Διορθωνόμαστε μόνο όταν κινδυνεύουμε με τιμωρία

H ιστορία με τον τραυματισμό του Γιούρκα Σεϊταρίδη φέρνει στην επικαιρότητα το θέμα της έλλειψης εξειδικευμένου γυμναστή, που απασχόλησε τις ομάδες και στο παρελθόν. Τη στιγμή που στην Ευρώπη υπάρχουν τιμ εξειδικευμένων γυμναστών, διατροφολόγων και ψυχολόγων, η Εθνική, σαν να βρίσκεται ακόμα στην εποχή των Χέλμηδων και του Γκλίσοβιτς, τη βγάζει όμορφα και οικονομικά με τον Ρεχάγκελ και τον Τοπαλίδη. Οικονομικά όχι για την ΕΠΟ, που πληρώνει υψηλότατους μισθούς, αλλά για το ντουέτο των κουμανταδόρων της Εθνικής, που δεν χρειάζεται να έχουν άλλο πρόσωπο στα πόδια τους και κυρίως να βλέπουν λεφτά να φεύγουν σε τρίτους. Ο Χενκ Τεν Κάτε την προηγούμενη σεζόν είχε δηλώσει ότι μετά τα ματς της Εθνικής οι παίκτες επιστρέφουν στις ομάδες αγύμναστοι. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα των ομάδων.

Πιστεύουν ότι η περιουσία τους χρησιμοποιείται με σύνεση στο εθνικό συγκρότημα; Ολα καλώς. Πιστεύουν ότι οι παίκτες έχουν τη μεταχείριση νοικιάρικων αυτοκινήτων –«αφού το δίνω πίσω και τι με νοιάζει αν θα κάτσει στο συνεργείο δύο εβδομάδες;»–, τότε η αντίδρασή τους θα έχει ενδιαφέρον. Οχι τόσο από πλευράς Λίβερπουλ, που ο Κυργιάκος τραυματίστηκε στη διάρκεια του ματς και μόνο ως προς την πρώτη διάγνωση έχουν δικαίωμα να σηκώνουν το φρύδι, αλλά από πλευράς Παναθηναϊκού και Σεϊταρίδη. Ο Γιούρκας αποκτήθηκε χωρίς προετοιμασία, ένας τραυματισμός στον τετρακέφαλο θα τον φέρει ακόμα πιο πίσω και με τον παίκτη να έχει υπογράψει συμβόλαιο με ρήτρα συμμετοχών και τον Παναθηναϊκό να έχει την ανάγκη της ενίσχυσης τώρα, είναι από τις περιπτώσεις που είτε βλαστημάς την τύχη σου είτε τον ερασιτεχνισμό των άλλων.

Ενδιαφέρον, όμως, έχει και η συμπεριφορά μιας μερίδας οπαδών. Ευτυχώς όχι μεγάλης, αλλά μιλάμε για συμπεριφορά που σε παιχνίδια με πιο «εχθρικές» εθνικές από το Λουξεμβούργο μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα. Το φαινόμενο της προσπάθειας υπερεθνικιστικών ομάδων να μαζέψουν πελατεία από τα ματς της Εθνικής υπήρχε ανέκαθεν. Επιτάθηκε, όμως, μετά την κατάκτηση του Euro, όταν μέσα στον ενθουσιασμό οι συγκεκριμένες ομάδες βρήκαν ένα καλό πεδίο για να προβληθούν. Με τα μεγαλύτερα επεισόδια να γίνονται, φυσικά, στο ματς της Εθνικής με την Τουρκία, όταν η ήττα και ο αντίπαλος ήταν ό,τι πρέπει για να ανάψουν τα αίματα. Τότε είχε δημιουργηθεί το ερώτημα «τι στο διάολο, η ΕΠΟ μαζεύει τα ονόματα από τις ταυτότητες των θεατών ενώ δεν σκοπεύει να τα χρησιμοποιήσει;». Και ας πούμε ότι στο ματς με την Τουρκία το Καραϊσκάκη ήταν φουλ και ήταν δύσκολο να αναγνωριστούν τα πρόσωπα.

