Εβγαλαν στο χορτάρι το χαμένο κέφι τους

Ενα γρήγορο νοερό rewind στον Ολυμπιακό που «έφτιαξε» ο Τιμούρ Κετσπάγια το καλοκαίρι και αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει. Τι θα γινόταν χθες κόντρα σε μια ομάδα όπως ο Αστέρας Τρίπολης; Τίποτα το συγκλονιστικά διαφορετικό στην έκταση του σκορ, μια και ένα 2-0 (αποτέλεσμα που έμοιαζε με «φετίχ» επί του Γεωργιανού) θα ερχόταν εύκολα ή δύσκολα. Ομως η εικόνα που έβγαλαν οι παίκτες του Ζίκο δείχνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο πως η αλλαγή νοοτροπίας συμβαίνει τελικά νωρίτερα.

Ο Βραζιλιάνος ήταν στον πάγκο και στο δύσκολο 1-0 με τον Πανιώνιο, όμως η διακοπή για τις εθνικές ομάδες έδωσε την ευκαιρία στο τιμ που έφερε μαζί του ο «λευκός Πελέ» να εργαστεί λεπτομερώς σε πράγματα που άπτονται της φυσικής κατάστασης. Το τρέξιμο δεν φτάνει, όμως, για να κάνεις μια ομάδα να αγωνίζεται διασκεδάζοντας. Αυτό έμοιαζε χθες ότι ήταν η μεγάλη διαφορά. Για μεγάλο διάστημα και παρ' ότι ακολουθεί ματς Τσάμπιονς Λιγκ, οι «ερυθρόλευκοι» έβγαζαν στο χορτάρι κέφι.

Γρήγορες εναλλαγές, καλά ξεμαρκαρίσματα, πολλές πάσες με ουσία, τρία γκολ και αρκετές φάσεις ήταν αυτά που είδαν και λογικά απόλαυσαν οι οπαδοί τους στην εξέδρα. Διότι καλές οι ατάκες πως πρώτιστος στόχος είναι η νίκη, αλλά αυτός που έχει πληρώσει κάποια στιγμή θέλει ανταπόδοση των χρημάτων του για όσο περισσότερο χρόνο γίνεται. Ο Ζαϊρί πέτυχε το πιο ωραίο γκολ της βραδιάς με ένα διαγώνιο σουτ και στο δεύτερο ημίχρονο έκανε και μια-δυο ενέργειες με ντρίμπλα ή τακουνάκι-πάσα που αρέσουν στην εξέδρα.

Ο Μήτρογλου σημείωσε το 2-0 με ένα γκολ κλασικού σέντερ φορ και κάθε φορά που αγωνίζεται αποδεικνύει πως τη θέση την ξέρει και το μόνο που θέλει είναι εμπιστοσύνη. Το έχω ξαναγράψει πως και ο ίδιος οφείλει να πιστέψει πιο πολύ στις δυνατότητές του!

Ο κόσμος χειροκρότησε πολύ και ζεστά και από τη στιγμή που ο Μέλμπεργκ βρήκε με ψύχραιμο πλασέ τα δίχτυα, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε με την Αλβανία μεσοβδόμαδα με τη φανέλα της Σουηδίας, η παραμικρή αμφιβολία για το αν ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε τη νίκη είχε εξαλειφθεί. Εκείνο που απέμενε ήταν να δει ο κόσμος κάτι καλύτερο από την εικόνα που είχε η ομάδα πριν από τη διακοπή.

Ο Ζίκο, προφήτης ενός ποδοσφαίρου που δεν το χαρήκαμε ποτέ όσο θα θέλαμε στην Ελλάδα, τήρησε την υπόσχεσή του για μια πιο γρήγορη ομάδα. Το γήπεδο σείστηκε από την ιαχή με το όνομά του. Την Τρίτη ο Ολυμπιακός χρειάζεται να νικήσει τη Σταντάρ Λιέγης για να βρεθεί με το ένα πόδι στην άλλη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Εκεί δεν θα ξινίσει κανείς αν χρειαστεί να επιστρατευθεί η συνταγή Κετσπάγια. Η αγωνιστική επανάσταση που χθες ξεκίνησε για λίγες μέρες μπορεί να περιμένει, αλλά είναι δεδομένο πως ο Ζίκο θα επιχειρήσει να κάνει τον Ολυμπιακό πολύ πιο ελκυστικό. Το πρώτο δείγμα χθες ήταν άκρως θετικό.

