Ο Πρωταθλητής των 20εκ ευρώ και το έτος 0

Ακούγοντας τις τελευταίες μέρες την «αιώνια» αντιπαράθεση για το ποιός ευνοείται περισσότερο από τη διαιτησία και επειδή αυτή η συζήτηση κατάντησε πολύ κουραστική, για το ποιός έκανε χειρότερα στα χρόνια της κυριαρχίας του πρέπει να γραφτούν πέντε πράγματα. Μερικά πραγματάκια που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να εξηγηθούν από τον Τύπο αλλά αυτό δεν ...παίζει. Άλλο τόσο εύκολα όμως, αν έζησε κανείς σε μια μεταβατική ηλικία αυτή την κοσμογονική αλλαγή ίσως μπορεί να την αντιληφθεί καλύτερα, εφόσον βγάλει τα χρωματιστά γυαλιά. Πως περάσαμε από την «πράσινη» κυριαρχία με λίγη απόχρωση από ΑΕΚ στην εποχή Μελισσανίδη στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 90, μέχρι να έρθει η κατάρρευση, κυρίως λόγω της εσωτερικής φαγωμάρας του Παναθηναϊκού και της πτώσης του στο παρασκήνιο και την εύκολη κυριαρχία του Ολυμπιακού σ’ αυτό το χώρο. Επίσης σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω, για όσους δεν το καταλαβαίνουν, να εξηγήσω πως το σύστημα της ανάδειξης των διαιτητικών λαθών ήταν επόμενο ότι θα έπληττε περισσότερο την ομάδα που κυριαρχεί αυτά τα χρόνια, σε ότι αφορά το ηθικό κομμάτι της δίκαιας επικράτησης, αφού η προβολή των αμφισβητούμενων φάσεων πλέον έχει περισσότερη αξία και από το ίδιο το παιχνίδι για πολύ κόσμο. Όπως είναι γνωστό για τον πρώτο πάντα υπάρχει γκρίνια ότι ευνοείται σε όλον τον πλανήτη.

Για να ξεκινήσουμε από κάπου, το έτος 0 για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το 1996. Πέρα από το ότι καταρτίστηκε η ραχοκοκκαλιά των ρόστερ που έπαιξαν για χρόνια στους δύο μεγάλους, υπήρξε και η σταδιακή πτώση της ΑΕΚ, μετά την αποχώρηση του Μπάγεβιτς, μα πάνω απ’ όλα με τη διοικητική αστάθεια που υπήρξε. Tα κόζια ολοφάνερα άλλαξαν χέρια στη διαιτησία αυτό και το επόμενο έτος και αυτή η ξαφνική αλλαγή όσο περνούσαν τα χρόνια και το Πρωτάθλημα μονοπωλήθηκε από μια ομάδα, έφερε σφοδρές αντιδράσεις από τους αντιπάλους. Ο «αιώνιος» αντίπαλος λόγω της φθοράς που πάντα έχει το να διοικεί ένας και να βρίσκεται στο τιμόνι για πολλά χρόνια, πέρα από τον εξωτερικό αντίπαλο, είχε ν’ αντιμετωπίσει ολοένα και περισσότερους εσωτερικούς εχθρούς. Αυτά άρχισαν να συμβαίνουν από το καλοκαίρι του 1996.

Σε εκείνο το έτος άνοιξε ένα αθλητικό ραδιόφωνο, o ΣΠΟΡ FM που άλλαξε τελείως τα δεδομένα και σταδιακά, έβαλε τον κόσμο στην κουβέντα για το ποδόσφαιρο σε καθημερινή μορφή. Φυσικά ο ανταγωνισμός με το κρατικό αθλητικό ραδιόφωνο γιγάντωσε αυτή τη διαδικασία και όλο και περισσότερο βήμα σε ώρες παραχωρήθηκε στον ακροατή-οπαδό. Μην λησμονήσω για να είμαι δίκαιος ότι μια ανάλογη προσπάθεια, είχε ξεκινήσει με τον Σπριντ FM κάποια χρόνια νωρίτερα, αλλά σε αρκετά πειραματική μορφή για τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν στη συνέχεια. Ο κόσμος άρχισε να διαμορφώνει άποψη κι ακόμα και την πολιτική του γραπτού Τύπου στα επόμενα χρόνια μέσα από το βήμα που απέκτησε το ραδιόφωνο. Δεν ήταν λίγα τα πρωτοσέλιδα που βγήκαν γενικά στον αθλητικό Τύπο, από τον παλμό που έβγαζαν οι εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο.