Στο ματς του ΟΑΚΑ, που ήταν τρεις κι ο κούκος και πάλι υπήρχε το ίδιο πρόβλημα; Και αν υπάρχει και θα υπάρχει, τι τα θέλουν τα ονόματα; Για να δημιουργήσουν data base; Ας πούμε, όμως, ότι στην περίπτωση των ομάδων με τις σημαίες με τον κελτικό γαλανόλευκο σταυρό και τον άλλο σταυρό, της παλιάς σημαίας του στρατού, που είχε χρησιμοποιήσει η χούντα, πάμε να τη γλιτώσουμε χάρη στη γλώσσα και τα ελάχιστα αντιληπτά από την Ευρώπη σύμβολά μας. Με τα λέιζερ γιατί κάνουμε την παλαβή; Προς το τέλος του αγώνα και ενώ το σκορ ήταν 2-0, πριν ο Καραγκούνης εκτελέσει ένα κόρνερ μέχρι και τρία λέιζερ έχουν εστιάσει τη δέσμη τους στον τερματοφύλακα του Λουξεμβούργου. Αν θέλουμε, λοιπόν. να υπερασπιστούμε τη θέση μας, υπάρχουν οι ανάλογες με τα λέιζερ συλλήψεις; Μην καγχάσω. Χα, χα, χα, κάγχασα. Η μόνη στρατηγική που μοιάζει να έχουμε στα μέτρα της ΟΥΕΦΑ είναι ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης να λέει τη γλυκιά κουβέντα του στον Μισέλ. Θέλουμε να το καταλάβουμε, θέλουμε όχι, η ατιμωρησία είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ελλάδας. Διορθωνόμαστε μόνο όταν κινδυνεύουμε με τιμωρία.

Και αν κάποια στιγμή η Εθνική δεν τιμωρηθεί, όχι κελτικούς σταυρούς θα βλέπουμε στα ματς της, αλλά γαλανόλευκους αγκυλωτούς. Για την ώρα το μόνο που ακολουθεί η ΕΠΟ είναι τυπικές διαδικασίες. Σε σημείο που στις οδηγίες για το ματς με το Λουξεμβούργο, επειδή το κείμενο είναι στάνταρ, γραφόταν ότι οι φίλαθλοι πρέπει να πάνε δυόμισι ώρες νωρίτερα στο γήπεδο για να αποφευχθούν προβλήματα από τον συνωστισμό. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους, που όταν βλέπουν τέτοιες γκάφες να τους εντυπωσιάζουν. Είναι και ο λόγος που νομίζω ότι κανένας απ' όσους αναφέρονται ως υποψήφιοι για τη θέση του γενικού γραμματέα Αθλητισμού δεν είναι κατάλληλος. Τι μπορεί να γίνει, δηλαδή, πια που θα εντυπωσιάσει τον Βασίλη Σεβαστή; Μετά το 2004 και τον Κεντέρη και τη Θάνου, το μόνο που πιθανόν να τον εντυπωσιάσει είναι να ανακαλυφθούν διακόσιοι ντοπαρισμένοι αθλητές σε εκτροχιασμένο τρένο.

Περισσότερο θα πανηγυρίζει στα αποτελέσματα των ντόπινγκ κοντρόλ, παρά στους αγώνες. Τι να θέλει να αλλάξει στον ελληνικό αθλητισμό ο Διαθεσόπουλος; Το παλιότερο πράγμα που υπάρχει είναι ο ίδιος. Και το ίδιο, περισσότερο ή λιγότερο, ισχύει για όλους. Η μόνη ελπίδα είναι να θυμηθεί ο George κανέναν παλιό συμμαθητή του στην Αμερική που τα μόνα ελληνικά που θα ξέρει θα είναι τα γράμματα των fraternities. Και το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να του απαγορεύσουν να μάθει περισσότερα ελληνικά από εκείνα που του χρειάζονται για να παραγγέλνει στο εστιατόριο. Και το πρώτο που θα πρέπει να κάνει ο Νέους είναι να τσεκάρει τι γίνεται με τους Μεσογειακούς. Με τα άτομα που μπλέκονται στη διοργάνωση και την πείνα που έχει πέσει στην κοινωνία, τους βλέπω να μας βάζουνε μέσα χειρότερα και από το 2004, για μια διοργάνωση με ελάχιστο ενδιαφέρον.