Οι καλές ειδήσεις τελικά δεν πουλάνε

Το παράπονο του Τάκη Φύσσα, όταν μιλήσαμε στον αέρα του NovaΣΠΟΡ FM την Πέμπτη, ήταν πως ο Τύπος δεν κάνει πρώτο θέμα την Εθνική ομάδα όπως το 2004. Θεμιτό, και το έχω πει και εγώ πολλές φορές, αλλά το θέμα είναι διεθνές και όχι μόνο ελληνικό.

Στην Ισπανία, που έχουν την κορυφαία με διαφορά εθνική ομάδα στην ήπειρό μας, μόλις τρεις φορές έγινε πρώτο θέμα στις εφημερίδες το τελευταίο δεκαήμερο. Και άλλες τρεις στην προηγούμενη διεθνή βδομάδα τον Σεπτέμβριο. Μιλάμε για τη μοναδική εθνική ομάδα στην Ευρώπη που τελείωσε με νίκες τους αγώνες της και που στα τελευταία τέσσερα ματς πέτυχε νίκες με 3-0, με 5-0 και με 5-2 στο φινάλε μέσα στη Ζένιτσα επί της Βοσνίας!

Κι όμως, ο κόσμος θεωρεί φυσιολογικό το να κερδίζει η ομάδα και πάρα πολύ βαρετό! Γι' αυτό και δεν ασχολείται κανείς! Ο Σιντ Λόου, ανταποκριτής του «WORLD SOCCER» στη Μαδρίτη, έγραφε στο πρόσφατο τεύχος πως «το να νικήσει η Ισπανία δεν αποτελεί είδηση πια. Ούτε καν καλή είδηση επειδή παίζει ωραία. Επειδή, τελικά, τις καλές ειδήσεις έμαθε ο κόσμος να τις αξιολογεί απλώς ως μη... ειδήσεις».

Αυτό το ρητό που μπήκε στη δημοσιογραφική κοινωνία –και κατ' επέκταση στη ζωή όλων πριν από σχεδόν μισό αιώνα– ταλαιπωρεί τους πάντες. Φυσικά η ελληνική Εθνική ομάδα πληρώνει και το γεγονός πως εδώ και καιρό δεν είναι πια η ομάδα που ξέραμε, έστω και στα προκριματικά του Euro 2008, εκεί που έκανε συγκομιδή 31 πόντων σε σύνολο δυνατών 36. Μία ήττα από την Τουρκία, μία ισοπαλία σαν νίκη με τη Νορβηγία στο Οσλο και μόνο νίκες.

Τώρα, σε έναν όμιλο πολύ πιο εύκολο, κάναμε δύο ήττες από την Ελβετία, άρα δεν αξίζαμε για πρώτοι. Επίσης, είχαμε δύο ισοπαλίες, μία με τη Μολδαβία (την πρώτη «γκέλα» με μικρό αντίπαλο από το 2004) και μία με το Ισραήλ. Χρειαστήκαμε ένα πέναλτι αμφισβητούμενο με το Ισραήλ στην Κρήτη και ένα δώρο με τη Λετονία για να γυρίσουμε το ματς. Σε αντίβαρο της κακής διαιτησίας του Ντε Μπλέκερε στη Βασιλεία, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως αν ήμασταν σοβαροί στο περσινό ματς με την Ελβετία εντός, δεν θα μας ένοιαζε το τι θα γινόταν στην Ελβετία.

Τώρα πάμε για τα μπαράζ και η αναφορά στην Ισπανία έγινε για να υπογραμμιστεί η ανάγκη να μη χρησιμοποιούν οι διεθνείς ως επιχείρημα την έλλειψη ενδιαφέροντος από το κόσμο στα πρωτοσέλιδα. Ακόμα και οι καλύτερες ομάδες σε αυτό το επίπεδο έχουν το ίδιο πρόβλημα και αν γίνει κάτι στα αποδυτήρια, όπως στο ματς με τους Λετονούς, αυτό κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού, άρα παίρνει και έκταση.

