάσσεις την προαναφερθείσα ρήση και εκστομίζεις ένα εύκολο «τύφλα να 'χουν οι Εγγλέζοι». Επειδή τα εύκολα επαναλαμβάνονται… ευκόλως, αναπαράγεις το απόφθεγμα στην αρχή της επανάληψης. Από το 48' έως το 50', όταν η μεταμορφωμένη, θυελλώδης ΑΕΚ επιτυγχάνει ένα γκολ και χάνει δύο τεράστιες ευκαιρίες (49' Σκόκο, 50' Μπλάνκο).

Ολα ωραία, λοιπόν; Για το μάτι του θεατή, ναι. Το παιχνίδι ήταν άκρως ενδιαφέρον. Διέθετε νεύρο, πρόσφερε φάσεις και σασπένς μέχρι το τέλος. Σε όλα αυτά συνέβαλαν οι αρετές και οι αδυναμίες των δύο αντιπάλων -κι ας μην αναλωθούμε σε προσπάθειες να βρούμε την ακριβή «δοσολογία» ανάμεσα στις μεν και τις δε. Το βέβαιο είναι ότι το «run and gun» που είδαμε στο μεγαλύτερο μέρος της επανάληψης, δηλαδή από τη στιγμή κατά την οποία ο Αρης αποφάσισε να… εμφανιστεί πάλι στο γήπεδο, δεν αντανακλούσε μόνο το επιθετικό πνεύμα των δύο ομάδων.

Ούτε πρόδιδε μόνο την επίγνωση αμφοτέρων πως το «Χ», από βαθμολογική σκοπιά, ισοδυναμούσε με ένα μεγαλοπρεπές «Χαιρέτα μου τον πλάτανο». Την εικόνα του παιχνιδιού διαμόρφωναν και πολλές αδυναμίες στην ανασταλτική λειτουργία των ομάδων. Από αυτές τις αδυναμίες που περισσότερο αξίζουν τον χαρακτηρισμό «αυθύπαρκτες» και «προϋπάρχουσες», παρά το ελαφρυντικό ότι τις προκάλεσαν κάποιες εκθαμβωτικές ενέργειες των αντιπάλων.

Συνολικά στο χθεσινό ματς οι χαμένες ευκαιρίες μοιράστηκαν σχεδόν σε ίσα μέρη, αλλά δεν ήσαν όλες εξίσου σημαντικές: το δοκάρι του Σκόκο στο 50' -από πολύ κοντά- και η τριπλή (Νέμεθ, Γιάχιτς, πάλι Νέμεθ) αδυναμία των φιλοξενουμένων να σπρώξουν την μπάλα στα δίχτυα του Αρη τούς δίνει το δικαίωμα να λένε ότι έφθασαν πιο κοντά στη νίκη. Στο τέλος της βραδιάς βλέπεις δύο ομάδες που συχνά αδικούν τον εαυτό τους.

Παράδειγμα: πώς είναι δυνατόν ο Αρης, που δεν διέτρεξε τον παραμικρό κίνδυνο στο πρώτο μέρος και ο οποίος είχε μια πολύ καλή ευκαιρία (44' Γκαρσία) να πάει στην ανάπαυλα «καθισμένος» σε ένα 2-0, να εμφανίζεται στην αρχή της επανάληψης λες και τον έριξαν ξαφνικά στο «Μπερναμπέου» ή το «Καμπ Νόου» για να αντιμετωπίσει μεγαθήρια; Αναλυτές ποδοσφαίρου ή ψυχαναλυτές είναι αρμόδιοι να απαντήσουν;

Η ΑΕΚ, πάλι, έχει μονιμότερη τάση να αδικεί τον εαυτό της. Γιατί; Πρωτίστως διότι η «περιρρέουσα ατμόσφαιρά της» ρέπει προς την υποτίμηση του δυναμικού της ομάδας. Συλλήβδην. Ακόμα και ο Σκόκο, που χθες ήταν εξαιρετικός, γίνεται από καιρού εις καιρόν αντικείμενο συζητήσεων του τύπου «κάνει, δεν κάνει». Το γιατί συμβαίνει αυτό στην ΑΕΚ είναι ενδιαφέρον -θα διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις άλλη μέρα. Πιστεύει όμως κανείς, στα σοβαρά, ότι το δυναμικό της ομάδας είναι για «μείον 11» από την κορυφή;