Ίδιο αποτέλεσμα, άλλος τρόπος

Επιχειρούμε ένα τελείως διαφορετικό crash test. Βάλαμε απέναντι στη νίκη επί της Αλκμααρ με 1-0 τη νίκη επί της Σταντάρ Λιέγης με 2-1 και διαπιστώσαμε ότι είναι πολύ διαφορετικές. Οι διαφορές του Ολυμπιακού 34 βράδια μετά την πρώτη φετινή νίκη του στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι μεγάλες.

Σαν να πρόκειται για άλλη ομάδα. Και είναι, χάρη στον Ζίκο. Το τελευταίο ματς του Ολυμπιακού χωρίς τον Ζίκο ήταν αυτό με την Αλκμααρ. Από τότε ο Ολυμπιακός άλλαξε τόσο που οι 34 μέρες μοιάζουν με δύο χρόνια.

Ας δούμε αναλυτικά γιατί:

1) Αλλο σύστημα

Οι Μπάντοβιτς, Νινιάδης ξεκινούν το ματς με το 4-1-4-1, σύστημα που είχε καθιερώσει ο Κετσπάγια. Τρεις κόφτες (Λεντέσμα, Ντουντού και Τοροσίδης), με τον έναν (τον Αργεντινό) να παίζει ακριβώς μπροστά από τα στόπερ. Ο Ζίκο, παραμονή του αγώνα με τη Σταντάρ, μας ενημέρωσε και επίσημα ότι με αυτόν στον πάγκο δεν θα ξαναδούμε αυτό το σχήμα.

Το 4-1-4-1 μετατρέπεται σε 4-4-1-1. Μπορεί στο μάτι να μη φαίνεται μεγάλη η διαφορά, στο γήπεδο όμως είναι. Τόση όση του Λεντέσμα με τον Οσκαρ. Ο Αργεντινός μένει εκτός ενδεκάδας και άρα μπροστά από τα στόπερ δεν υπάρχει κανείς. Ο Οσκαρ μπαίνει στην ενδεκάδα, άρα ο σέντερ φορ έχει ακριβώς πίσω του ένα μεγάλο στήριγμα. Σας φαίνεται λίγο. Δείτε τους αριθμούς, όμως, και θα καταλάβετε.

2) Κατοχή μπάλας

Ο καθαρός χρόνος παιχνιδιού στο ματς Ολυμπιακός - Αλκμααρ ήταν 59 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα. Ο Ολυμπιακός, παρά το γεγονός ότι έπαιζε εντός έδρας, υστερούσε στην κατοχή της μπάλας. Την είχε στα πόδια του για 27 λεπτά και 29 δεύτερα, χρόνος που ως ποσοστό αντιστοιχεί σε 46%.

Οπως καταλαβαίνετε, οι Ολλανδοί ήταν αυτοί που είχαν το άλλο 54%. Συνεπώς ήλεγχαν τον ρυθμό του ματς, μια και είχαν την μπάλα στην κατοχή τους για περισσότερη ώρα. Στο ματς με τη Σταντάρ τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ο Ολυμπιακός είχε την μπάλα στα πόδια του για 31 λεπτά και 58 δεύτερα. Ποσοστό 56%, δηλαδή κατά 10% περισσότερο από το αντίστοιχο με την Αλκμααρ. Απολύτως εμφανής η διαφορά.

3) Τελικές προσπάθειες

Ο Ολυμπιακός νίκησε την Αλκμααρ 1-0. Ξέρετε πόσες τελικές προσπάθειες είχε εντός εστίας; Πόσα δηλαδή από τα σουτ ή τις κεφαλιές που επιχείρησε κατά τη διάρκεια του ματς πήγαν μέσα στην εστία; Μόλις μία, η κεφαλιά του Τοροσίδη που κατέληξε στα δίχτυα. Ξέρετε συνολικά πόσες τελικές προσπάθειες είχε ο Ολυμπιακός στο ματς αυτό; Πόσες φορές, δηλαδή, έφτασε στο να κάνει σουτ ή κεφαλιά με στόχο το γκολ;

Συνολικά, μόλις επτά τελικές προσπάθειες. Πάμε τώρα και στο ματς με τη Σταντάρ. Εκτός από τα δύο γκολ, ξέρετε πόσες φορές ακόμη ο Ολυμπιακός δοκίμασε να απειλήσει την εστία του γκολκίπερ της πρωταθλήτριας Βελγίου; Συνολικά 19 φορές. Το εντυπωσιακό, μάλιστα, είναι ότι την ώρα που με την Αλκμααρ είχε μία προσπάθεια εντός εστίας, με τη Σταντάρ είχε 11. Ξεκάθαρο δείγμα της διαφορετικής φιλοσοφίας. Ο Ολυμπιακός με την Αλκμααρ πήγε να κλέψει το ματς και το έκλεψε, ενώ με τη Σταντάρ πήγε να το κερδίσει και το κέρδισε.

4) Τα κόρνερ και η πίεση

Ενα ακόμη δείγμα της επιθετικότητας του Ολυμπιακού και της διαφοράς της πίεσης που άσκησε στο ματς με τη Σταντάρ σε σχέση με αυτό κόντρα στην Αλκμααρ ήταν στα κόρνερ. Στο ματς με τους Βέλγους ο Ολυμπιακός κέρδισε και εκτέλεσε 10 κόρνερ. Στο δέκατο σκόραρε ο Στολτίδης. Αντίθετα, κόντρα στους Ολλανδούς κέρδισε μόλις τέσσερα. Βέβαια, όταν πιέζεις και παίζεις πολύ πιο επιθετικά, είσαι και πιο ευάλωτος. Η Αλκμααρ έκανε μόλις πέντε τελικές προσπάθειες στο Καραϊσκάκη, η Σταντάρ τις διπλάσιες (10).