Είναι η μοίρα του σύγχρονου Τύπου και μάλιστα όχι μόνο της τελευταίας εικοσαετίας, αλλά και παλαιότερα. Μόνο μία επισήμανση σχετικά με την όποια σκέψη υπάρχει από πλευράς ΕΠΟ για τα μπαράζ: ας ερωτηθούν οι ίδιοι οι παίκτες πού θα ήθελαν να αγωνιστούν. Κανείς άλλος, μόνο αυτοί.

Κλασικός ποδοσφαιρικός ρατσισμός

Σπάνια εκνευρίζομαι με κάποια άποψη, γιατί απλούστατα θεωρώ πως ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του. Το να με βρίσκει κάθετα αντίθετο κάτι που γράφει ένας συνάδελφος δεν σημαίνει πως δεν θα σταθώ να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους επιμένει. Αυτό που διάβασα όμως στο «WORLD SOCCER» από τον πιο έγκριτο αρθρογράφο του, τον keir Radnedge, με εξόργισε. Γιατί αποτελεί δείγμα κλασικού ποδοσφαιρικού ρατσισμού.

Γράφει για τη νέα εκδοχή του Τσάμπιονς Λιγκ, πως ο Πλατινί άνοιξε τον δρόμο σε ομάδες πολύ μέτριες να μπουν στους ομίλους και ρίχνει το επίπεδο, οπότε αναρωτιέται (και είναι να τρελαίνεσαι) γιατί να μη γίνεται μία κλήρωση σαν λαχείο και να χαρίζεται μία θέση προς τιμήν του προέδρου στους πρωταθλητές Αλβανίας, Μάλτας, ΠΓΔΜ, Λιχτενστάιν και όλων των άλλων!

Με λίγα λόγια, λέει να δίνεται σαν ελεημοσύνη μία θέση, αλλά οι υπόλοιπες να πηγαίνουν σε αυτούς που «οι διοικούντες την τηλεόραση θέλουν να βλέπουν να πιάνουν τόπο τα λεφτά τους». Και ολοκληρώνει αυτό το, εμετικό ας μου επιτραπεί, κείμενο με μια φράση που δείχνει πόσο δεν καταλαβαίνουν κάποιοι άνθρωποι πως το Κύπελλο Ευρώπης έγινε ωραίο και μεγάλο γιατί όλοι νιώθουν ωραία στην αφετηρία μαζί!

«Ο κύριος Πλατινί θα ήταν τελικά αληθινά χαρούμενος, αν μία μέρα ο τελικός τους Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ανάμεσα στον ΑΠΟΕΛ της Λευκωσίας και της Σπόρα Λουξεμβούργου;», αναρωτιέται ο κύριος Radnedge. Εξωφρενικό. Ναι, είναι η απάντηση που πρέπει να δοθεί σε οποιοδήποτε ανάλογο ερώτημα.

Αν φτάσουν στον τελικό, με γεια τους, με χαρά τους. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αυτό δίνει ελπίδα. Ποιος μπορεί να απαγορεύσει σε μια ομάδα το δικαίωμα, όπως η Ελλάδα το 2004, να ονειρεύεται και να ελπίζει; Αυτές οι φωνές για χειρότερο Τσάμπιονς Λιγκ, που ακούστηκαν και στην Ελλάδα, είναι κούφιες και επικίνδυνες.

Γιατί όλο και πιο πολλές πρωταθλήτριες μπήκαν στους ομίλους και αυτό οφείλει να είναι το μέλημα της ΟΥΕΦΑ και όχι μόνιμα οι αποικιοκρατικές απόψεις των μεγάλων ομάδων, που έμαθαν να τα θέλουν όλα δικά τους πάντα και να απειλούν σαν κακομαθημένα παιδιά με την κλειστή Σούπερ Λίγκα, με πρόσφατους σημαιοφόρους αυτού του εξοργιστικού εκβιασμού τον Πέρεθ και τον Βενγκέρ.