Το ζουμί της ιστορίας όμως ήταν μορφή και η σημασία που απέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Τα έσοδα που άρχισαν ν’ αυξάνουν από εκείνο το σημείο και μετά μετά τα πρώτα πειραματικά χρόνια αποτελούσαν μέγα κίνητρο. Κάποια στιγμή η μία θέση σε αυτή τη διοργάνωση μετατράπηκε σε δύο εισιτήρια για την Ελλάδα από το 1998-99 και πέρα αποτέλεσαν το κλειδί του Παραδείσου. Ο Κόκκαλης δεν λέω ότι αντιλήφθηκε γρηγορότερα από όλους το ποιό ήταν το βαζάκι με το μέλι, όμως δεν μπορώ να μην λάβω υπόψη, ότι το τάιμινγκ που θεμελίωσε την κυριαρχία του, συνέπεσε με τα ολοένα και αυξανόμενα έσοδα που πρόσφερε η συγκεκριμένη διοργάνωση. Ο Παναθηναϊκός έχοντας χάσει ήδη το παρασκήνιο, ευτύχησε χάρη στην δική του τεράστια συνεισφορά να έχουμε δύο ομάδες, να παίρνει τις περισσότερες χρονιές το εισιτήριο για προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και να αρκείται σ’ αυτό, αφού ο Ολυμπιακός δεν έχανε με τίποτα τον τίτλο ή δεν τον άφηνε να του φύγει. Η ΑΕΚ την ίδια ώρα αν και ξέκλεβε δεύτερες θέσεις από τον Παναθηναϊκό κάποιες χρονιές, έχανε σε επίπεδο ακόμα και σεβασμού υπό την άποψη του φόβου από τους αντιπάλους της, με τις διοικήσεις και τους ιδιοκτήτες που την αναλάμβαναν. Η σωτήρια παρέμβαση της ομάδας Νικολαϊδη το 2004, απλά υπήρξε μια προσπάθεια ανάνηψης του μισοπεθαμένου οικονομικά συλλόγου. Γιατί αυτή η ομάδα επιχειρηματιών - της οποίας την καλή πρόθεση, με όποια ιδιοτελή μελλοντικά κίνητρα ίσως υπήρχαν, δεν μπορεί να μην λάβει κανείς υπόψη - στηρίχθηκε σε οικονομικές ενέσεις με...χαρτζιλίκια μπροστά στα οικονομικά μεγέθη που είχαν αρχίζει να παίζουν οι δύο μεγάλοι.

Φτάνουμε στο φέτος όπου ο Παναθηναϊκός δίνει ρέστα στο παζάρι και φαίνεται να καταφέρνει να ανακαταλάβει ορισμένα κάστρα εξουσίας στο παρασκήνιο. Η μάχη όμως για να παραδώσει τα σκήπτρα ο τωρινός βασιλιάς θα είναι ανελέητη. Μετά τα οφσάιντ και τα πέναλτι στη συζήτηση θα μπουν τα πλάγια, τα κόρνερ, τα φάουλ που έγιναν δέκα και είκοσι μπαλιές νωρίτερα. Μην ξεχνάτε πως φέτος η μάχη θα βγάλει έναν Πρωταθλητή που θα μπει αυτόματα στους ομίλους. Ο τίτλος μετράει για τους φιλάθλους. Για τα αφεντικά των δύο «αιωνίων» ο τίτλος απλά θα σημάνει 20εκ ευρώ που μπορούν να γίνουν και περισσότερο με καλή πορεία. Αν κάποιος θεωρεί πως οι δύο «αιώνιοι» και οι "στρατοί" τους νοιάζονται για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για το αν θα είναι καλή η διαιτησία, συνολικα, είναι πολύ γελασμένος. Προσωπικά και για να είμαι ειλικρινής, ως οπαδό, ούτε εμένα θα μ’ ενδιέφερε αν η ομάδα μου ήταν στην θέση των άλλων δύο.

Όσο για το επιχείρημα ότι ο Παναθηναϊκός στα χρόνια της κυριαρχίας του είχε έλεος σε θέματα διαιτησίας και παρασκηνίου και το πήραν και κάποιοι άλλοι το Πρωτάθλημα, θέλω να θυμίσω δύο πράγματα. Αυτή η περίοδος, θα μπορούσε να συγκριθεί με τη σημερινή, αν υπήρχαν τα οικονομικά μεγέθη κερδών που άρχισαν να εμφανίζονται ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του 90 στην κορυφαία διοργάνωση, τότε. Όποιος πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός με τη διαιτησία στα χέρια του και μια διοργάνωση να δίνει τότε τεράστια κέρδη για την εποχή θα άφηνε το βαζάκι με το μέλι εύκολα στα μέσα της δεκαετίας του 80 πιστεύω πως γελιέται. Τότε και ο ελληνικός αθλητικός Τύπος, πλην ελαχίστων προσώπων ελάχιστα γνώριζε για το συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο σε τέτοια θέματα. Όσο για το τι θα γινόταν αν τα ματς προβάλλονταν με τον τρόπο που αυτό συμβαίνει σήμερα από τα μέσα της δεκαετίας του 80 για παράδειγμα και υπήρχαν από τότε αθλητικά ραδιόφωνα, να μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι θα ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές με αντίθετους πρωταγωνιστές. Τους Ολυμπιακούς στη θέση του αδικημένου και τους Παναθηναϊκούς στο ρόλο του θύτη. Τότε τα «εγκλήματα» της διαιτησίας περνούσαν στο ντούκου. Να θυμίσω ότι πολλά τα διέπρατταν τηλέ-κριτές του πρόσφατου παρελθόντος και του παρόντος σε ότι αφορά τη διαιτησία...